VERSLAG: Pinkpop 2009

Dag 3

Niet geheel verassend refereert Giel Beelen in zijn aankondiging van The Gaslight Anthem aan Bruce Springsteen. Niet alleen bevat de muziek van de band de nodig stijlkenmerken van dat van Springsteen, maar is de zanger, Brain Fallon, bovendien helemaal idolaat van de beste man. En al vanaf de eerste noten van ‘Greatest Expectations’ doet hij zijn uiterste best om dat waar te maken. In feite hoeft hij dat niet eens, want naast zijn vergelijkbare stemgeluid, zijn ook de teksten doorspekt met dezelfde elementen en thematiek. Het al even genoemde ‘Greatest Expectations’ is daar misschien nog wel het beste voorbeeld van.
De setlist bevat lekker veel vaart en afwisseling, vooral in het begin. ‘The ’59 Sound’,het opzwepende ‘High Lonesom’ , en ‘Miles Davis & The Cool’, ze komen allemaal voorbij. Het publiek vindt het allemaal prachtig en toont zich lekker spontaan zo op de vroege ochtend. Maar een lekker rustig lied als ‘Even Cowgirls Get The Blues’ wordt ook erg op prijs gesteld. De band raadt het aanwezige publiek aan toch vooral bij the All-American Rejects te gaan kijken na afloop. Doorgaans kan dat prima gezien het goed afgestemde blokkenschema, maar op de een of andere manier blaast het geluidssysteem van de tent al vrij vroeg op volle oorlogssterkte klassieke muziek over het terrein, hetgeen betekent dat veel mensen nog voor het einde van het optreden naar de tent vertrekken. Dat kan toch zeker niet de bedoeling zijn geweest van Fallon. Niettemin is blijft het gros van de mensen netjes staan en genieten, terecht. (NA)

The All-American Rejects wekken een zekere verwachting na hun grote hit ‘Give you Hell’. En dat blijkt dan ook uit het in grote getalen aanwezige publiek. Ruim drie kwartier voor aanvang van het optreden is er al geen mogelijheid meer om vooraan te staan. En tijdens het concert bartst de tent welhaast uit haar voegen. Tot ver op het terrein staan er mensen die wat van het optreden mee willen krijgen. Zoals vermeld in het verslag van het GasLight Anthem optreden, staan de speakers al enige tijd flink te schallen, hetgeen de nodige verwarring schept over de precieze aanvang. Zelfs Jan Smeets lijkt in de war. Per abuis verschijnt hij op het podium, maar is evensnel weer verdwenen.
De klassieke muziek verstomt en de eerste klanken van ‘I Wanna’, de eerste track van When The World Comes Down, vullen de tent. Tot groot enthousiasme van het aanwezige publiek, dat dan ook gelijk volop meedoet. ‘Fallin’Apart’, het tweede nummer van diezelfde plaat, vraag wat meer gewenning. Maar na zulke momenten biedt ouder materiaal altijd uitkomst, zo ook voor The All American Rejects, die vervolgens ‘Dirty Little Secret’ inzetten. Ondanks dat de band in feite tot hetzelfde genre behoort als You Me At Six, maken deze drie nummers al gelijk duidelijk dat het repetoire van de Amerikanen oneindig veel afwisselender is, of je er nu van houd of niet.
Zanger Tyson Ritter verbaast zich over een aantal dingen. Allereerst de voor Pinkpop zo obligate roze hoedjes. Ritter heeft het lumineuze idee om het publiek deze afzichtelijke dingen tegelijk de lucht in te laten gooien. Dat zit er helaas niet in, zoveel maakt het vriendelijke gemor onder de massa wel duidelijk. Ritter vraagt zich echter terecht af hoeveel dagen in het jaar je deze dingen daadwerkelijk draagt. Ten tweede verbaast hij zich over de Nederlandse meisjes, die in zijn ogen wonderschoon zijn. Desalniettemin speelt de band graag de rol van hartenbrekers, zodat ze de teksten kunnen schrijven die ze schrijven, en daardoor op plekken als deze kunnen spelen. Slim gevonden, dat zeker. Voor het nummer ‘Mona Lisa’ vraagt Ritter dan ook een blonde schone op het podium, en hij wordt op zijn wenken bediend.
Na dit korte intermezzo is het weer tijd voor wat steviger werk in de vorm van ‘Real World’, opvallend genoeg gevolgd door ‘The Wind Blows’. Echt los gaat het tijdens de heerlijke stamper ‘Move Along’, afkomstig van het gelijknamige album. Het laat zich raden welk nummer vervolgens de afluister is. Precies, de eerste echte hit van de band in Nederland: ‘Gives You Hell’. (NA)

