VERSLAG: Roadburn 2010

Festivalinfo was aanwezig op Roadburn Festival 2010 voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 63 foto's.

VERSLAG: Sabbas Smits  

123

Dag 3

Deze laatste dag van Roadburn (afterburner dus niet meegerekend) wordt het meest gekenmerkt door de vele afzeggingen. De gaten worden opgevuld met voornamelijk acts die al eerder optraden en het spannendste deel van het programma valt hierdoor weg (Shrinebuilder was een hoogtepunt in spe). Wat overblijft, is wel een soort dat Roadburn bezoekers het liefst zien; stoner, stoner en nog eens stoner.

Eerste bewijs daarvan wordt gegeven door Sons of Otis die sowieso al twee keer in het programmaboekje voorkwamen. Een afwezigheid van tien jaar wordt dus dubbel en dwars goed gemaakt met een bluesy variant op het genre, gekenmerkt door misschien wel het vetste basgeluid van het weekend. De band maakt een dankbare en oprechte indruk, waardoor er vele harten worden gestolen. De songs zullen daar in wat mindere mate voor zorgen, aan originaliteit schort het namelijk hier en daar.

Echter wordt er vandaag vooral bewezen dat originaliteit niet altijd noodzakelijk is, om doeltreffend of goed te zijn. Brant Bjork zal, evenals zijn voormalige collega die later in 013 staat, zijn bekendheid in bepaalde mate aan Kyuss te danken hebben. Dit wil echter niet zeggen dat deze artiest zijn plaats op dit festival niet verdiend, want hij bewijst het tegendeel. Een artiest die met zoveel soul en gevoel zijn instrument weet te gebruiken, kan door geen enkele muziekliefhebber anders worden beoordeeld dan met een ruime voldoende. Ook de band om deze markante verschijning heen (bandana, lange haren, heeft iets weg van een verloren piraat) is niet misselijk; met name het drumwerk is uitmuntend. Halverwege het optreden kakt het enigszins in, maar de desert rock blijft van een hoog niveau. Het enige dat mist is een bak zand en een hete zon!

De geest van Kyuss waart dus rond op deze Roadburn-zaterdag. Tot groot genoegen van velen, want de grote zaal van 013 is stampvol. John Garcia was de zanger en frontman van Kyuss, een band die na het ter ziele gaan in 1995 een legendarische status heeft verworven en gezien mag worden als de katalysator voor de populariteit van de stoner rock halverwege jaren 90. Het materiaal wordt dus gespeeld door John Garcia aangevuld met muzikanten uit de Benelux onder de naam Garcia Plays Kyuss.

De hamvraag bij een dergelijk optreden is of het meer is dan een coverband? Het antwoord is tweeledig, een beetje van beide, ja en nee, enzovoorts. Er wordt eer gedaan aan het geluid dat zo herkenbaar was voor Kyuss. Het spel is strak, de groove zit erin en de laag roest in het kabels en in de versterkers hoeft van mij niet weggepoetst te worden! Ook het stemgeluid van John Garcia is venijnig en goed. Dat valt niet te zeggen over diens uitstraling op het podium helaas. Er mist iets van bezieling in de wijze waarop het allemaal gepresenteerd wordt. Natuurlijk, de zaal geniet volop van songs die soms als blauwdruk kunnen worden beschouwd voor het hedendaags geluid binnen het genre, maar er mist enthousiasme en uitstraling. Precies de bezieling en enthousiasme die bij Kyuss-collega Brant Bjork een aantal uur eerder nog zo van het podium afspatte. Zijn de verwachtingen te hoog gespannen of kiest Garcia simpelweg voor de weg van de minste weerstand? Het antwoord ligt in het midden, genieten van de songs is het wel!

