VERSLAG: North Sea Jazz 2010

Dag 1

North Sea Jazz is in de loop der jaren veel breden gaan programmeren dan de naam doet vermoeden, maar dat zal de bezoeker niet veel kunnen schelen. Sterker nog: het zorgt voor een fijne en vooral gevarieerde line-up, waarin de grote namen op het gebied van jazz en soul absoluut niet ontbreken. Dat er nogal wat softpop bijkomt in de vorm van Norah Jones en Katie Melua is eigenlijk alleen maar goed voor de afwisseling.

Zo is ook Jamie Lidell geen artiest die je direct als jazzmuzikant zou bestempelen. Toch heeft de zanger er geen enkele moeite mee om de grote zaal in Ahoy volledig in te palmen. Met een mix van oud werk, de nodige experimenten en werk van zijn laatste plaat, Compass, overtuigt hij iedereen. Vooral de nieuwe nummers komen uitermate goed uit de verf live. Tel daarbij op dat Lidell een buitgengewoon charismatische man is, die als het moet een stadion zou kunnen entertainen. Maar dat doet hij gelukkig nog niet voorlopig; een beetje intimiteit is nooit verkeerd.

Hetzelfde geldt voor Typhoon & New Cool Collective. Sinds de Chocolade EP van vorig jaar en een overtuigende show op Eurosonic speelt het collectief alleen maar op voorhand gewonnen wedstrijden. Een nadeel is wel dat de groep in een kleine tent staat, waardoor een hoop mensen vanaf de buitenkant tegen het zeil aankijken. Dat doet verder aan het optreden niets af; met gitaarsolo’s waar menig gitarist nog iets van kan leren en een fijne mix van eigen werk en nummers van Typhoon zetten ze de tent helemaal op zijn kop.

Norah Jones heeft iets meer moeite met haar publiek. De zangeres staat nu niet bepaald bekend om haar spannende muziek en dat zorgt voor de nodige verveling. Jones staat vanavond in de grootste zaal die North Sea Jazz kent, maar tegen de tijd dat ze met het laatste nummer begint is die niet eens meer voor de helft gevuld. Met haar zang is de hele show niets mis, maar een gebrek aan variatie doet haar de das om. Een uur lang naar slaapliedjes luisteren is nu eenmaal niet waar het festivalpubliek op zit te wachten.

Alhoewel er al wat sterke optredens de revue passeerden vanavond, gaat de titel voor het beste concert naar Corinne Bailey Rae. De zangeres die op dit moment furore maakt met haar tweede album The Sea, weet een bomvolle Maas het gehele optreden lang te blijven boeien en vermaken. Of het nu de wonderschone liedjes zijn, of haar uitstraling; vervelen doet het geen seconde. Het is bijna vertederend, hoe ze daar op het podium staat. Zo fragiel en aandoenlijk, dat je bang bent dat een simpel tikje haar in scherven doet uitbarsten. Daarbij zingt ze ook nog eens fenomenaal, waardoor het ene na het andere kippenvelmoment zich voltrekt. Die mag dit jaar nog wel eens terugkomen.

Daarmee zit dag een van het grootste jazzfestival dat Nederland rijk is erop. Dankzij de ijzersterke line-up kon die eigenlijk al niet tegenvallen en dat doet het dan ook niet. De komende dagen staat er gelukkig nog veel meer moois op het programma, met onder meer The Roots, Sharon Jones en Katie Melua.