Joost Zweegers is bijzonder verguld om met zijn Novastar op de Pinkpop maandag op het hoofdpodium te staan. Maar de hoge termperaturen en de enorme aantallen mensen maken dat hij hard moet werken om hen allemaal mee te krijgen, om het zo maar even te noemen. Hij opent opvallend genoeg niet met nieuw werk, maar met het meeslepende ‘Never Back Down’. Wat verder opvalt is dat de beste man gitaar speelt in de houding van de legendarische Johnny Cash. Op de radio werd later de vergelijking gemaakt van een man met een bazooka, maar dat terzijde. Zijn nummers lenen zich overigens prima voor een zonnige middag op een groot gras veld, neem bijvoorbeeld ‘Tunnelvision’, een nummer dat al vrij snel volgt. De keerzijde is echter dat van echte publieksparticipatie weinig sprake is. Zweegers maakt het zichzelf dan ook niet bepaald gemakkelijk met toch wat ‘moeilijkere’ nummers als ‘Weller Weakness’. Pas wanneer ‘Wrong’ ingezet wordt, krijg je het idee dat er beetje actie waarneembaar is op het veld. Desalniettemin is de inzet tomeloos en op een gegeven moment klimt Joost Zwegers zelfs op zijn eigen piano, om er vervolgens met veel gebaar vanaf te springen. ‘Because’, de eerste single van zijn meest recente album Almost Bangor is de afsluiter van zijn set, tot ieders tevredenheid. (NA)

Waar de All American Rejects konden rekenen op een barstensvolle tent bij aanvang, moet Hollywood Undead duidelijk nog aan de slag om het Nederlandse publiek voor zich te winnen. Ze zijn namelijk nog goeddeels onbekend alhier. Zonder al teveel problemen loop je tot halverwege de tent, kort voordat het luchtalarm afgaat. In diezelfde tent overigens. Het vormt de opmaat voor de entree van de drummer, die het publiek vast warm maak voor wat komen gaat. En dat zijn een zestal MC’s, gekleed in urban streetwear en getooid met maskers. De muziek laat zich nog het beste omschrijven als een soort Slipknot-light met sterkte Beastie Boys invloeden. Helaas verwordt dat al snel tot een soort opgepompte stoerdoenerij in de stijl van Limp Bizkit. En dat zonder maskers, die gaan namelijk alweer na drie nummers af. Welbeschouwd valt er voor de neutrale toeschouwer weinig te genieten, ondanks dat het bij vlagen heus leuk tekeer gaat voorin. De vlam slaat echter nimmer écht in de pan en een hoop mensen nemen dan ook al snel het belsluit weer eens ergens anders te gaan kijken. Misschien is dat de reden dat de band er al vrij vroeg de brui aan geeft. Of beter gezegd, waarom ze een kleine tien minuten voor tijd afscheid nemen van het publiek. (NA)

