De plaat bestaat hoofdzakelijk uit eigen nummers met uitzondering van een cover van Morphine en gecombineerde cover van The Doors met Willie Dixon. De heren zijn goede muzikanten. Dat hoor je duidelijk. ‘Don’t Be Afraid’ bevat een voortreffelijk stukje funky slidegitaar. Dat is vlak voor het refrein dat zo in het oeuvre van Royal Blood opgenomen kan worden. De muur van geluid kent een overtreffende trap. Op ‘New Rocket’ hoor je een stem aftellen tot racketlancering, schreeuwt één van de muzikanten enthousiast en wordt een snoeiharde gitaarsolo gespeeld. Vervolgens ontrolt er een nerveus, snel funky ritme.
Enkele momenten lijkt er iets gas teruggenomen te worden. Helaas leveren deze momenten niet de benodigde lucht op Devil On TV. De hardrock fascineert nergens volledig. Tijdens ‘So Hi.So Lo.’ lijkt de band even in een flow te komen. De Balkun Brothers spelen hier een rock ’n roll ritme in de stijl van The Doors. Ze verliezen de flow echter met een versnelling van het ritme.
Op papier lijken de Balkun Brothers veel op de bluesrockduo’s die reeds succes hadden. Je voelt ook dat ze naar dit geluid willen. De rock ’n' rollnummers werken altijd naar een moment toe waarop er nog een tandje bij gezet wordt. Deze climaxen werken in slechts enkele gevallen. De plaat geeft je simpelweg te weinig adem en de nummers zijn niet catchy genoeg om je volledig in te pakken.
New Cool Collective Big Band & Thierno Koite - New Cool Collective Big Band Featuring Thierno KoitéMet muzikanten in de gelederen die nu niet bepaald stil zitten, is de...
PWR BTTM - Pageant Prima tweede album van dit powerpopduo uit New York, met duidelijke...