Er is natuurlijk ook op dag drie meer te doen dan geesten uit het verleden oprakelen. Ahkmed uit Australië bijvoorbeeld speelt een set goede en beklijvende set post rock in de Bat Cave. Het genre kampt al geruime tijd met een soort van metaalmoeheid en het is wachten op een verlosser die het onafwendbare noodlot van dit genre weet te voorkomen. Toch blijft het genieten van het gerecht dat wordt voorgeschoteld; van hard naar zacht, van snel naar langzaam en van hoog naar laag. Een goede uitvoering van een welbekend recept. Eigenlijk zoals boerenkool van oma; je weet hoe het smaakt, hebt het al duizend keer gegeten en toch blijft het je verassen en krijgt het iedere keer een ruime voldoende.

Voor velen is het hoogtepunt dan al geweest, maar de bezoekers die het experiment niet schuwen blijven voor The Armageddon Concerto. Een postapocalyptisch muziekstuk dat uitgevoerd wordt door de Noorse bands The Shining & Enslaved. Twee bands die dit weekend al meerdere malen hun progressiviteit hebben bewezen en het experiment eerder als regel dan als uitzondering zien. Dat belooft dus wat! De knipoog middels het prompt projecteren van vulkanen, lava en aswolken houdt het ogenschijnlijk luchtig.

Ogenschijnlijk dus, want de muziek is zwaar verteerbare kost voor de vermoeide bezoekers. De muzikanten van beide bands staan ieder opgesteld op een helft van het podium, en meer dan eens lijkt het ook een soort krachtmeting tussen beiden. Interessant om te zien hoe de bands herkenbaar hun stempel drukken, maar toch beiden voor een nieuw geheel kunnen zorgen. Hier en daar is het een onnavolgbare brei van riffs, elektronica, drums en die ronduit irritante saxofoon, maar als de puzzelstukjes op zijn plek vallen is het smullen.

De vijftiende editie van het Roadburn festival kenmerkte zich door verdeeldheid. Enerzijds de trouwe bezoekers die op zoek zijn naar het progressieve, psychedelische en groovende stoner geluid. Dat zullen zij ook zeker gevonden hebben dit weekend, maar het genre heeft weinig vernieuwing getoond en leunt teveel op de oude garde (Karma To Burn, ex-Kyuss). Anderzijds zijn er de bezoekers die meer komen voor het doom genre en bands uit de blackmetal school. Het special event; Only Dead is Real van Tom Gabriel Warrior, had hierin een groot aandeel. Onder deze groep bands wordt het experiment vaker opgezocht en dat zorgt voor veel spannende optredens. Meer dan eens vonden deze optredens plaats voor een half lege zaal, en dat is opmerkelijk voor een festival dat zich onderscheidt door zich te focussen op het ondergrondse, het onbekende en het occulte. Roadburn staat voor onconventioneel en experimenteel, een muzikale ontdekkingsreis in de onbekendere regionen van een genre dat toch al niet voor velen is weg gelegd. De programmering heeft dit bewezen en de organisatoren hebben hun nek uitgestoken. Helaas slaat dit niet bij iedereen aan, maar ik voorzie de zestiende editie wederom razendsnel uitverkopen in 2011. Nu al een ‘must go’ voor volgend jaar. En het jaar daarna. En daarna. En....

123

FOTOGRAFIE: Erik Luyten  

123456
Kylesa foto Roadburn 2010 Kylesa foto Roadburn 2010 Ancestors foto Roadburn 2010 Ancestors foto Roadburn 2010 Ancestors foto Roadburn 2010 Shining (Noorwegen) foto Roadburn 2010 Shining (Noorwegen) foto Roadburn 2010 Shining (Noorwegen) foto Roadburn 2010 Shining (Noorwegen) foto Roadburn 2010 Shining (Noorwegen) foto Roadburn 2010 Shining (Noorwegen) foto Roadburn 2010 Eagle Twin foto Roadburn 2010
 
123456
 
festival logo

LONDON CALLING #1 2010Tijdens deze editie van London Calling rijst de vraag hoe lang de formule nog...

festival logo

MOTEL MOZAÏQUE 2010 Het jaarlijkse Motel Mozaïque festival vond afgelopen weekend weer plaats in...