VERSLAG: ROARFest 2010

ROARFest 2010

De Winston Kingdom staat vanavond in het teken van een jubileum, een tinnen jubileum wel te verstaan. De muziekwebsite ROAR E-Zine viert haar tienjarig bestaan deze avond met een avondvullend programma. Nederlands talent zal vanavond het podium betreden, in volgorde van verschijning spelen de bands: Bound In Blood, The Goup, Noyalty en John Coffey. Met een flinke gastenlijst en een goedkope entreeprijs beloofd de zaal snel vol te lopen.

Het is aan Bound In Blood om als eerste de knusse zaal te vullen met hun geluid. Opvallend is dat één van de bandleden, gitarist Perry, een blessure heeft en daardoor niet meespeelt. Na een paar minuten meldt Mark, de zanger, dit aan het publiek en kondigt daarbij aan dat dit het voorlaatste optreden zal zijn van Bound In Blood. De mannen weten vanavond evengoed een energieke show neer te zetten en het publiek redelijk mee te krijgen in hun old school hardcore klanken met een twist. Als het nummer ‘Push It Away’ door Mark wordt aangekondigd betreed Perry ook het podium, niet om gitaar te spelen, maar om mee te zingen. De combinatie van de twee zorgt voor een energiek en sterk moment van de show. Al met al zet Bound In Blood hier vanavond een sterke show neer, helaas zullen ze na nog één optreden allemaal hun eigen wegen inslaan.

Na een korte pauze lijkt de zaal zich nog verder gevuld te hebben en staan de mannen van The Goup klaar om hun kunsten te vertonen. Opvallend zijn de shirts van de mannen die een speciale sfeer aangeven, teksten als “Vroeger was ik een emo” en “Betaald door mijn moeder” zetten een grappig imago neer. De band speelt recht-voor-zijn-raap muziek en staat met ontzettend veel energie op het podium. The Goup is een project dat eigenlijk al sinds 2003 loopt, maar de mannen hadden het te druk met MINUS.PLUS; een band die sinds kort uit elkaar is.

Wanneer na een paar nummers de zanger/gitarist Rene even moet stemmen en zich daarvoor verontschuldigd, pakt de schreeuwert/basgitarist Bobbie de kans om even het woord te nemen. “Mensen, ik heb niks tegen fotografen, maar ik wil ze hier op het podium hebben en de mensen iets meer naar voren,” later voegt de gitarist daar aan toe: “Grappig is altijd dat bij een optreden een soort halve cirkel voor het podium ontstaat, alsof mensen bang zijn dat de lampen naar beneden vallen.” Na deze uitspraak kruipt het publiek ook iets meer naar voren en staan de fotografen op het podium te fotograferen.

Het drietal barst van de energie en heeft er ontzettend veel zin in, helaas slaat dit niet helemaal over op het publiek. De poging om een circle pit te doen ontstaan mislukt dan ook helaas, de zaal blijft stil staan en de mannen merken het terecht op waarna ze hun poging staken. The Goup zet een sterke show neer en heeft zijn stempel gedrukt op de avond, helaas was het publiek minder energiek dan de band zelf.

Over de volgende kan ik in ieder geval direct melden dat ze publieksfavoriet zijn. De zaal lijkt gevuld met Noyalty-fans! Wanneer de eerste klanken de zaal in vliegen ontstaat er meteen een band tussen het vijftal en het publiek. Tussen de nummers door wordt wel veel gepraat door de zanger, Daniël. Hierdoor krijgt het optreden een negatief kleurtje, de energie eist blijkbaar zijn tol en de mannen hebben even nodig om op adem te komen. Eindhoven wordt genoemd als eerbetoon aan de thuisstad van de band, daarnaast wordt ROAR E-Zine bedankt voor het opzetten van het feest. De rustige momenten verschillen echter hemelsbreed van de momenten waarop de band speelt.

Het duurt niet lang en de eerste pit van vanavond is een feit. Bij de eerste klanken van het tweede nummer van Noyalty is het namelijk raak! Als vervolgens een cover van Comeback Kid wordt gespeeld kan de zaal zijn lol niet op. Mensen stagediven, de pit wordt groter, achterin de zaal staan mensen met een grote grijns te kijken en de zanger gebruikt het publiek om de woorden mee te schreeuwen. De interactie met het publiek is fenomenaal te noemen en de band geeft een sterke set weg. Wie, van de mensen in de zaal, Noyalty nog niet kende, weet nu in ieder geval wat ze te bieden hebben: een keiharde en energieke show.

Als laatste mogen de mannen van John Coffey het podium betreden. Een band met een heel andere sound dan de voorgaande drie. De Utrechters dragen een old-school vibe over zich heen; zanger met lang haar en geruite overhemdjes met afgescheurde mouwen. Als de band moet gaan bewijzen meer te zijn dan leuke styling, lijkt het geluid toch niet helemaal lekker afgesteld te zijn. Het geluid knalt namelijk de zaal in als één grote muur met herrie. De drum en gitaren komen ver boven de zang uit en zelfs als er een stilte valt en één van de gitaristen iets wil zeggen is zijn stem niet hoorbaar, erg jammer.

Het geluid van de mannen neigt meer toe naar de rock dan echt naar de metal en daardoor zorgt het voor een anticlimax in vergelijking met de groffe bands van hiervoor. Hierdoor voelt de band wat aan als een cooldown en zou daarom misschien beter als eerste, of in ieder geval voor Noyalty, kunnen spelen. Tegen de energie van Noyalty kunnen ze niet opboksen, en dat is jammer want de band zet toch een goede set neer. Ondanks dat de sound niet helemaal goed is - en de zanger meerdere malen richting de geluidsman aanwijzingen moet geven - blijft de band wel positief en stralen ze uit dat ze er zin in hebben vanavond.

Door het uitgelopen tijdschema eindigt het laatste optreden van de avond een beetje raar, plots stoppen de mannen ermee en klinkt er een lange vervelende pieptoon in de zaal. Door omstandigheden helaas niet de beste band van vanavond, maar een goede afsluiter van een avond vol harde muziek is het zeker.