Taxidermist klinkt op deze tweede weer behoorlijk in mineur en als vanouds: Mean Machine staat vol met gebroken vocale partijen (van frontman Stijn van Oers) die doen denken aan Mark Lanegan in zijn hoogtijdagen en riffs die qua robuustheid een mooie balans tussen Kyuss en dEUS vinden. Het mag dan wel duister klinken, het is echter niet alleen maar slowjammen geblazen op Mean Machine, er zijn namelijk een paar heuse anthems in wording op de plaat te vinden. ‘Mean Machine’ heeft een pakkend refrein dat zich snel in je hoofd zal nestelen en later op de plaat valt ‘Broken Dime’ op als een uptempo rocksong die live bijzonder energiek uit de verf zou kunnen komen. Voor de mastering van Taxidermists’ tweede rockmachine werd de Geldropse Pieter Kloos ingeschakeld, die eerder ook met het Noorse Motorpsycho werkte.
Al die referenties zorgen misschien voor een zanderig stonerrock stereotype, alvorens de luisteraar zich aan dit album zal wagen. Het opvallende aan Mean Machine is echter dat, ondanks een eenheid in sfeer, deze plaat nergens eentonig of een stonerkloon wordt. Grenzen van het genre worden opgezocht, wat songs uit onverwachte hoek oplevert. Zo blijkt het filmische ‘Norah’, waarop singer-songwriter Sophie Veline (eerder bekend van eigen werk en De Beste Singer-Songwriter van Nederland) een vocale bijdrage levert, een schot in de roos. Afsluiter ‘Dust & Scratches’, een nauwkeurig uitgebouwd rockepos versierd door gitaar- en stemvervormingen, doet denken aan Radiohead, spelend met geleende apparatuur van Queens Of The Stone Age. Mean Machine is een solide rockplaat van eigen bodem, die net zozeer een prima visitekaartje is als een fundering voor nationale bekendheid.
Warpaint - Heads UpHet is er toch nog relatief snel van gekomen, een derde studioalbum van het...
-1.jpg)
Komatsu - Recipe For Murder One Het zal je maar gebeuren; tijdens een internationale tour met Nick Oliveri en...