VERSLAG: Lowlands 2011 - dag 1

Festivalinfo was aanwezig op Lowlands 2011 voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 55 foto's.

Naar het Lowlands Converse festivalreport - dag 1 verslag

VERSLAG:

Dag 1

De eerste festivaldag van Lowlands 2011 begint voor velen toch wat droevig als de omvag van het Pukkelpop drama tot de mensen doordringt. Het publiek en de bands zullen dit gehele weekend regelmatig stil staan bij het drama. Fitz & the Tandrums openen het bal in de Grolsch met een vrolijke neo-soul noot. Muzikaal is het dik in orde en ook het samenspel tussen zangeres Noelle Scaggs en zanger en bandleider Michael Fitzpatrick is aanstekelijk. Laatstgoemde heeft echter aanzienlijk moeite met zijn stem, het klint te geforceerd en geknepen. Samen met de overbodige cover van Eurythmics de enige smet op het blazoen van dit optreden. Album Pickin’ up the pieces op heavy rotation deze nazomer en koop kaarten voor een clubshow, gegarandeerd fijne avond!

Voor veel bezoekers begint Lowlands 2011 in de Alpha. Om half twee ‘s middags zijn het The Wombats die af mogen trappen. Het begin is weifelend, te danken aan iel geluid en een publiek dat nog wakker moet worden. In 2008 stond het Britpoptrio al eens op Lowlands, maar met het nieuwe The Modern Glitch van april dit jaar, is er nog eens een nieuw blik hits opengetrokken. Tracks als 1996 en het langzame Anti-D kent het publiek nog niet, maar singles Tokyo en Techno Fan kunnen wel op respons rekenen. Tel daarbij oudjes als Moving To New York en afsluiter Let’s Dance To Joy Division, en je weet dat dit een prima opener was. (MM)

Naast de Alpha staat de kleine Charlie-stage. Dry The River heeft dit jaar al wat zieltjes gewonnen in Nederland door overtuigende optredens op onder andere Eurosonic en London Calling, en nu mogen ze zich op Lowlands presenteren. De folk staat op het goede moment geprogrammeerd, want nu kan het publiek de concentratie voor mooie, rustige muziek nog opbrengen. Opener en single No Rest doet het goed en Weights and Measures Is een klassieker in de dop. De opkomst voor deze band, die nog geen album uitheeft, is helemaal niet verkeerd. Zij die er bij waren kunnen over twee jaar, als Dry The River ongetwijfeld op een goede spot in de India staat, zeggen dat ze er bij waren. (MM)

Het gelaagde en zwoele jaren tachtig geluid van Destroyer komt redelijk over vanaf het Lima podium. De sfeer is aanwezig, maar zanger Dan Bejar lijkt vooral in zijn eigen wereld te zitten en is niet gemotiveerd zich daaruit te onttrekken. Daarnaast lijkt hij de fles wijn aantrekkelijker te vinden dan het goed gevulde Lima terrein. Het materiaal van Kaputt wordt zeker goed gebracht, maar de uitstraling van de band ligt teveel in het verlengde van het karakter van de songs (dromerig, gelaten en nonchalant) om het publiek te blijven boeien. Enekele momenten valt wél alles op zijn plek, tijdens ‘Savage Night at the Opera’ bijvoorbeeld. Verder lijkt Bejar de muziek zelf ook beter geschikt te vinden voor een zwoele zondagochtend dan voor live op een festival.


Snel een blik werpen bij Underoath. De Christelijke screamo-metalcoreband verloor dit jaar oprichter en enige originele bandlid Aaron Gillespie, en daarmee een fantastische drummer en goede tweede stem. Underoath is zonder hem Underoath niet meer. Het geluid werkt ook niet mee, maar je hebt het gevoel dat je naar een coverband staat te kijken. Nieuwe drummer Daniel Davison is lang niet slecht en slaat zich zelfs behoorlijk strak door de setlist heen, maar het gevoel ontbreekt. Underoath is niet meer. (MM)

Verderop heeft James Blake het ook lang niet gemakkelijk. De Bravo staat stampvol, maar dan met het verkeerde publiek. Publiek dat liever gezien wordt, dan aandacht aan de muziek besteedt. Publiek dat voor Limit To Your Love komt, waarna de tent dan ook halfleeg stroomt. Blake zelf kan hier natuurlijk niks aan doen en speelt een prima set. Eindelijk is oudje CMYK toegevoegd aan de liveset, To Care (Like You) is prachtig breekbaar en het eerder genoemde Limit To Your Love krijgt live een dub-staartje mee. Hierdoor krijgt Blake, wanneer je door het storende publiek en te grote tent heen kijkt, toch een ruime voldoende. (MM)