Het is middag en de zon staat hoog aan de hemel. Op het 3FM podium staat de Zweedse groep Mando Diao. Ze zijn enkele jaren geleden in het nieuws geweest omdat een gedeelte van het publiek door de vloer zakte tijdens hun optreden. Vandaag hoeven we niet bang te zijn voor een herhaling. De jonge honden staan immers op een grasmat van Pinkpop. Op het podium is weinig kleur te bekennen, alle muziekanten zijn namelijk in het zwart gekleed. Hun muziek daarentegen is wel kleurrijk. Bij de meeste uptempo nummers zoals ‘Down In The Past’, ‘Long Before Rock' N' Roll’ en ‘Gloria’ krijgen we en enorme adrenaline kick en moeten daarom wel dansen. De band straalt zoveel energie af dat de mospit bijna het hele optreden aanwezig is. Wanneer ze hun hit ´Dance with Somebody´ spelen is vooral het voorste publiek niet meer te stoppen. Ze willen meer en meer, maar voordat ze het doorhebben is het feest alweer afgelopen. Inderdaad, “We want more!”. (MS)

De Ierse band The Script mag vandaag hun gelijknamige debuutalbum ten gehore brengen aan het Pinkpop publiek. Na een succesvol uitverkocht concert in de Melkweg eerder dit jaar staan ze vandaag in de tent. In een zeer korte tijd is deze band niet meer weg te denken op de Nederlandse radio en tv en zijn deze week zelfs de cd van de week bij 3FM. De tent staat goed vol wanneer zanger Danny O’Donaghue en zijn mannen het podium beklimmen. Na een lang intro begint de band met veel enthousiasme het nummer ‘Before The Worst’. De mannen genieten en spelen er goed vandaag. Tijdens het nummer ‘Talk You Don’t’ zingt O’Donaghue “Gonna Stay With Friends In Holland”, wat normaal gesproken London moet zijn. Vooraan in het publiek staan vele tienermeisjes verliefd te kijken naar O’Donaghue en zingen alle teksten al zwijmelend mee. Vooral de hits ‘Breakeven’, ‘We Cry’ en natuurlijk ‘The Man Who Can’t Be Moved’ worden tot achter in de tent uit volle borst meegezongen. Gitarist Mark Sheehan reageert verrast op het warme ontvangst van het publiek en verteld dat hij voor hun optreden nog dacht “Please Holland, don’t let us down”. Zijn antwoord hierop “And you fucking didn’t!” roept hij, met een brede glimlach op zijn bezwete gezicht. Bijna alle nummers van hun album komen voorbij en als mooie afsluiter spelen ze het nummer ‘Heroes’ van David Bowie. Na drie kwartier is de pret helaas alweer voorbij, veels te kort voor velen. (JvdB)

Een jaar geleden wist nog niemand in Nederland wie Katy Perry was, maar na een jaar vol hoogtepunten staat ze vandaag op Pinkpop. Waarschijnlijk had ze beter op het hoofdpodium kunnen staan want al ver voor haar optreden stroomt de tent vol met vooral jonge fans. Allemaal willen ze een glimp opvangen van deze toch wel aparte verschijning. Katy stond eerder dit jaar in een bomvolle Melkweg met haar Hello Katy Tour en ook vandaag heeft ze al haar opblaasartikelen weer tevoorschijn gehaald. Haar “Inflatable Pussy”, een grote opblaas poes en een aantal reuze opblaas aardbeien sieren het podium. Met het nummer ‘Fingerprints’ komt ze op in een super korte sexy outfit en flitsen alle camera’s erop los. Bijna alle nummers van haar album One Of The Boys komen voorbij en worden enthousiast meegezongen door het jonge publiek. Ook speelt ze een eigen versie van het nummer ‘Don’t Stop Me Now’ van Queen. Tot ver buiten de tent staan mensen het optreden te bewonderen. Perry is niet de allerbeste zangeres, maar ze weet wel hoe ze de tent op zijn kop kan zetten. Helaas valt er tussen de nummers steeds een stilte omdat ze van gitaar wisselt, maar dat mag de pret niet drukken. De allergrootste meezinger en hoogtepunt van het optreden blijft toch wel de superhit ‘I kissed A Girl’ waarmee ze haar optreden afsluit. Tot grote vreugde van de fans vooraan kust ze nog een meisje in het publiek en daarna is het feestje alweer voorbij. De fans zijn tevreden en de opblaaspoes wordt weer leeg gelaten voor de terugreis. (JvdB)

