Aangevuld met drummer Billy Sullivan en bassist Danny Avila op het podium, opereren de Crowns tegenwoordig voornamelijk als kwartet en wordt er tien jaar na het laatste album met The Calling weer eens nieuw werk ten gehore gebracht. De blues zoals die door deze mannen wordt gepredikt, schurkt heel dicht tegen de rock ‘n roll aan. Wie ooit wel eens een optreden heeft meegemaakt van de band en wie ooit wel eens een gospeldienst heeft bijgewoond, ziet opvallend veel gelijkenissen. Het is namelijk niet alleen de bezieling van de band maar ook de beleving van de volgelingen. Wanneer Wood ”I’m preaching the blues” brult, reageert het publiek steevast met ”Amen” of ”Halleluja”.
In de studio is de livesound sterk overeind gebleven. Het is allemaal niets nieuws maar het wordt zeer sterk uitgevoerd. Aan goede composities is er eveneens geen gebrek. Ruig werk zoals ‘I Gotta Right’ en ‘Miz Aphrodite’ doen denken aan de Rolling Stones en de J. Geils Band van de jaren zeventig, maar naast de opzwepende bluesrock komen de liefhebbers van funk of een rustgevende ballad, zoals in ‘Something Of Value’, ook prima aan hun trekken en zo biedt The Calling voor ieder wat wils.
Alsof ze nooit zijn weg geweest krijgt het publiek van de Lage Landen eindelijk weer ”The Best Rock and Blues road show ever” voorgeschoteld. Mocht de kans zich aandienen dan moet je die maar met beide handen aanpakken.
Ian Fisher - KofferHoe ziet een countryzanger zonder land eruit? Opvallend genoeg, in het geval...
.jpg)
Kate Tempest - Let Them Eat Chaos Kate Tempest (echte naam: Kate Esther Calvert) is pas 31 jaar, maar toch is...