VERSLAG: Motel Mozaïque 2011

Dag 2

Als dag 1 de dag was van James Blake, dan is dag 2 bij voorbaat de dag van Belle and Sebastian. Een band met een grote trouwe fan schare die zelden in Nederland optreedt, dan weet je genoeg! Het is ook een drukte van jewelste in de Schouwburg ruim voordat zij zullen beginnen. Met veel teleurgestelde bezoekers tot gevolg. Er viel echter meer te beleven op deze tweede festivaldag.

De eerste band in de grote zaal van de schouwburg zorgt direct voor grote drukte. Niet gek, want los van materiaal en optredens met zijn band Junip, hebben we een lange tijd weinig van José Gonzàlez vernomen. De Zweedse singer-songwriter schrijft liedjes waarbij hij akoestische gitaar samen met zijn ontroerende stem het werk laat doen. Dat heeft twee mooie cd’s opgeleverd. Vanavond worden zijn nummers op innovatieve wijze van orkestraties voorzien door The Gothenburg String Theory. Dit zorgt voor een nieuwe dimensie in zijn muziek met wisselend resultaat. Met name nummers als Cycling Trivialities en Massive Attack cover Teardrop krijgen meer diepgang en dat creëert wel degelijk meerwaarde. Soms nemen de orkestraties echter de overhand en zorgen omwentelingen in de nummers dat het teveel van het goede wordt. Het haalt als het ware de kracht uit het nummer. Less is more; dat is wat zijn nummers zo mooi maakt. Meer dan eens geldt vanavond het tegenovergestelde, oftewel; more is less! Voor de liefhebber van zijn oeuvre desalniettemin een bijzonder optreden.

Er is een ding waar je iedere editie van Motel Mozaique vergif op kunt innemen: dat er in Rotown mooie optredens plaatsvinden. Vorig jaar gaf Crystal Antlers er een legendarisch optreden en vanavond is het de beurt aan Dum Dum Girls om het podium te openen. De rammelige noisepop maakt de zaal bepaald niet wild, maar het optreden is absoluut niet verkeerd. Toegegeven: de zang van frontvrouw Dee Dee wordt af en toe net iets te vals, maar over het algemeen past het perfect bij de muziek, die het toch al niet van de netheid moet hebben. De dames hebben er zelf gelukkig ook genoeg plezier in en dansen en springen over het podium terwijl ze op hun gitaren tekeergaan. Of Dum Dum Girls ooit de stap naar het grote publiek gaat maken, valt te betwijfelen, maar een vermakelijke liveband is het zeker.

Na José Gonzàlez verlaten maar weinigen de Schouwburg. De zaal is dan ook al snel toe aan zijn maximale capaciteit en het is dringen geblazen voor de entree! De gelukkige aanwezigen krijgen waar voor hun geld, want Belle and Sebastian is live even boeiend en eigenzinnig als op plaat. De setlist bestaat voornamelijk uit materiaal van de laatste drie albums afgewisseld met enkele publieksfavorieten. Belle and Sebastian is een band die eigenlijk maar moeilijk te plaatsen is. Met een frontman als Stuart Murdoch heeft het een stem uit duizenden in huis, eentje die niet altijd toon weet te houden, maar wel een die de songs een bepaalde frivoliteit meegeeft die deze band zo herkenbaar maakt. Soms lijken het kleuterliedjes voor gevorderden of literair beschreven puberale dillema’s en gevoelens, maar altijd raakt het de juiste snaar. De puberale fratsen, als mooie meisjes het podium op vragen en verdwijnen om vervolgens op het hoogste balkon een nummer te zingen, passen dus perfect in het plaatje. Zelfs nonchalance wordt ze vergeven, alles klopt gewoon bij deze band. De fans worden niet teleurgesteld. Of het moeten degene zijn die niet mochten komen dansen op het podium, maar dat is logisch.

Het laatste optreden van No Age in Nederland voorspelde veel goeds voor de show vanavond en het duo (live aangevuld met een derde bandlid) stelt gelukkig niet teleur. Het is hard -keihard zelfs, maar helemaal geen rommeltje. De nummers van tweede langspeler Everything in Between komen een stuk minder goed uit de verf als het werk van debuut Nouns, maar het tempo zit er goed in waardoor het allemaal niet zoveel uitmaakt. Het is niet moeilijk te bedenken waarom No Age inmiddels een redelijke fanschare heeft opgebouwd: het staat als een huis.

The Coral krijgt vervolgens de oneervolle taak om voor een halflege zaal het schouwburg gedeelte van Motel Mozaïque af te sluiten. Met “Butterfly House” leverde deze band een zeer goed album dat vol sterke songs staat die leunen op jaren 70 psychedelica en folkrock. Beginnen om half één voor een half lege zaal na publieks favoriet als Belle and Sebastian is natuurlijk een haast onmogelijke opgave. De liedjes hebben de heren wel degelijk mee, maar wat betreft performance zouden ze nog een hoop kunnen leren. Ze lijken zelf de overtuiging niet te voelen dat ze het resterende publiek eens zal overtuigen, misschien zit het ook niet in hun aard en laten ze liever de instrumenten spreken. Aan instrumentbeheersing dan ook zeker geen gebrek, maar versterkers op standje 12,5 in een schouwburg is écht onnodig. Het haalt de finesse volledig uit de songs en het zeer bevlogen gitaarspel. Eigenlijk krijgt The Coral niet wat ze toekomt, maar dat hebben ze vanavond ook gedeeltelijk aan zichzelf te danken. Wat meer enthousiasme, contact en een acceptabel geluidsniveau had de mensen in ieder geval binnen gehouden.