VERSLAG: Crossing Border 2010

Dag 2

De tweede dag van Crossing Border is de tegenpool van de eerste. Waar het op de eerste dag relatief rustig was, staat men vandaag tot ver buiten het Nationaal Toneelgebouw in de rij voor Spoon en The National. Vervelend, want The Walkmen speelt in dezelfde zaal en dankzij een ongelukkige indeling kan daar bijna niemand heen. Maar verder weinig te klagen want de optredens zijn vanavond nagenoeg allemaal van een hoge kwaliteit.

Marble Sounds is een van de eerste bands in de Schouwburg en moet het met een handjevol bezoekers doen. Dat doet verder niets aan het uitstekende optreden van de band af, want deze jongens kunnen nog wel eens groot gaan worden. De Belgische groep, met onder andere een Isbells-lid in de gelederen, klinkt als het Belgische antwoord op Death Cab for Cutie en dat is absoluut niet verkeerd. De Engelse uitspraak kan zo nu en dan wat beter, maar Marble Sounds overtuigt en trekt niet voor niets beetje bij beetje meer bezoekers naar de zaal. Graag eens langs de Nederlandse clubs!

Dan is het tijd voor wachten, wachten en nog eens wachten. Voor aanvang staat er al een grote rij voor Spoon en die zal tijdens het optreden geen centimeter inkrimpen. Sterker nog: die wordt alleen maar groter vanwege The National, dat daarna speelt. Degenen die wel bij Spoon binnen zijn gekomen krijgen in ieder geval waar voor hun moeite want de band speelt een ijzersterke show. Don't Make Me A Target wordt helaas achterwege gelaten, maar genoeg materiaal van Ga Ga Ga Ga Ga en Transference om het interessant te houden. Nummers als Written In Reverse kunnen waarschijnlijk tot het beste werk van deze indiehelden gerekend worden. De band speelt strak en heeft plezier en zanger Britt Daniel heeft er ook zin in en kan met zijn aangrijpende stem sowieso weinig fout doen. Een uitstekend optreden.

Degenen in de rij die in de veronderstelling waren dat ze in ieder geval The National konden zien, komen bedrogen uit. Maar weinig Spoon-gangers verlaten de zaal waardoor er maar een klein groepje extra mensen toegelaten kan worden in de grootste zaal van het Nationaal Toneelgebouw. Een hoop gemopper, gezeur en gescheld is het gevolg. Dat er zoveel mensen naar The National willen is overigens niet meer dan terecht, want er is simpelweg niets op het optreden aan te merken. De nummers (bijna heel High Violet wordt gespeeld) laten niets te wensen over en de sfeer tussen de nummers door is uitstekend. Zanger Matt Berninger grapt erop los en loopt desgevraagd door de hele zaal heen, maar is tijdens de nummers bloedserieus. Het levert schitterende emotionele versies van Squalor Victoria en Mr. November op. Als de band er in de toegift ook nog eens een onversterkte versie van Vanderlyle Crybaby Geeks tegenaan gooit kan het helemaal niet meer stuk: veruit het beste optreden van Crossing Border 2010.

Daarmee is het ook meteen over. Ondanks een dramatisch openbaar vervoer op de eerste dag en logistieke problemen op het festival zelf de tweede, blijft Crossing Border een uitstekend festival. Met zoveel indiehelden op de affiche en daarnaast de mogelijkheid nieuwe literatuur te ontdekken, blijft het festival uniek en meer dan de moeite waard. Wellicht dat er qua logistiek een en ander beter kan volgend jaar, dat zal een hoop teleurgestelde bezoekers schelen.