VERSLAG: Groezrock 2010

Dag 2, deel 1

Groezrock is een vat vol tegenstellingen. Terwijl in de ene tent een boos kijkende man de unity van bands predikt tegenover een dito kijkend publiek, zet in een andere zaal een blij ogende punkband de jonge bezoekers aan tot springen en dansen. Wanneer een hardcore band zich teveel laat paaien tot het grote geld en kiest voor een major label, worden ze met de grond gelijk gemaakt door hardcorepuristen. Maar op Groezrock verdringen Jagemeister, Monster Energy Drink, Eastpack, Etnies, en Macbeth schoenen zich voor de gunsten van het publiek met levensgrote opblaasbare rugzakken, een motorshow en zelfs een heuse disco. De hardcore voorvaders van twintig jaar geleden zouden dit met lede ogen aangekeken hebben.

Maar Groezrock is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een festival dat naast underground hardcore en punk ook steeds meer hitparade werk brengt. Bands als Sum 41 en Lit lijken in niets op de bands die vooral te vinden zijn op het Etnies (daar heb je het al) podium. En dit brengt leuke tegenstellingen op een en hetzelfde festival.

The Ghost of a Thousand (vervanger van Stick to Your Guns) is zo’n band van de laatste categorie en staat dan ook in de kleinste tent: het Etnies-podium. En kleinere bands moeten vaak harder werken, dus naast dit Groezrock-optreden rijden ze meteen door naar Duitsland. Zanger Tom Lacey geeft dan ook het publiek de opdracht om dit optreden legendarischer te maken dan het optreden in Duitsland. Aan de band zelf ligt het niet. De op indie en rock ‘n’ roll leunende hardcore van de Engelse straatschoffies gaat er vroeg in de middag goed in. En ook de wall of death die wordt ingezet. De tent stroomt dus naarmate het optreden voller in plaats van leger.

Van een andere orde is MC Lars. Hij zou de uitvinder zijn van het woord iGeneration, als een soort van nieuwe generatie X. Hij roept dan ook erg overtuigd ”welcome to the future”. Maar als die toekomst inhoudt dat we een cover van My Generation van Limp Bizkit voor onze kiezen krijgen, en we eindeloos moeten luisteren naar een sample van Iggy Pops Passenger met daaroverheen flauwe crossover waarvoor tien jaar geleden iedereen zijn neus al ophield, dan geven wij onze portie aan Fikkie. Dit is een afslag in de jeugdcultuur die je graag wilt missen.

Ook Zebrahead doet het aalglad, maar wel met een knipoog. Dat begint al bij de intro van Team America en het pizza logo op een versterker. De band moet het verder vooral hebben van maniertjes. De sit in, al bij het tweede nummer, is al te vaak gedaan, en het vragen om een circle pit past niet echt bij de blije punkrock, waar het sinds het vertrek van zanger Justin Mauriello naar is afgezakt.

En terwijl Zebrahead vrolijk staat te feesten, zingt Defeater in de kleinste tent zijn demonen van zich af met furieuze hardcore. Dat is dus Groezrock. Defeater maakte met Travels een van de beste hardcoreplaten van 2009, en bewijst ook op Groezrock bij de top van de nieuwe hardcore lichting te horen. De band verlaat twintig minuten te vroeg het podium, maar komt nog wel terug voor een toegift. En wanneer de stroom uitvalt, wordt de rest van het nummer zonder stroom uitgezongen. Het roept beelden op van hardcore-shows van begin jaren tachtig waar we nooit bij zijn geweest.

De mannen van The Bronx wilden wel eens wat anders dan snoeiharde Refused-achtige hardcore spelen. Dus trommelden ze een aantal vrienden op en begonnen een Mariachi El Bronx. Het is Mexicaanse mariachi muziek met wat rauwere zang. Het is niet voor iedereen weggelegd, maar tijdens een zonovergoten Groezrock is het wel lekker luisteren naar de band met bassist James Tweedy op trompet en aangevuld met een violiste. Matt Caughthran blijkt ook in een Mexicaans pak een uitstekend frontman te zijn. Hij trekt iemand uit het publiek, en wanneer deze stomdronken overenthousiasteling niet meer van het podium afwil, daagt hij hem uit de allereerste stagediver te zijn bij Mariachi El Bronx. De band staat overduidelijk met veel plezier te spelen, en dat wrijft af op het publiek.

A Wilhelm Scream staat al voor de derde keer op de poster van Groezrock. Zanger Nuno Pereira constateert dan ook dat ze per optreden meer publiek krijgen. En dat is terecht. De melodische hardcore met twin-guitar solo’s is erg degelijk.

88 Finger Louie is misschien niet heel bekend bij de jonge garde van hardcore-liefhebbers. Maar de band die Joe Principe en Dan Wleklinski daarna oprichten is wel weer bekender: Rise Against. Sinds een jaar is 88 Finger Louie weer bij elkaar. Helaas heeft de tand des tijds invloed gehad. De band speelt rommelig en wordt aan alle kanten voorbijgestreefd door de jonge garde.

Zoals Steak Number Eight. De winnaars van de Humo Rockrally imponeren met strakke postrock. Helaas is de afwisseling van cleane zang naar brul nog niet helemaal goed uitgewerkt. Maar de band zit nog in hun tienerjaren, dus de potentie is er zeker.