VERSLAG: Groezrock 2011

Dag 2

Oudgedienden is vooral het sleutelwoord van dag twee. Want hoewel de MacBeth Stage vandaag een rijtje bands herbergt waar we later zeker nog meer van gaan horen (Paceshifters, Attack! Attack! en vooral Campus), gaat de aandacht meer uit naar Boysetsfire, Descendents en NOFX. Niet onterecht zo blijkt, want twee van de drie zorgen samen al voor een meer dan geslaagde laatste festival dag.

Maar voor het zover is, zijn er nog veel meer bands te zien. Zo speelt Teenage Bottlerocket al vroeg op de dag voor een goed volgelopen tent. De punkrockers hebben er zin in en dat heeft een positieve uitwerking op de mensen in de tent, die zich met steeds meer aan een enthousiaste pit wagen. Bij Todayo gaat het dak er dan ook af en ook nummers als On My Own zorgen voor een feestje. Een prima opener.

Old Man Markley gaat door waar Flogging Molly de dag ervoor mee eindigde: voor een feestje zorgen. Helaas is het nog iets te vroeg op de dag om de tent echt te laten exploderen, maar vermakelijk is het zeker wel. Minpuntje is het geluid, dat snoeihard staat. Maar Old Man Markley gaat op een dag ongetwijfeld voor een hoogtepunt zorgen als ze in de avond geprogrammeerd staan.

Maar dan neemt dag twee even een dramatische wending. Piebald stapt namelijk het podium op en het is moeilijk om niet te gaan schelden om die wanvertoning correct te duiden. En dat gaat dan ook niet lukken. Verdomme nog aan toe wat is Piebald een kutband. Als ik in het bezit van een tijdmachine was, zou ik terug gaan naar het moment waarop de band besloot weer bij elkaar te komen om heel hard “NEE, NEE, EN NOG EENS NEE!” te schreeuwen. Net zolang tot de leden doorhebben dat het misschien toch niet zo’n goed idee is om zichzelf volstrekt belachelijk te maken op een podium.

Maar genoeg daarover: er vinden ook goede optredens plaats in de grote tent. Goldfinger bijvoorbeeld doet precies wat het publiek nodig heeft: hits zingen. Of dat nu Miles Away, Open Your Arms of Superman is: ze worden allemaal met open armen ontvangen. Het enthousiasme mag in het begin dan niet naar wens zijn (“I feel like I’m at a fucking Justin Bieber concert, verzucht de zanger), maar het optreden is dat vanaf begins af aan zeker wel. De band speelt strak, de zang is prima en het materiaal goed genoeg voor een uurtje knallen. We zijn weer terug!

Al is de euforie maar van korte duur na een blik op het aantal toeschouwers dat voor Thursday is gekomen: dat zijn er namelijk niet veel. Sterker nog: de tent is nog niet eens voor de helft gevuld als de band zich opmaakt voor de tweede set van het weekend. Waar de Full Collapse show gisteren een succes was, is deze verkapte albumreleaseparty dat allerminst. Het is dan ook niet erg slim om nagenoeg alle nummers van je nieuwe plaat te spelen als die nog niet in de winkels ligt. Maar de keuze van de setlist daargelaten: de nieuwe nummers klinken live helemaal niet verkeerd.

Het vorig jaar herenigde Boysetsfire kan weinig fout doen en dat doet dat gelukkig ook niet. Van het openingssalvo met After The Eulogy en Release The Dogs tot afsluiters The Force Majeure en Rookie: het staat als een huis. Niet voor niets staat de tent propvol, want Boysetsfire is live nog altijd meer dan de moeite waard.

En dan is het alweer tijd voor de tweede groep oudgedienden: Descendents. Alhoewel de band langzamerhand ingehaald wordt door de nieuwe garde (in Amerika zijn de heren tegenwoordig support bij Rise Against) is het toch een optreden waar het gros van de bezoekers naar uitkuikt. Zanger Aukerman worstelt tijdens de eerste nummers nogal met zijn zang, maar naarmate de show vordert, komt het helemaal goed. Van de nodige punkrock klassiekers tot en met de tien geboden van Descendents: alles komt voorbij.

Van punkrock door naar feestmuziek in de vorm van Dropkick Murphy’s. Nog zo’n band die je op ieder festival kan zetten. De nummers van de nieuwe plaat werken live nog niet helemaal (al klinken ze al beter dan vanaf de cd-speler), maar gelukkig is er nog genoeg ruimte over voor een paar oude krakers met onder meer Dirty Glass en I’m Shipping Up To Boston. De show eromheen is ook de moeite waard, met drie verschillende backdrops en een hoop gefeest op het podium zelf. Stiekem toch een stukje leuker dan Flogging Molly.

Met NOFX als afsluiter kan er eigenlijk maar weinig misgaan en dat gaat er dan ook niet. De band is in topvorm vanavond, speelt een nagenoeg compleet andere set dan de vorige keer op Groezrock en heeft er net zoveel zin in als de bezoekers zelf. Stuk voor stuk worden de nummers keihard meegezongen en wordt er smakelijk gelachen om de flauwe grappen van Fat Mike. Zo heeft Belgie volgens hem geen volkslied en zijn het een stel pedofielen en rascisten. Als de tijd erop zit mag de gitarist tot hilariteit van het publiek een dikke tien minuten blijven klooien op zijn accordeon, terwijl hij zogenaamd steeds net niet van het podium gedreven wordt door security. NOFX deed wat het moest doen en dat is Groezrock 2011 met verve afsluiten.

En daarmee zit het festival er op ook. Met twee complete dagen was het festival dan een stukje langer dan normaal, maar het voelt nog altijd veel te kort. De twee volledige dagen zijn hopelijk een blijvertje, want de vijver waaruit relevante bands gevist kunnen worden, is voorlopig nog niet leeg. Tot volgend jaar!