VERSLAG: Dour Festival 2011

Dour Festival 2011: dag 4

De laatste dag is wederom een dag van een enorme modderbende. Het vergt hierdoor enige moeite om tijdig bij het afgelegen podium voor The Ocean te komen. Door technische moeilijkheden beginnen ze ook wat later als afgesproken. Het wachten lijkt het waard te zijn. De progressieve metal/sludge komt goed uit de verf en al helemaal met de nieuwe zanger: Loic Rossetti. De Duitsers maken niet direct de snelste muziek, maar de frontman stuitert over het podium als een stier. De nieuwste aanwinst stagedived tot drie keer toe en weet het leuk te maken om naar te kijken. Dit zonder zijn goede stemgebruik in gevaar te brengen. (WS)

De naam Russian Circles komt van een drill oefening bij ijs hockey. Aan dit gegeven kun je al afleiden dat de post-rock band niet je typische rustige post-rock band is. Integendeel. Het is een band die vaak hun distorsie pedaal indrukt en de Amerikanen gebruiken dit op een dusdanige manier dat de muziek niet per se zwaarder wordt, maar energieker. Dat terwijl de band maar uit drie personen bestaat. Dit lost gitarist Dave Turncrantz op door het signaal op te nemen en daarna erover heen te spelen. De nadruk ligt voornamelijk op het nieuwere werk wat iets atmosferischer is dan het eerdere werk. Doch een uitstekende performance met uitschieter het nummer ‘Death Rides A Horse’. (WS)

We blijven het altijd even spannend vinden of het niet toevallig de Nederlandse soulzanger Boris is, maar als we de gong zien weten we zeker dat het de experimentele Japanse hardrockers zijn. Het drietal heeft vele albums uitgebracht en er zit ook veel verschil tussen de wapenfeiten; het gaat van drone tot stonerrock. Bij dit optreden ligt de nadruk op de stonerrock kant van de band. Het enthousiasme samen met de nummers maakt het een optreden waar niemand stil kan staan. Ze laten de drone nummers dan ook achterwege, de albums Absolutego en Flood bestaan beide uit één nummer van een uur. Terwijl dit optreden niet eens een uur duurt. (WS)

Met een uitloop van tien minuten, en iemand die voor aanvang door gedring uit het publiek moet worden gevist, wordt de spanning goed opgebouwd. De Amerikaanse freakfolk van CocoRosie is alles behalve misplaats en veel mensen besluiten een kijkje te komen nemen. Het is niet alleen de regen die veel mensen naar de tent lokt, maar ook de aanstekelijke experimentele muziek. De zusjes Bianca and Sierra Casady hebben vandaag twee vrienden meegenomen en beginnen de setlist met ‘Rainbowarriors’ en de andere bekende nummers volgen snel. ‘Laat je horen voor de zomer’ schreeuwt Biance terwijl het opnieuw begint te regenen. De bandleden houden veel verkleedpartijtjes en knuffels en eindigen de sterke setlist vroegtijdig met ‘Tekno Love Song’. (MK)

De Amerikaanse indiepopband The Drums stond nooit eerder op het festival en alsnog laat frontman Jonathan Pierce weten erg blij te zijn om terug te zijn. De voormalige Elkland-zanger is vandaag erg afwezig en ijsbeert met zijn microfoon rond op het podium, waarbij zelfs de vrolijke vreemde danspasjes vandaag ontbreken. Naast de bekende nummers wordt ook de nieuwe single ‘Money’ alvast afgevuurd, maar opvallender is de keuze voor ‘We Tried’ in de setlist. ‘We doen het normaal niet, maar we wilden het vandaag graag spelen’, laat Jonathan weten. Het viertal weet met een groot gebrek aan enthousiasme moeizaam de eindstreep te halen. (MK)

Andy Butler staat vandaag met zijn project Hercules And Love Affair voor ‘de eerste, nee tweede, nee derde keer’ in België met de nieuwe line-up. De groep is tegenwoordig een vijfmansformatie en door de Duitse zanger Aerea Negrot, de Engelse zanger Shaun J. Wright en de Amerikaanse zangeres Kim Ann Foxman worden de vocalen verzorgd. De Amerikaanse disco-band heeft acht weken getourd en is vandaag aan het laatste optreden aangekomen. Het einde hadden ze niet beter kunnen plannen, want met veel enthousiasme worden de proffesionele nummers ontvangen. Het is extra jammer dat ze tien minuten eerder stoppen dan afgesproken, want een toegift was zeer welkom geweest. (MK)

De headliner van het vandaag is een live-set van Pendulum. We mogen wel zeggen, dé populairste drum’n’bass-act ooit. Want het veld voor The Last Arena staat aardig vol. We zien een groot podium met veel extra lichtinstallaties, deze combineert de lichtcrew van Australiërs dan weer aan twee projectoren die een beeld op podium vertonen. Mc Jakes is er om het publiek op te jutten en het lukt goed. Nummers als ‘Witchcraft’ en ‘Voodoo People’ krijgen het respons die ze verdienen. De toegankelijke speelsheid van de muziek maakt het dat veel mensen het kunnen luisteren en dit zien we terug in het publiek. Pitjes, mensen die dansen, mensen die hoofdschudden. Er is voor ieder wat wils. Een waardige afsluiter van het hoofdpodium. (WS)

Bij de energieke opener verliest frontvrouw Caroline Martial gelijk haar haarelastiek. De Franse synthpunkers van Kap Bambino staan voor harde energieke muziek en het is de vraag waarom Caroline überhaupt een elastiek had ingedaan. Het lerenjasje wordt na het eerste nummer uitgetrokken en veel ijsberen met bezweten haren is vervolgens het resultaat. Het publiek heeft ruim de tijd nodig om te wennen aan de vreemde beats, maar het eindigt in een groot dansspectakel. Het duo stond in 2009 reeds op het festival en ze hebben ook vandaag veel nieuwe vrienden gemaakt. Kap Bambino is door het late tijdstip de perfecte feestelijke festivalafsluiter. (MK)

Wat we achterlaten als we richting Holland gaan is helaas een modderige bagger grond waar we drie dagen, want enkel vrijdag heeft zon zich laten zien, door hebben moeten lopen. Het is helaas een feit dat de grond in Dour niet zo goed kan zuipen als de bezoekers die er waren. Het zegt wel iets dat je dit makkelijk voor lief neemt wanneer je op Dour bent. De sfeer is zeer gemoedelijk en hoewel de Walloniërs altijd stug Frans blijven praten, kun je je prima redden met je Nederlandse taaltje bij een van de vele goede eetkraampjes en drankbarren. Doureh!