VERSLAG: Roadburn 2011

Dag 2

De festivaldag begint bij de zeer bijzondere verschijning van Keiji Haino. De door Sunn O))) geselecteerde Japanner heeft lang grijswit haar met en pony en draag daaronder een grote zonnebril. Zijn keiharde noise set met gitaar en effectpedalen is niet voor de doorsnee Roadburner weggelegd ondanks dat velen geboeid blijven kijken. Haino is een mangapop die de gave heeft om donder te beheersen. Dat hij de eerste tien minuten van zijn optreden vult met het laten uitzoeken waarom een speakerkast niet precies doet wat Haino vindt dat hij moet doen illustreert zijn perfectionisme. Top optreden maar voor een selecte groep.

Winter maakte in 1990 met “Into Darkness” een lp die geleidelijk is uitgegroeid tot een veelgezochte cultplaat. Tergend langzame riffs worden de zaal in geduwd. De podiumpresentatie van de drie heren op leeftijd is sober om een understatement te gebruiken. Zanger John Alman lijkt net van zijn kantoorbaan weggelopen te zijn en direct de grote zal in 013 in vervoering te brengen. Want de moeilijk te verteren muziek gaat er bij het bebaarde publiek in als bier.

Na het logge Winter zorgt Summon the Crows ervoor dat er weer wat snelheid in het geluid te bespeuren valt. De crustpunk met een lompe grunt is een lekker tussendoortje maar ook niet meer dan dat. Wat geen schande is wanneer de line-up van deze Roadburn editie bekeken wordt.

Het Canadese noiseduo Menace Ruine tovert met behulp van twee keyboards muziek voor een heksensabbat tevoorschijn waar zelfs heksen niet meer op zouden durven dansen. Ondanks technische problemen en het feit dat dit optreden overlapt met dat van de doomkoningen Sunn O))) bezweren de dame en heer het toegestroomde publiek met een mix van hun oudere black metal materiaal tot de noise die op de laatste plaat de boventoon voert. Genevieve's stem is live minstens zo intrigerend als op plaat.

Sunn O))), met Keiji Haino op zang, klinkt als Sunn O)))))))))))))))))))))))) waarbij de haakjes een donderende geluidstsunami voorstellen. Minder dan het horen van de muziek, is dit een fysieke belevenis die om voelen van het geluid draait. Aan je ogen heb je ook niet veel aangezien de 013 compleet, inclusief de gangen en de foyer, gehuld is in artificiële mist. Fysieke beleving is het enige dat telt. Voor sommigen betekend dat dat ze misselijk de zaal moeten verlaten, zo ingrijpend stort het geluid zich op de lichamen van de toeschouwers. Dondergod Thor zou zijn oordopjes in doen bij Sunn O))).

Na de intense beleving die Sunn O))) teweeg brengt is het aan Scorn om de dag af te sluiten. Scorn is Napalm Death-drummer Mick Harris die op een laptop als drum 'n bass vermomde industrial maakt. Net als het begin van de dag is ook dit niet voor de gemiddelde metalhead weggelegd. Daar komt bij dat er zwaarte in het geluid mist, vooral na de stevige doom van eerder op de dag, waardoor het een geheel oppervlakkige en soms irritant repetetieve verzameling beats is. Een tegenvallende afsluiter van een indrukwekkende tweede dag.

Gelukkig speelt Caspar Brötzmann Massaker nog in de kleine zaal. De zanger/gitarist speelt rechtshandig op een gitaar voor linkshandigen waar de gitaarsnaren verkeerd om zijn opgezet. Dit lijkt op gefreakte no-wave gedrenkt in een fuzzy stonersound. Vooraan bij het podium gaat Swans frontman Michael Gira, met witte cowboyhoed, uit zijn dak. Terecht.