VERSLAG: Roskilde 2005

Begin van de derde dag

Kijken of Audioslave ook zoveel los krijgt bij het publiek. Het verhaal is bekend: de samensmelting van Rage Against The Machine en Soundgarden is niet helemaal verlopen zoals veel fans dat graag hadden gezien. Deze tour staat alweer in het teken van het tweede album: ‘’Out Of Exhile’’. De reacties op deze plaat zijn nog negatiever dan de kritiek op het eerste album. Zelf vind ik dat het zeer goede nummers bevat, alleen was de band bij dit album nog erg aan het zoeken naar de juiste identiteit. Je kunt nóg zulke goede muzikanten bij elkaar zetten maar als je niet een duidelijke eigen stijl ontwikkelt, is het gedoemd te mislukken.
Als het optreden begint, is het pijnlijk duidelijk dat Chris Cornell vrij slecht bij stem is. Het geluid staat ook niet goed afgesteld. Ondanks deze flinke tegenvallers, zet Audioslave een goede set neer. Het nummer ‘’Be Yourself’’ van de nieuwe cd, is een echte meezinger. Net als ’’Drown Me Slowly’’ en het oudere ’’Set It Off’’. Opvallend is dat Audioslave nu wèl nummers van Soundgarden en Rage Against The Machine doet. ‘’Black Hole Sun’’ en ‘’Killing in the Name Of’’ komen voorbij. Blijkbaar vindt de band dat de tijd er rijp voor is. Het publiek zingt nog lange tijd na het optreden:‘’Fuck you! I won’t do what you tell me!’’

The Tears maken veel indruk in de Arena. Het duo Brett Anderson en Bernard Butler speelden al samen in de band Suede en hebben elkaar na veel ruzies weer weten te vinden. Het geluid van the Tears heeft zeker wat weg van Suede, maar de nummers van the Tears zitten nog beter in elkaar. Bernard Butler is een briljante gitarist en Anderson heeft de stem en uitstraling die een zanger moet hebben. De sfeer in de tent is heel intiem. Zanger Anderson zoekt soms een hoekje op van het podium en gaat af en toe op de rand van het podium zitten. Het publiek roept op het einde om meer, en een toegift volgt. The Tears geeft een mooi optreden en dit is zeker een band die we vaker tegen gaan komen.

Dan maken we ons op voor een legende. De oorsprong van de metal ligt natuurlijk bij Black Sabbath. Ozzy Osborne is een fenomeen, maar wel eentje die redelijk versleten is. De zang is jammer genoeg vaak behoorlijk vals. Ozzy heeft wel veel waardering voor zijn fans, hij roept voortdurend: ‘’We love you!’’ en zegt dat ook dít publiek weer het mooiste publiek is dat hij ooit heeft gezien. Tony Iommi is natuurlijk de motor achter de band en het blijft een sensatie om hem te zien spelen. Black Sabbath maakt, geheel volgens verwachting, een ‘best of’ show van het optreden. Alle grote nummers komen voorbij, ’’Ironman’’, ’’Turn Up The Night’’ noem ze maar op en ze zitten erin. Het is bijzonder om Black Sabbath nog te zien, want het is maar zeer de vraag of deze formatie nog lang stand houdt.

D-A-D is een band die een grote bekendheid heeft in Denemarken. Ze staan dan ook hoog op de line-up van de Roskilde poster. De muziek van D-A-D is in tegenstelling tot de podiumpresentatie, niet al te boeiend. We hebben te maken met een bassist (met Romeinse helm) die gewapend is met een tweesnarige basgitaar, een all American way drummer (met stropdas) en een zanger met een metal uitstraling. Een bonte verzameling dus. Ze zingen overigens in het Deens en dit weet het publiek wel te waarderen. Achteraf gezien toch een goede keuze om ze de dag af te laten sluiten.

Dag 3

Op de derde dag komt het festival echt los. Bands als de Foo Fighters, Green Day en Duran Duran staan op het programma en de lucht is nog altijd hemelsblauw. De mensen zijn er helemaal klaar voor en gaan met een Tuborg biertje in de hand naar het festivalterrein. Angu bijt de spits af. Deze band komt uit Groenland en dat is volgens mij het perfecte gebied om mooie liedjes te schrijven. Bij de eerste klanken voelt de muziek meteen goed aan. De singer/songwriter weet prachtig mooie afgewerkte liedjes te maken en een intieme sfeer te creëren in het Pavilion. Kortom: Angu geeft het perfecte startsein voor de derde dag Roskilde.