Vier jaar later. Everything now kan gerust een van de meest verwachtingsvolle releases van 2017 worden genoemd. Dat werd ook nog gevoed door de band zelf die een komische pre-recensie lanceerde onder de naam premature evaluation , en daarmee de pers op de hak nam. Als voorproefje kwam op 1 juni de titelsong uit op 12”vinyl. Het werd goed ontvangen (NME: “nailed it!”). Het nummer is een beklag tegen de overvloed en weelde waarin we leven;
”And every room in my house is filled with shit I couldn't live without
(Everything now!) I need it
(Everything now!) I can't live without!”).
Het leidt geen twijfel of dit wordt een van de grote meezingers op de aankomende tour.
Onlangs kwam het volledige album uit. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, de reacties waren zeer gematigd . De beruchte site Pitchfork, dat Reflektor nog met een 9,2 beloond had, gunt Everything nowslechts een 5,6 ! Het klopt, de plaat gaat alle kanten op, maar wat verwacht je als je producers van èn Daft Punk èn Pulp èn Portishead èn Flaming Lips aantrekt om een steentje bij te dragen. Gelukkig zijn we als luisteraar zelf prima in staat om te bepalen of we een album leuk vinden of niet.
Everything now leent zich niet om al na één luisterbeurt beoordeeld te worden. Het is een schoolvoorbeeld van een groeiplaat. Tracks waar je bij de eerste beluistering je neus voor ophaalt, gaan beklijven na een aantal luistersessies. Het beste voorbeeld daarvan is ‘Put Your Money On Me’, dat wat kitscherig begint, om vervolgens met een onweerstaanbaar Abba-achtig refrein te komen.
Niet alle songs zijn zo pakkend. Op de twee elkaar opvolgende tracks met als titel `Infinate Content` horen we achtereenvolgens een punky- en een country-versie, waarin binnen iets meer dan 3 minuten 25 keer de titel wordt genoemd. Wellicht effectief om de boodschap van het nummer (een aanval op het excessieve gebruik van digitale streaming) kracht bij te zetten, maar levert het goede muziek op?
Het album eindigt sterk met, naast een reprise van ‘Everything now’ als afsluiter, het mooie ‘We Don’t Deserve Love’, waarin de vraag gesteld wordt of de mensheid niet bezig is zichzelf uit te roeien.
Nee, het album is geen tweede Reflektor. Nee, niet alle tracks zijn even aantrekkelijk. Echter, er valt genoeg te genieten van deze plaat die, indien het een debuut van een nieuw bandje zou zijn, misschien wel bejubeld zou worden. Echter, Arcade Fire is geen debutant, maar een gearriveerde band. Een band om van te houden. Nu al benieuwd naar het volgende hoofdstuk...
Jessica Says - Do With Me What You WillEen album waarbij duisternis de boventoon voert. Zo is Do With Me What U...
Chastity Belt - I Used To Spend So Much Time Alone De onbezorgde jeugdjaren, konden die maar langer duren. Want wanneer de...