VERSLAG: Roadburn 2010

Dag 2

De mystieke krachten van moeder natuur. Een onderwerp dat vaak wordt bezongen door bands aanwezig dit weekend, zeker met een sterk vertegenwoordigde Noorse black metal scene op deze vrijdag. Dat een uitbarstende vulkaan dusdanig roet in het eten zou gooien kon door niemand voorzien worden en is ronduit ironisch. Een aantal bands, waaronder Shrinebuilder, Candlemass en Jesu, hebben Tilburg niet weten te bereiken en de gaten worden veelal opgevuld door reeds aanwezige bands. Dit heeft vele schuivingen in het programma tot gevolg dat hier en daar voor gemopper zorgt bij fans. Desalniettemin lijkt ieder zich te schikken naar de situatie en er het beste van te maken. Gastcurator van deze vrijdag, Tom Gabriel Warrior, heeft in ieder geval zijn best gedaan een gevarieerd en spannend, zij het donker, programma voor te schotelen.

De laatste keer dat ondertekende in het Midi theater was, ging ik met mijn toenmalige vriendin naar Titanic. Nu is het een gemoedelijk gezelschap van baarddragende, bierdrinkende knikkenbollers die staan te genieten van het tweede optreden dat Earthless dit weekend geeft. Het contrast is dus omvangrijk. Dat valt niet te zeggen tussen de twee optredens die deze band verzorgd. Het is het soort instrumentale groovende soort rock dat je doet denken dat Jimi Hendrix zijn directe leermeester was en daarbij het stokje over heeft gedragen. Misschien een vergelijking die voor velen aan heiligschennis grenst, maar de finesse, het gevoel en de passie waarmee deze heren een uur lang jammen like there’s no tomorrow is gewoon van een akelig hoog niveau! Is het dan niet veel van hetzelfde? Ja. Is dat een rede om te vertrekken? NEE! Hiervan krijg je geen genoeg! Morgen weer?

Witchfynde zoekt ondertussen in de 013 de grens tussen cult en wansmaak wel nadrukkelijk op. Oké, het waren in 1979 misschien voorvaderen van de New Wave Of British Heavy Metal, maar dit optreden moet zelfs Biff Byford, Bruce Dickinson of Rob Halford plaatsvervangende schaamte opleveren. De muziek klinkt gedateerd, de band introductie is cheasy en bovenal is het gewoon niet strak genoeg om door te gaan voor een voldoende.

Ivar Bjørnson en Grutle Kjellson van Enslaved vormen samen met de dames van Fe-Mail Trinacria. Het resultaat van die samenwerking is een spannende mix van het bekende Noorse (black)metal geluid doordrenkt met noise, eletronica en ander instrumentarium. Samen met de indrukwekkende visuals wordt er een goed optreden verzorgd dat het beste omschreven kan worden als avant-gardistisch.

Sarke mag het Noorse metalfeest hervatten in de grote zaal met zanger Nocturno Culto in zijn gelederen. Een naam die vele harten sneller laat kloppen in verband met zijn legendarische werk voor Darkthrone. Opmerkelijk is dat die band nooit optreedt en dat is te merken aan de onwennige en knullige podiumpresentatie van iemand die in hoog aanzien staat voor veel fans. Het materiaal is echter degelijk, kent weinig poespas en wordt met precisie gespeeld. Het blijft allemaal te braaf en dat is, samen met een zanger die een strot heeft om van te schrikken zo gruwelijk, maar zijn teksten op een gegeven moment van een blaadje voorleest, een dodelijke combinatie.

Sfeervolle, instrumentale post-rock die we kennen van bands als ISIS en Explosions in the Sky is dit jaar in mindere mate vertegenwoordigd. Long Distance Calling vormt de prettige uitzondering op die constatering. Deze band is blij, heel blij dat zij hier mogen spelen. Deze spelvreugde stralen zij aan alle kanten uit. Als een Griekse fan van achter uit de zaal (en naast mijn oren) om de haverklap schreeuwt hoe geweldig hij ze wel niet vind, lijkt het feest compleet. Een kwartier later drink ik met mijn nieuwe kameraad een biertje op een gedeelde mening!

Tom Gabriel Warrior liet het twee jaar geleden een week voor aanvang van het festival afweten met zijn uit de dood herrezen band. Vele teleurgestelde fans zullen hem het graf in gewenst hebben, zo niet de organisatoren van dit festival. In tegendeel, want zij gaven de man het vertrouwen en stelde hem als curator aan van deze Roadburn vrijdag. Met het eerste optreden van zijn nieuwe project Triptykon als kers op de slagroom!

Een goed begin is het halve werk. Die vlag gaat vanavond niet op, want tijdens openingstrack ‘Goetia’ kampt de band met slecht geluid. Gelukkig neemt het kenmerkende zompige gitaargeluid snel de overhand en komt er uiteindelijk een monsterlijk vette productie te staan. Als er vroeg in de set dan ook nog enkele Celtic Frost klassiekers gespeeld worden is het optreden eigenlijk al geslaagd. Het materiaal van Triptykon debuutalbum Eparistera Daimones past hier goed tussen en evenals eerder deze dag zijn de macabere visuals op het immense scherm van toegevoegde waarde.

Als dag twee ten einde komt kan het publiek eigenlijk in twee categorieën verdeeld worden; zij die de experimentele, blackmetal georiënteerde smaak van Tom Gabriel Warrior wel kunnen pruimen, en zij die daar niet enorm van gecharmeerd zij en uitkijken naar de zaterdag. Een dag dat het stoner karakter van dit festival sterk vertegenwoordigd is.