Zijn nieuwste album Land Of Doubt voelt als een lang doorgetrokken muzikaal landschap. De begeleiding is kalm en mooi. Je hoort regelmatig violen en piano. Sam Baker speelt zelf gitaar. De instrumentale ondersteuning is minimaal. Baker houdt het midden tussen zingen en praten. Muzikaal doet hij op de nummers erg aan Bill Callahan denken. Het onderscheid tussen de verschillende liedjes is minimaal. De muziek lijkt gewoon door te lopen.
Qua instrumentatie is de muziek zeker net zo mooi als Bill Callahan. Het is echter de zang van Sam Baker die hier niet helemaal tot haar recht komt. Neem een nummer als ‘Leave’. Prachtig is het zoals de piano langzaam doorrolt. Zachtjes hoor je op de achtergrond een viool. Sam Baker zingt echter op een haperende manier die niet goed past bij de muziek. Eén zin wordt vaak herhaald en de tussenpozen zijn net zo lang dat ze buiten het ritme lijken te vallen.
Land Of Doubt is met veel liefde gemaakt door mannen die midden in de Nashville traditie staan. Elke instrumentale toon is juist geplaatst. De afwisseling tussen viool, trompet en accordeon maakt dat de muziek je helemaal meevoert. Helaas sluit de zang van Sam Baker niet helemaal aan op de stijl waar Baker mee experimenteert. De doordachte pauzes en lange tussenpozen in de tekst maken dat je snel de aandacht verliest. Het lukt Sam Baker niet je te betoveren zoals Bill Callahan dat wel kan.
William the Conqueror - Proud Disturber Of The Peace William the Conqueror is een muziektrio, opgericht door Raurri Joseph....
W.I.L.D. - Purgatorius Alsof je zojuist bent gegrepen door de Thalys, zo voel je je waneer je...