VERSLAG: Pukkelpop 2005

Pukkelpop 2005 - deel 4

Dag 2 – vrijdag 19 augustus 2005

Je hebt van die bands die op CD beter klinken dan live op het podium. A is zo een band. A, wie kent ze nog? De Britse jongens die zongen over dat ze liever niet bij de koffiegigant Starbucks wilden gaan werken. Deze band is momenteel helemaal terug met een nieuwe plaat genaamd ‘Teen Dance Ordinance’, en bij een nieuwe plaat hoort natuurlijk je plaat promoten! En daarom staat de band dan ook hier op het Skate stage vandaag. Dat de band live op het podium niet zo goed klinkt als op CD compenseren ze met een ‘performance’ met de nodige dosis humor. “I like cocks! I like big cocks, but I also like the small ones”, A-zanger Jason Perry en zijn vrienden hebben de melige bui al goed hangen en lopen dan ook lekker te lolbroeken op het podium. In de 35 minuten setlist vinden we zowel nieuwe nummers en oude nummers zoals ‘Nothing’ en ‘Starbucks’.

Het zijn vooral de dagjesmensen die vandaag bij Good Charlotte staan. Dit terwijl het naar mijn mening geen misplaatste band is op dit commerciële festival. Het boe-geroep van het stoere publiek komt lang niet over het geschreeuw van de meiden in het voorste vak heen en de band merkt er dan ook weinig van. In de 40 minuten komen net als veel nieuwe nummers ook veel oude langs. De band zegt later vandaag ook nog te willen kijken bij Alkaline Trio en Marilyn Manson. Aangezien deze twee tegelijk spelen ben ik erg benieuwd hoe ze dit willen doen.

Met de kennis dat Nine Black Alps dit jaar door de BBC genoemd is als ‘meest belovende act’ staan we te kijken in de ‘Club’ tent. De groep maakt Seattle's grunge doordrenkt met het typische Engelse geluid. Denk een beetje aan hoe Nirvana eruit zou zien, en zou klinken als ze anno 2005 zouden zijn ontstaan. Misschien is het het kleine regenbuitje, misschien is het de band, maar de tent staat vol met mensen. Op het podium staat het kwartet van Nine Black Alps het ene nummer na het andere te spelen. Er is weinig tijd voor interactie met het publiek, maar des de meer voor liedjes. Een paar gebroken snaren verder wordt er tussen de gitarist en bassist aan beide zijkanten gewisseld van wacht, en spelen op elkaars instrumenten, wat een erg leuk gezicht is. Deze band moeten we in de gaten gaan houden, want dit word een grote.

Verderop op het Skate Stage staat Death From Above 1979 op het programma. In de studio bezig als duo en live doet Death From Above 1979 dat dus ook. Geen opvullende band erachter, gewoon drum en bas (met de nodige ‘distortion’). Dit brengt al snel White Stripes-associaties met zich mee, en daar kunnen we deze band dan ook wel een beetje mee vergelijken. Mocht het niet dat er dit keer geen wulpse dame achter een simpele drumkit zit, maar een lange half blote man met een sjaaltje om zijn nek.. Muzikaal is het ook allemaal wat ‘harder’ dan de White Stripes. Denk een beetje aan ‘Blue Orchid’ als Death From Above 1979’s rustigste nummer. Elk willekeurig kwartier van Death From Above 1979 zou ontzettend geslaagd zijn geweest. Maar 45 minuten is een beetje teveel van het goede. De band valt te vaak in herhaling, maar zet desondanks een zeer uniek geluid neer.

The Dwarves zijn momenteel op tour met oud lid Nick Oliveri (ex-Queens of the Stone Age & Mondo Generator). Nick Oliveri loopt er een beetje bij op de achtergrond, alsof die wil duidelijk maken dat hij enkel maar een laatste toevoeging is aan de band, en de band niet om hem draait. Wat opzich een goede gedachte is, dat hij zijn Queens of the Stone Age bekendheid niet misbruikt. Maar om jezelf zo naar de achtergrond te drukken, lijkt me een beetje overbodig. Of was het in opdracht van Dwarves zanger/rapper Blag Dahlia? Dat Dwarves-gitarist ‘Hewhocannotbenamed’ een kledingfobie heeft is algemeen bekend. Vandaag huppelt onze gemaskerde ridder dan ook rond in enkel zijn verbleekte panterprint onderbroek. Misschien had de Pukkelpop-organisatie The Dwarves beter op donderdag laten spelen, want de gemaskerde ridder had best wat zonneschijn kunnen gebruiken.