Naar eigen zeggen waren ze Go Back To The Zoo gewoon even zat en vonden ze de nieuwe weg veel leuker en interessanter. Uiteindelijk is alsnog de stekker uit de oude band getrokken en concentreert het viertal zich volledig op St. Tropez. En dat resulteert nu in het titelloze debuut met een elftal, vaak korte en bondige nummers die scherp en venijnig klinken. Het neigt af en toe ook naar post-rock, zoals in het dreigende openingsnummer ‘Time’, wat volledig instrumentaal is. Wanneer er wel gezongen wordt, blijkt dat niet Cas Hieltjes, maar bassist Lars Kroon het grootste deel van de vocalen voor zijn rekening neemt. Misschien niet een bewuste keuze, maar hierdoor wordt bijna iedere referentie aan hun vorige leven voorkomen.
Kroon zingt vaak een beetje schreeuwerig, wat het geluid vuig maakt.Tel daarbij de overstuurde gitaren op en alle ingrediënten zijn aanwezig voor een fijne smerige rockplaat. Liedjes als ‘Which Side Are You On’ en ‘Son Of God’ zijn zwaar groovende rocknummers, die soms een band als Black Rebel Motorcycle Club in herinnering brengen. In ‘Fake It’ laat het kwartet zich van zijn wildste kant horen en op het einde worden nog even alle registers opengetrokken in ‘Las Vegas’ en ‘Fever Back’. Dit zijn ruige liedjes met scheurende gitaren en pompende bassen. Maar nog steeds verstaat de band het om de nummers vol te stoppen met pakkende hooks, getuige het titelnummer ‘St. Tropez’.
Het is verfrissend hoe St. Tropez zich zelfverzekerd en vol branie ontdoet van zijn verleden en met een erg overtuigende garagepunkplaat weet te komen. Het mag dan heel anders klinken, maar het blijft een band die hun muziek hitgevoelig weet in te pakken en zo is het een erg geslaagd debuut, waarmee ze menig podium volledig kapot kunnen spelen.
.jpg)
Jake Bugg - On My One Jake Bugg behoeft nauwelijks introductie. In oktober 2012 debuteerde hij...
.jpg)
Fates Warning - Theories Of Flight Het Amerikaanse Fates Warning neemt de laatste jaren ruimschoots de tijd...