Dus, wat zien we:
Verveelde koppen van bandleden tijdens interviews met de lokale pers. Flitsen uit shows waar de originele muziek vervangen is door albummuziek. Blije Japanners. Lokale Japanse punkbands ondersteund door albummuziek van andere, niet in beeld zijnde, Japanse bands. Blije Japanners, nog meer blije Japanners en nog meer blije Japanners. Schreeuwende Japanners. Handtekeninguitdelende bandleden. Slecht Engels pratende Japanners. Biddende leden van Good Charlotte vlak voor een optreden. Blije Japanners en fotografen.
En dan zijn we al weer 15 minuten verder.
Rond 18.30, dat is bijna 20 minuten, begint de band daadwerkelijk te spelen. We zien één minuut van het eerste concert, voornamelijk vanuit één positie, frontaal voor het podium geschoten. Dan zien we de band overleggen hoe slecht ze het wel niet vonden gaan.
Dan vergeet ik nog wat. Er wordt door de leden ook nog wat gezegd. Een samenvatting van de eerste drie kwartier: “Ik zou willen dat mijn mam dit zag”….“Het Japanse publiek is echt gemeenschappelijk geheel”….”Wij houden van het Japanse publiek”….”Het publiek was geweldig.” Als we een half uur onderweg zijn zien we de wat bandleden in een fotoshoot. Ook zij lijken vergeten te zijn dat muziek primair om muziek gaat.
Na een half uur begint de verveling bij mij ook wel toe te slaan. Blijde verwachting is omgeslagen in een gevoel bekocht te zijn. 20 Minuten later (55 minuten) heeft deze DVD mij inmiddels een beetje boos gemaakt. Who cares? Het boeit allemaal niet en is niet lachwekkend. Het is zelfs voor cynische anti-Good Charlotte groeperingen vergooide tijd, omdat er gewoon niks te zien is.
Hoewel ik moet toegeven dat ik geen grootse fan van deze band, moet dit voor fans zelfs enorm tegen vallen. Tot nu toe al 55 minuten egotripperij, waarbij de bandleden voornamelijk in het wilde weg praten zonder daadwerkelijk grappig, gevat of aanstootgevend te zijn. Hooguit 5 minuten muziek, waarvan de helft niet eens live. Veel bullshit, weinig muziek. Ook het laatste half uur van deze DVD maakt niks goed. Alweer worden nummer tijdens het optreden afgekapt na één minuut. Nog meer fotografen.. Nog meer ongein. Nog minder muziek. Puntloze monologen. Doelloze conversaties. Lege beelden. 90 minuten rotzooi. Jammer dat één ster het minimum is.
Pien Feith - The Wilderness SoundIn 2005 bracht ze al een EP uit als singer-songwriter en hierdoor vlogen de...
HIM - Uneasy Listening Vol 1 ‘Toch nog snel wat centjes verdienen’, moet platenlabel Sony BMG hebben...