Het is niet gemakkelijk om invalact op een festival te zijn. Je staat niet in de boekjes, mensen hebben je van tevoren niet op kunnen zoeken bij het voorbereiden van de route en dan moet je nog beginnen, voor een halflege tent. The Horrors hebben met al deze ongemakken te maken, maar spelen de tent toch langzaam maar zeker gevuld. De nieuwe cd Skying valt wellicht iets tegen in vergelijking tot de geweldige voorganger Primary Colors, live passen de nummers prima in elkaar. Een duister, onheilspellend optreden terwijl de zon op z’n hardst schijnt. (MM)

Vlak voor het einde van The Horrors is het een bescheiden sprintje trekken naar die tent die aan de compleet andere kant van het festivalterrein ligt. Smith Westerns in de Charlie. Ten minste: als ze er zijn? De dag voor Lowlands waren zij immers een van de bands die op Pukkelpop stonden te spelen toen de boel instortte. De Westerns zijn er, zij het met geleende apparatuur. Voor de slachtoffers van de dag ervoor houden zij vandaag voorafgaand aan hun optreden één minuut stilte. Waar de band vorig jaar in Paradiso en tijdens Le Guess Who (waar ze invielen) nauwelijks indruk maakte, klopt het vandaag. De drummer, die geen tik teveel slaat. De nonchalante, bijna androgyne zanger en de leadgitarist, losjes solerend. Eerder dit jaar kwam het ijzersterke Dye It Blonde uit en live werken die tracks ook. De bandleden lijken nog bedrukt na gister, en terecht, maar spelen desalniettemin een heel goed optreden. Hoogtepunt van de dag. (MM)


De Jeugd van Tegenwoordig komt, ziet en overwint al een hele tijd op iedere podium waar ze staan, vandaag is een goed gevulde Alpha aan de beurt. De show wordt gestart met een kort stukje ballet (knipoog naar Kanye West’s live show wellicht?) om vervolgens in hoog tempo de zaal op temperatuur te krijgen met ‘Sexy Beesten’, ‘Shenkie’, ‘Hengel At A Bitch’ en ‘Watskebeurt?!’. De timer staat dan op 20 minuten en met de wetenschap dat het een uur lang niet inzakt, weet je genoeg. De Jeugd geeft een gelegenheid voor uitbundigheid met veel momenten van herkenbaarheid, het Lowlands publiek is gretig en laat de kans niet onbenut. Gewoon feest dus, niet veel meer, zeker niet minder. Oh ja, laat die smurfen track volgende keer achterwege a.u.b.

Wat The Prodigy en Pendulum kunnen, kan Chase en Status ook, zoveel is duidelijk na hun optreden. Harde breakbeats live aanvullen met drums en gitaar en voila, de tent gaat zwetend plat! Een recept van eenvoud waar je geen Jamie Oliver voor hoeft te zijn. Als het publiek los gaat, moet je ze niet vragen of het wel zo origineel is, het is Brits beukwerk van wisselende kwaliteit, het is hard en de show zit goed in elkaar. Meer heb je niet nodig, punt!

Twee jaar geleden maakte Nederland voor het eerst kennis met Noah and the Whale op London Calling. Oordeel destijds; weinig performance maar songs die de potentie van de band lieten blijken. Album Last Night on Earth doet het goed in Nederland en België, tel daarbij op dat veel Lowlanders hopen op eenzelfde moment van euforie als bij Mumford & Sons vorig jaar, en je komt uit op een show waarbij de verwachtingen hoog zijn. Op muikaal vlak worden deze verwachtingen ingelost; fijne songs met kop en staart en nog meer van dergelijke dooddoeners. De nonchalance van zanger Charlie Fink werkt echter snel op de zenuwen, al maakt hij dat goed met zijn puppy ogen en James Browneske danspasjes, voor de dames in ieder geval. Noah and the Whale lijkt zich goed te beseffen hoe populair folk momenteel is, folk is the new indie vool veel jonge hipsters. Gelukkig valt er met de ogen dicht voor iedereen genoeg te genieten. Die Mumford & Sons vergelijking? Daar kraait geen haan naar, ogen dicht en genieten.

