VERSLAG: Le Guess Who? 2011

Dag 4

Sommige bands geven je weinig stof om over te schrijven, anderen net genoeg. Over een optreden van Akron/Family zou je echter een heel boek kunnen schrijven. Het trio maakt deel uit van de zogenaamde 'new weird America'-stroming, onderdeel van de experimentele folk-scene. De locatie, Rasa aan de Pauwstraat, is normaal gesproken the place to be voor liefhebbers van wereldmuziek, maar wijkt hier op de laatste Le Guess Who?-avond van af. Meteen is duidelijk dat Akron/Family zich niet in hokjes laat plaatsen. Momenten van Fleet Foxes-achtige samenzang, worden afgewisseld met overstuurde gitaren en diepe synthdrums. Naarmate het optreden vordert, wordt ook het publiek steeds meer bij de show betrokken. Men dient eerst deel te nemen aan een haast sektarisch ritueel, waarbij de handen in de lucht worden gestoken en de innerlijke schoonheid moet worden erkend. Stelletje hippies! Als even later beide zangers door de zaal gaan lopen, met planten gaan sjouwen, op ruggen van toeschouwers klimmen en vervolgens zelf een toeschouwer op de schouders nemen, is het feest compleet. Memorabel optreden.

Givers wist mij met hun catchy indiepop op debuutplaat In Light niet te overtuigen. Toch was ik benieuwd naar hoe het live uit zou pakken. Het jeugdige gezelschap uit Louisiana schotelt ons in de Ekko een driekwartier durende set voor, vol springerige, frisse liedjes. Een stuk sterker en spannender dan het album. Bovendien is zangeres Tiffany Lamson zo cool, dat ze de harten van zowel de mannen, als de aanwezige vrouwen weet te stelen. Zo'n goede indruk die Givers achterlaat, zo matig is dit bij Gary War. Al raggend op zijn gitaar slingert de oneman-band de ene na de andere onverstaanbare tekst de zaal in. Wanneer tijdens het eerste nummer de microfoonstandaard omvalt en de tekst gewoon doorloopt, is het duidelijk dat War over tape heen zingt. Voor het grootste deel van het aanwezige publiek lijkt de psych-pop van deze Kurt Vile-on-acid vooral een opwarmertje voor het optreden erna.

Dat optreden is van synthpop-weirdo John Maus. Zijn derde album, We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves, is één van de meest alom geprezen platen van 2011 en viel ook bij ondergetekende zeer goed in de smaak. Maus komt het podium op en bij het starten van de eerste beats begint hij te schreeuwen en a la Ozzy Osbourne gekke bekken te trekken naar het publiek. Opvallend is dat er t-shirts worden verkocht met de tekst 'I saw John Maus live!', maar dat de beste man playbackt alsof zijn leven ervan afhangt. Natuurlijk, nummers als Quantum Leap en ...And the Rain zijn van zichzelf zo goed dat er ook op deze manier prima naar te luisteren valt, maar de absurde act die Maus hier opvoert leidt af. Er heerst grote verdeeldheid in de volle Ekko, sommigen vinden het ogenschijnlijk geweldig, anderen vragen zich af of we hier te maken hebben met een grap. Intensiteit kun je Maus niet ontzeggen, maar aan het einde van de 30 minuten durende set kom ik tot de conclusie dat ik het zelf een matig tot slecht optreden vond en er veel meer van had verwacht.

In de Oudegracht is het tijd voor het slotakkoord van de 5e Le Guess Who?-editie. Noah Lennox, alias Panda Bear, is vooral bekend als creatief brein van Animal Collective. Het solowerk van Lennox is echter een stuk gevoeliger, bezwerender en meer electronica-gericht dan de drukke gekte van het dierencollectief uit Baltimore. Live-optredens van Panda Bear zijn spaarzaam, getuige het feit dat dit zijn eerste solo-optreden in Nederland is. Vanavond wordt laatste album Tomboy integraal gespeeld. Toegegeven, Panda Bear is niet de meest toegankelijke afsluiter, maar dat hoef je van een festival als dit ook niet te verwachten. De combinatie van schitterende visuals, zijn mooie, intense stem en hypnotiserende dronebeats, weten mij bij de keel te grijpen en niet meer los te laten. Deze sterke editie krijgt zo het sluitstuk wat het zo verdiende.