Ryan Karazija heeft goed gekeken naar acts als Bon Iver en Ásgeir (die overigens goed bevriend is met de zanger). Dit album past mooi in het benoemde rijtje singer-songwriters die experimenteren met elektronische instrumentatie en kalmerende songstructuren. Luister maar naar ‘Bones’, met Jófríður Ákadóttir ( Pascal Pinion, Samaris, JFDR) waar een eenzame beat en diverse flarden van instrumenten voor de begeleiding zorgen. Het resultaat is een prachtige song die uitblinkt in de uitvoering.
‘Waiting (10 Years)’ komt bekend voor. Muzikaal gezien heeft het wat weg van de dromerige IJslandse indiegroep Tilbury. Ook de zangstijl van Ryan is anders dan voorheen. Ondanks de herkenbare songstructuur is de track een hoogtepunt op het album. Dat zit hem vooral in de dynamiek. Wanneer de baslijn aan het begin van de song in je bewustzijn is geslopen wordt er een uptempo beat ingezet. Zonder dat de sfeer er onder lijdt. ‘Gosia’ is een ander hoogtepunt waar Ryan uitblinkt in zijn simplisme en melodie doordat hij teruggrijpt naar enkel gitaarspel.
Once In A Long, Long While is een fijne toevoeging aan het oeuvre van Low Roar/. Er wordt niet veel afgeweken van het eerder bewandelde pad. Gelukkig staan er een aantal parels op het album die eerder benoemd zijn. Opener ‘Don’t Be So Serious’ en ‘Once In A Long, Long While…’ horen daar niet bij. Een andere positieve factor is de bloedmooie stem van Ryan. Low Roar heeft met Andrew Scheps een plaat geschreven die laat horen dat de act niet zomaar een eenmansproject is. Zorgvuldig, atmosferisch en oprecht.
Harry Styles - Harry StylesNa jaren van onafgebroken populariteit van de boyband One Direction met een...
Naomi Punk - Yellow Met het woordje ‘punk’ in je naam, kan het niet anders dan dat je bepaalde...