We zijn het even gaan natellen maar het is ondertussen alweer de derde keer dat Franz Ferdinand op Pinkpop staat. Dat heeft natuurlijk een reden, de vier jongens zorgen namelijk altijd voor een groot feest. Ook vandaag kost het hun geen enkele moeite om het publiek op het veld te vermaken. De handjes gaan op elkaar en het publiek zingt uitbundig mee op alle deuntjes en oerkreten. Op het grote podium staan vier Britse mannen maar er gebeuren geen spectaculaire dingen. Op de setlist staan bijna al hun hits en mede hierdoor is het een ideaal festival bandje. Drie keer op Pinkpop optreden lijkt me meer dan genoeg. Hopelijk is ook Jan Smeets het hier mee eens volgend jaar. (MS)

De Jeugd van Tegenwoordig is afgaande op de verzamelde mensenmassa nog altijd mateloos populair, en zodoende heeft de band met succes afgerekend met het imago van ééndagsvlieg. Zodra producer Bas Bron de beats heeft ingezet, gaat het publiek direct los. Zeker wanneer de eerste klanken van ‘Watskebeurt?’ over het veld gaan. Ook ‘Datvindjeleukhe’ kan rekenen op een enthousiast onthaal, het feest is nu duidelijk begonnen. De Jeugd neemt echter veel tijd voor het publiek, waardoor de vaart een beetje uit de show gehaald wordt. Maar dat deert niemand, sterker nog, de vondsten om bier en CD’s uit te delen zijn simpelweg erg goed gevonden op een dag als vandaag. En met nummers als ‘voorjekijkendoorlopen’ en ‘Buma In Me Zak’, zit de stemming er zo weer in.
‘Shenkie’ is ook nog altijd een duidelijke publieksfavoriet, en het feest is er dan ook naar. Inmiddels hebben zich echter donkere wolken boven het terrein samengepakt en vallen de eerste druppels. De regen zet echter niet door tot het nummer ‘Hollereer’, de grote hit van het album De Machine. De regen komt nu met bakken uit de hemel, maar de Jeugd is de beroerdste niet en komen doodleuk ook in de regen staan. En daarmee komt er op tamelijk bizarre wijze een einde aan een heerlijk feestje van stiekem een heerlijke act. (NA)

De Britse band The Kooks staat hier niet voor het eerst want in 2007 stonden ze reeds in de tent. Nu twee jaar later en populairder is de tent te klein geworden en staan ze als afsluitende show op de 3FM stage. Vooraan het hek staat het meters dik met jonge meisjes. Ze zingen allemaal uit volle borst “Do you wanna, do you wanna make love to me?” terwijl ze met pretoogjes naar zanger Luke kijken. Hij zorgt voor veel contact met het publiek. We horen een hele lading lekkere meezingnummers zoals bijvoorbeeld ‘Shine On’ en ‘She Moves In Her Own Way’ maar ook een nieuw rustig nummer ‘Princess of My Mind‘. Het publiek draagt de Kooks op handen en die handen zwaaien voorduren in de lucht. Dankzij hun aanstekelijke Britpop hitjes vergaren ze elk jaar steeds meer en meer fans. Deze vrolijke band blijven we komende jaren met plezier volgen. (MS)

