VERSLAG: Ribs & Blues 2006

Ribs & Blues, zondag, 2

Het is inmiddels al weer 16.30 uur als de Twentse Band The Cuban Heels zijn opwachting maakt. Live had ik de band nog nooit aan het werk gezien, maar hun laatste cd Gutbucketmusic zit bij mij thuis eigenlijk non-stop in de cd speler. Ik kijk dan ook enorm uit naar hun optreden en mijn voorgevoel blijkt gelukkig uit te komen. Ze openen met het titelnummer van hun laatste cd en de toon is gelijk gezet. Heerlijke dampende, ruige en smerige blues waar de vonken vanaf vliegen. Hoewel ik het gevoel heb dat zanger Jan Hidding in het begin even moet inzingen, wordt mij al heel snel duidelijk dat hij een fantastische strot heeft en hij dan ook niet voor niets wordt vergeleken met Harry Muskee in zijn jonge jaren. Het samenspel tussen zanger Jan Hidding en de vette bluesharp van Richard Koster is fantastisch en bezorgt mij dan ook het eerste kippenvel van de dag. Zelfs de door hen uitgevoerde slow blues nummers zijn wel van zoveel power voorzien dat de aandacht voor deze band geen moment verslapt. Een hoogtepunt tijdens dit optreden kan ik niet noemen, want voor mij is dit een hoogtepunt wat bijna anderhalf uur duurt. Het publiek is zo enthousiast dat de organisatie een toegift van de band wel moet toestaan. Gelukkig is er in het tijdschema al een beetje ruimte ontstaan, zodat The Cuban Heels hun set waardig kunnen afsluiten.

Na het geweld van Cuban Heels is als vierde Berget Lewis aan de beurt. Berget staat op dit moment op het punt om definitief door te breken met de nieuwe zomersingle, getiteld: I'd like to teach the world to sing. Het nummer is bekend uit de Coca Cola Commercial en omdat het reclamebureau overspoeld werd met aanvragen is besloten de song op single uit te brengen. Berget draait inmiddels al een tijdje mee in de muziekwereld en heeft internationaal gezien al samen op de planken gestaan met Maceo Parker en Van Morrison. In Nederland heeft zij de backing vocals verzorgd voor onder andere Total Touch en Candy Dulfer.
Omdat ik geen idee heb wat ik van dit optreden kan verwachten en het dan ook niets met blues te maken heeft besluit ik in elk geval even twee nummers af te wachten om mij daarna maar eens op een flinke portie spare-ribs te storten. Het is op dat moment dan ook al bijna 18.30 uur en de maag begint te knorren.
De band wordt door de presentator aangekondigd en tot mijn verrassing verandert het podium in een mum van tijd door de in het wit geklede negenkoppige band in een grote swingende massa. Ik moet heel eerlijk zeggen dat Berget Lewis een geweldige afwisseling is op wat ik tot nu toe heb gezien en besluit de spare-ribs nog maar even uit te stellen tot een ander moment. Samen met vrouw en dochters swingen op nummers van onder andere Aretha Franklin en Chaka Khan doe je per slot van rekening niet elke dag.
Al met al een heerlijk swingend optreden door een vrouw met een geweldige stem en een fantastische uitstraling. Kortom: A new Dutch Diva of Soul is born!

Inmiddels sta ik nu zo’n zes uurtjes voor het podium. Het gevoel aan de lekkere trek is niet vanzelf over gegaan, dus nu maar eens rustig de tijd nemen om de inwendige mens te versterken. Volgens de programmakrant gaan de optredens door tot ongeveer 1.30 uur, dus zitten we nu zo’n beetje op de helft van de eerste dag.
De Belgische band Double Brown, featuring Jon Amor heb ik dan ook deels vanaf een televisiescherm gevolgd.
De kern van deze topband uit Belgie wordt gevormd door gitarist Jan de Bruyn, zangeres An de Bruyn en de van Julian Sas afkomstige toetsenist Pieter van Bogaert.
Nu heb ik Van Bogaert drie keer zien spelen bij de Julian Sas band. En aangezien ik de Julian Sas band een van de beste bluesrock bands van Nederland vind, valt het me meteen op dat Pieter van Bogaert in Double Brown heel wat beter op zijn plaats is. Waar hij bij Julian Sas genoegen moest nemen met een bijrol, is hij bij Double Brown zeer nadrukkelijk aanwezig.
Al met is het eerste gedeelte van de set wel aardig. Toch heb ik bij Double Brown teveel het twaalf in een dozijn gevoel. Als An de Bruyn vervolgens het publiek in haar Vlaamse taal verrast met de opmerking dat ze het fijn vindt om terug te zijn in de achterhoek, besluit ik het voor gezien te houden en om het festivalterrein eens uitgebreid te verkennen.
Volgens een kennis had ik dat beter niet kunnen doen, want in het tweede gedeelte van de set werd de band aangevuld met de reeds aangekondigde Jon Amor.
De boomlange John Amor, bekend van de legendarisch Britse band The Hoax, heb ik dus helaas gemist. Ik houd mezelf dan ook maar voor niet alles te kunnen zien.