VERSLAG: Off Festival 2011

Dag 2

De tweede dag van het OFF Festival kent een vroeg hoogtepunt. Sterker nog: de eerste band die wij zien, speelt de weide he-le-maal plat. Dry the River is de naam. Denk Wild Beasts en Mumford and Sons, maar dan met tattoo’s en echte gitaren. Prijsnummer No Rest zorgt ervoor dat geen enkele bezoeker het podium verlaat tijdens een hoosbui en zelfs de bijzonder slechte grap ‘We dried the river’ als de regen stopt, jaagt geen mensen weg. Een must-see voor liefhebbers van de eerdere referenties, maar eigenlijk gewoon voor iedereen. Aan deze band gaan we nog heel veel plezier beleven.

Maar dan staan er natuurlijk nog veel meer bands op het programma. Niet gek dat de eerste meteen tegenvalt. Blonde Redhead draait vooral om zangeres Kazu Makino, maar het is vooral de sporadische zang van de gitarist, die of heel snel heen en weer rent, of een dubbelganger op het drumstel heeft zitten, die het optreden nog enigszins draaglijk maakt. De lome muziek komt niet echt over en echt goede liedjes zitten er eigenlijk niet tussen.

Gelukkig wordt het daarna pas echt spannend. De Poolse band Kury is nameiljk weer bij elkaar. En die komen niet zomaar even een greatest hits show spelen. Kury speelt vandaag namelijk het legendarische album P.O.L.O.V.I.R.U.S. integraal. Zegt je niets? Gelukkig, dan zijn we niet de enige. Als deze band exemplarisch is voor de Poolse muziekscene is het niet best gesteld, want Kury maakt er nogal een potje van. Muzikaal vliegt het van stoner naar kinderboerij geluidjes van een My First Keyboard en van jazz naar een soort Poolse schlager. De Polen zelf vinden het allemaal wel prima en zingen en klappen vrolijk mee. Wij focussen ons verder maar op de internationale acts.

Nadat Gang of Four met een genant optreden voor een tweede dieptepunt heeft gezorgd (twee woorden: vergane glorie), komt Destroyer de pijn even verzachten. Frontman Dan Bejar zit er misschien een beetje verdwaasd bij (hij heeft uiteindelijk zelfs een blaadje met de tekst van een nummer nodig), maar mooi is het wel. Met name het werk van het laatste (negende) album Kaputt zorgt voor kippenvel. Maar het repetoire van Destroyer is groot en daar zitten ook een hoop mindere nummers tussen. Ook vanavond is niet alles even sterk, maar de dromerige en rauwe zang is toch een van de hoogtepunten van de avond.

Bij Primal Scream is vooral het eerste deel van de set (en daarmee het eerste deel van Screamadelica) interessant. De band lijkt er na verloop van tijd niet erg veel zin in te hebben, maar weet alsnog een ruime voldoende te scoren. Hoe kan het ook anders met zo’n album. Een stuk spannender is Dan Deacon echter. Zoals gewoonlijk staat hij niet op het podium, maar ervoor en zorgt hij voor de nodige hilariteit in de vorm van danswedstrijden en veel meer gekkigheid. Het nadeel is wel dat hij op een van de grootste podia staat en zich niet lijkt te beseffen hoeveel mensen er voor hem gekomen zijn. Meer dan de helft van de bezoekers ziet geen steek en moet maar aannemen dat het de moeite waard was.

Terwijl Kode9 voor een nog niet eens voor de helft gevulde tent matige house staat te draaien, houden wij het voor gezien. De laatste dag van het festival is op papier veruit het sterkste, met onder andere Frankie and the Heartstrings, dEUS, Public Image Ltd en Anna Calvi.