Om maar gewoon ouderwets met de deur in huis te vallen: Deze plaat wemelt van de potentie. De titel refereert natuurlijk aan een gevleugelde uitspraak van de broertjes Gallagher ergens uit de jaren negentig. Het mag daarom direct duidelijk zijn waar zanger Gijs Teuwsen, vocaal gezien, de mosterd haalt. Sterker nog: Teuwsen klinkt meer als (nineties) Liam Gallagher dan de man zelf momenteel doet.
De springerige indierock heeft een prettig rommelige rand en doet vooral denken aan bands als The Hyves of oud werk van de Arctic Monkeys. De boel zit redelijk strak in zijn vel en is zorgvuldig opgebouwd. Toch zijn het voornamelijk de herkenbare refreinen die nummers als ‘I Don’t Wanna’ of ‘Bleeding Butterflies’ naar een hoger plan tillen.
Het is jammer dat er op slechts een van de zeven tracks noemenswaardig gas terug wordt genomen. Want hoewel het relatief hoge tempo voor liedjes als ‘Maria’ of het hoekige stampende ‘Sabotage’ best lekker werkt, wordt het pas echt interessant als de band op de rem gaat tijdens hoogtepunt ‘Emily’. Het is een spaarzaam moment op de EP waar de mannen laten merken dat ze begrijpen dat een lied met ballen niet per definitie uptempo hoeft te zijn. Het wringt namelijk een beetje dat de dragende stem van Teuwsen bijna smeekt om songs met een veel groter gebaar dan wat we nu te horen krijgen.
Het mag allemaal de pret niet drukken. Mad For It is een zeer prettige visitekaart geworden van een band die zeer nieuwsgierig maakt naar de toekomst.
Mick Flannery - I Own You Mick Flannery is boos. Boos op de consumptiemaatschappij, boos op...
Robert Cray - Robert Cray & Hi Rhythm Robert Cray werd geboren in 1953 in Georgia en zijn vijfde studioalbum...