VERSLAG: Sziget 2011

Dag 4

50 jaar geleden was er een speciale muziekstroming sterk in opkomst: de zogenaamde mamboska. Inmiddels is de combinatie van Mambo en Ska in de vergetelheid geraakt. Het Londense gezelschap Ska Cubano speelt de stijl echter nog vol passie. Het is vanaf de eerste seconde de leadzanger Natty Bo die alle aandacht opeist. De vrolijke Engelsman is gekleed in een net beige pak met grote Mexicaanse sombrero. Door zijn grappige gegrijns en gouden tand doet de man nog het meest denken aan een verre achterneef van Captain Jack Sparrow. Het is echter niet alleen de sombrero die in de verkeerde band beland is, er valt ook een in traditioneel gewaad gestoken Japanse schone op de saxofoon waar te nemen. De band weet een verrassend gezellig optreden neer te zetten. Eigen nummers worden gecombineerd met bekende latin- en skamelodietjes. Al snel staat het hele veld heen en weer te skanken op onder andere een eerbetoon aan Che Guevara.

De fransen van Debout Sur Le Zinc hebben vervolgens veel meer moeite met het bouwen van een feestje. De groep opent heel ingetogen met een accordeon en trompet. Vervolgens sluiten de overige groepsleden aan om met een breed scala aan muziekinstrumenten een mix van folk, gypsy en jazz te brouwen. Doordat er echter gekozen is voor een aanpak waarbij zowel de accordeon als  viool en klarinet door elkaar jengelen ontstaat er al snel een muur van geluid. Daarnaast mist de zanger aansluiting met de band in zijn pogingen extreem zuiver te zingen.

Een van de aangenamere britpop bandjes van dit moment zet vervolgens een veel degelijker optreden neer. The Kaiser Chiefs trekken onder leiding van Ricky Wilson de volledige trukendoos open. De zanger rent vrolijk het podium op en neer om ook het publiek in te duiken. De band klinkt duidelijk aangenamer dan al haar genregenoten, desondanks mist het optreden een gevoel van intimiteit dat een groep als Csik Zenekar wel uitstraalt. Het Hongaarse gezelschap speelt intieme luisterjazz. Er wordt volop gebruik gemaakt van lokale instrumenten als de accordeon en klarinet. Een onbekende gastzanger wandelt zo nu en dan het podium op om mee te zingen. Wanneer deze aan het woord is schittert de groep en doet het meeste denken aan Leonard Cohen. Alleen jammer dat de, waarschijnlijk, ontroerende verhalen verteld worden in het onbegrijpelijke Hongaars.

Het is moeilijk om een balkanfestival voor te stellen zonder de tonen van een bruilofts- of begrafenisbrassband. Daarom is de presentator erg blij om twee vliegen in een klap te slaan met afsluiter Goran Bregovic. De Servische componist neemt zijn wedding and funeral brassband mee om de Slavische volksliederen ten gehore te brengen. Op het eerste gezicht belooft het optreden redelijk saai te worden. De band bestaat slechts uit één drummer en Goran op gitaar. Het duo wordt aangevuld met vijf blazers en een in traditionele kledij gestoken vrouwenkoortje. Vervolgens ontpopt zich een waar volksfeest. Voor de eerste keer tijdens het Szigetfestival bestaat er het idee dat er louter Hongaren om je heen staan. Een gevoel dat op elke andere plek, behalve bij de Roma tent, sowieso ondenkbaar is. De lokalen blijken vanaf de eerste nummers elk lied uit hun hoofd te kennen en hossen zich door de gehele setlist heen. De brassband blijkt ideaal voer voor een nimmer ophoudende stroom crowdsurfers en moshpits.