Het nummer is onregelmatig, en laat horen dat Marks met enkel een piano en wat effecten veel bereikt. De beats eronder mogen wellicht wat afbreuk doen aan hetgeen waar het in dit nummer écht om gaat, en dat is de improvisatie en jazzelementen. Het is jammer dat er in deze brij van elementen, wat minder aandacht wordt besteed aan de focus, want Marks kan veel.
Dat laat hij horen, maar veel van de tracks hebben gewoon heel erg veel met elkaar gemeen. ‘Elle Est Une Danseuse A Minuit’ voelt daarbij wel erg kaal aan met weeral de doordreunende bass die het geheel bij elkaar houdt. Dromerige effecten die de pianoklanken ondersteunen, we hebben het nog geen twee nummers eerder ook gehoord. Het komt allemaal wat karakterloos over, zonder enige warmte, en dat is jammer. Marks laat namelijk horen wel degelijk de skills in huis te hebben, de lat ligt echter niet hoog.
Het persbericht wat met deze CD kwam windt er geen doekje om: het album moet een culminatie zijn van decennia lang produceren, arrangeren, schrijven, en verbeteren. Als Marks daadwerkelijk decennia lang met deze plaat bezig is geweest, heeft hij misschien ergens wat gemist. Om in 2017 een album uit te brengen wat klinkt als de jaren ’80, kan namelijk nooit écht de bedoeling zijn geweest. Toch?
Joey Negro - ElectroHet is apart om in 2017 een plaat te recenseren die vol staat met disco en...
Edo Donkers - Fortress ”Zonder muziek had ik misschien wel bestaan, maar was ik geen mens geweest...