De manier waarop dEUS frontman Tom Barman voor aanvang het Lowlands publiek om toestemming vraagt deze avond op te dragen aan de slachtoffers van Pukkelpop is imponerend, ontroerend en zo puur dat bij iedereen de haren overeind gaan staan. Pukkelpop had de laatste thuiswedstrijd moeten worden voordat het nieuwe werk de volle aandacht in het clubcircuit gaat krijgen. We mogen de taal dan wel delen met onze zuiderburen, de ongeremde liefde voor dEUS is in Nederland beduidend minder. Barman en co. moeten hard werken om het publiek voor hun zaak te winnen. De show die bijzonder vurig opende zakt halverwege in een dal waarvan niet meer volledig wordt hersteld. De keuze om het 3Voor12 publiek de setlist te laten bepalen speelt hierbij ook een rol, het rustigere materiaal is ruim vertegenwoordigd en werkt gewoon minder goed dan nummers als ‘Roses’, ‘Suds & Soda’ of ‘Bad Timing’. Het lijkt alsof de band dusdanig is aangeslagen dat het vuur waarmee deze band normaal gesproken speelt, vandaag niet meer wordt dan een waakvlam, het voelt mat en overtuigd minder als anders. Desalnietemin, deze band steekt kwalitatief met kop en schouders boven het maaiveld uit, waardoor een minder optreden alsnog een ruime voldoende oplevert.

Fleet Foxes is al jaren vaandeldrager van de (hernieuwde) popularietit van folk. Van hemelse zamenzang, tot houthakkersblouse en baarden; Fleet foxes heeft het allemaal. Onlangs verschenen “moeilijke tweede” Helplessness Blues loste voor velen de verwachtingen moeiteloos is. Ook vanavond zal dat voor het gros zo zijn. Live durft Fleet Foxes bombastisch te zijn en brengt het spanning, daar waar het op plaat soms wat voortkabbelt, zonder de subtiliteit van de songs uit het oog te verliezen. Het maakt de show zo nu en dan rommelig (‘Your Protector’), maar als het op zijn plek valt, zorgt het voor absolute hoogtepunten (‘Mykonos’, ‘Lorelai’). Hier staat een band die in korte tijd zijn schuchtere karakter heeft vervangen door zelfvertrouwen.

Het is de derde keer dat de Arctic Monkeys op Lowlands staan. In 2006, toen de hype na hun debuut op het hoogtepunt was. En in 2009, toen hun matige derde plaat Humbug net uit was, sloten ze af. Vandaag lijkt alles te kloppen. Ze openen fel, met het blokje Library Pictures, Brainstorm, This House is A Circus en Still Take You Home. Zanger Alex Turner heeft zichzelf een James Dean-achtige look aangemeten, waardoor hij er meteen een stuk zelfverzekerder en minder als een ventje uitziet. De band speelt superstrak en bewijst een terechte headliner te zijn. Wat opvalt is dat er relatief veel tracks van Favorite Worst Nightmare voorbijkomen en slechts één (single Crying Lightning) van Humbug. Foutje bedankt zullen we maar zeggen, want de nieuwe nummers slaan gelukkig wél aan. Brick by Brick zullen we niet snel vergeten en The Hellcat Spangled Shalalala is live een echte meezinger. Dat het pas losgaat bij afsluiter van de reguliere set, When The Sun Goes Down, ligt zeker niet aan de band. Als toegift wordt Lowlands getrakteerd op Fluorescent Adolescent en 505 (met Miles Kane). Arctic Monkeys revancheren zich glansrijk. (MM)

FOTOGRAFIE: Marcel Poelstra  

12345
 foto Lowlands 2011 - dag 1 Graffiti6 foto Lowlands 2011 - dag 1  foto Lowlands 2011 - dag 1 Graffiti6 foto Lowlands 2011 - dag 1 Graffiti6 foto Lowlands 2011 - dag 1 Graffiti6 foto Lowlands 2011 - dag 1 Graffiti6 foto Lowlands 2011 - dag 1 The Horrors foto Lowlands 2011 - dag 1 The Horrors foto Lowlands 2011 - dag 1 The Horrors foto Lowlands 2011 - dag 1 The Horrors foto Lowlands 2011 - dag 1 The Horrors foto Lowlands 2011 - dag 1
 
12345
 
festival logo

LOWLANDS CONVERSE FESTIVALREPORT - DAG 1Converse en Festivalinfo hebben drie reporters op Lowlands rondlopen. Ze...

festival logo

DRAMA PUKKELPOP 2011 Hoe een prachtige zonnige dag met een gevoelstemperatuur van 30 graden...