Het Britse The Ting Tings zijn nogal een sensatie geweest vorig jaar, zeker in het thuisland. Sterker, nog Jules de Martino en Katie White, zijn welhaast stijliconen geworden. De nieuwsgierigheid naar de band is dan ook groot. De opening is in ieder geval mooi opgebouwd. Allereerst verschijnt de Martino op het podium om vanachter de piano ‘We Walk’ in te zetten, om vervolgens achter de drums de gitaarpartij voor zijn rekening te nemen. Als snel volgt Katie White, waarna het feest kan beginnen. Losbarsten doet het echter pas wanneer ‘Great DJ’ ingezet wordt. Het publiek wordt definitief gewonnen door een korte speech in het Nederlands door Katie White, of althans een poging daartoe. Opvallend is verder dat op geen moment het duo bijgestaan wordt door gastmuzikanten. En deze mis je door verschillende samples eigenlijk geen moment. Bovendien is het geluid andermaal erg goed in de tent.
Op een of andere manier hebben de The Ting Tings een vreemd soort aantrekkingskracht, want de nummers zijn tamelijk nietszeggend en White bepaald geen goede zangeres. Maar door die nietszeggendheid maakt hen een ontwapenend duo. Het is in feite lekker springen op niemendalletjes. Maar soms worden de nummers net even te lang opgerekt en slaat de verveling duidelijk toe onder het publiek. Gelukkig zijn daar altijd nog de hits om het schip weer vlot te trekken, bijvoorbeeld ‘Shut Up And Let me Go’, voor de gelegenheid opgeleukt met fragmenten uit ‘Walk This Way’, ‘Rapper’s Delight’ en het deuntje van The Ghostbusters. De afsluiter is het onvermijdelijke ‘That’s Not My Name’, waarna het publiek zich naar het hoofdpodium haast voor de afsluitende act. (NA)

Traditiegetrouw wordt het podium voor de Pinkpop afsluiter altijd net even wat meer aangekleed, en om die reden zien we een enorm videoscherm. Wanneer de intro klinkt, verschijnt de eerste tekst op het scherm, dat langzaam verwordt tot een van de vele felicitaties die het festival dit weekend van de artiesten in ontvangst heeft mogen nemen. Ondertussen zijn alle bescheidenheid de bandleden van Snow Patrol op het podium verschenen voor het openingsnummer ‘If There is A Rocket Tie Me To It’. Zanger Gary Lightbody heeft een grijns van oor tot oor en kan zo op het oog zijn geluk niet op. Het is alsof hij zichzelf er continue van moet overtuigen dat hij niet droomt op het hoofdpodium te staan als afsluitende act. Opzich heel vertederend, maar van een afsluiter mag je ook wel het nodige bravoure verwachten. Daar is Snow Patrol echter de band niet naar.
Het eerste deel van de set is een mooie mix van oud en nieuwe materiaal, waarbij ‘Final Straw’, ‘Eyes Open’, ‘Run’, ‘Make This Go On Forever’ en ‘Shut Your Eyes’ allen voorbij komen. Bij die laatste wordt ruim de tijd gemaakt voor een leuke meezing actie. Eerst komt de linkerhelft van het veld aan bod, daarna de rechter. Tot groot genoegen van iedereen. Evenals bij Placebo een dag eerder, wordt ook door Snow Patrol de invallende duisternis aangegrepen voor een mooi klein liedje, te weten het aangrijpende ‘You Could be Happy’.
Dé grote hit van Snow Patrol tot op heden is natuurlijk het weergaloze ‘Chasing Cars’. De band bewaart het nummer niet tot het einde, maar komt halverwege de set al voorbij en wordt als vanzelfsprekend uit volle borst meegezongen. Met ‘Open Your Eyes’ komt er een einde aan het eerste deel van de setlist, maar na een klein dank woord, wordt er natuurlijk gewoon verder gespeeld. Opvallend genoeg kiest de band voor ‘Lifeboats’, niet het meest gemakkelijk in het gehoord liggende nummer. De afsluiter daarentegen, is dat wel: ‘You Are All That I have’. Het publiek mag daarom nog een keer helemaal los, wat dan ook gebeurd. (NA)

Daarmee komt er een fantastisch einde aan de veertigste editie van Pinkpop, waarbij het goede weer, en het optreden van Bruce Springsteen & The E-Street Band ongetwijfeld het hoogtepunt was. Dat zal ook Jan Smeets gedacht hebben, terwijl hij het publiek bedankte en op de heuvel naast het festivalterrein het vuurwerk begon te knallen.