VERSLAG: Eurosonic Noorderslag 2012

Eurosonic Noorderslag 2012

De tweede dag, maar eigenlijk de eerste die zich een echte festivaldag mag noemen. Een volwaardig programma met direct het festivalprobleem: keuzes maken. De liefhebbers van dromerige muziek en singer-songwriters hebben om 20.00u een probleem, zo blijkt uit het schema. In het tijdsbestek van een uur beginnen de sets van The Black Atlantic, Emmett Tinley, Spinvis, Yori Swart, Paul Thomas Sanders, Sóley en Amatorski.

Om dat probleem voor te zijn, zijn er overdag ook mogelijkheden om de bands in intieme settings te zien. Bij de Coffee Company en Plato worden sessies gegeven van ongeveer twintig minuten. Daarnaast zijn er, vlak naast de Oosterpoort, de Silo Sessions, waar artiesten drie tot vier nummers komen spelen.

In die silo begint de dag met Emmett Tinley. De Ierse zanger, ook bekend als zanger van The Prayer Boat, brengt zijn nummers gevoelig, met een breekbare stem. In de vroege middag haalt hij nog niet alle noten, maar deze plek zorgt voor hem (geassisteerd door een cellist en tweede gitarist) voor precies de juiste locatie voor zijn muziek. (RM)

De Coffee Company en Plato lopen halverwege de middag ook goed vol voor de optredens. Een indrukwekkende set van Jamie N Commons, een jongen nog, maar met de stem van een vijftiger die zijn hele leven gerookt heeft. De tweeëntwintigjarige Lianne La Havas, die wat later op de middag mag aantreden, leverde ook een prima prestatie. Aanstekelijke muziek, een mooie zwoele stem en waarschijnlijk een mooie toekomst in het vooruitzicht. (RM)

Ook het Antwerpse School is Cool staat donderdagmiddag met een instore in Groningen. Het publiek is niet massaal aanwezig omdat het gewoonweg een school- en werkdag is, wat wellicht tegenstrijdig is met de bandnaam, maar enthousiast is de baroque-popband altijd. "We hopen dat jullie van deze kleine set kunnen genieten en misschien komen kijken naar de volledige set", roept zanger en oprichter Johannes Genard. Aangevuld met een kleine promo voor de debuutplaat, die in dezelfde platenwinkel is te kopen, klinkt het misschien vooral als een promo-optreden, maar gelukkig is de kwaliteit hierdoor niet minder. De catchy nummers verdienen inderdaad meer bekendheid. (MK)

Om acht uur gaat het festival van start. In de Schouwburg zorgt de organisatie gelijk voor een van de mooiste settings in Groningen. Het publiek neemt plaats op het podium en de tribune is over de zaal gebouwd. Op de achtergrond zijn dus de stoelen van het halfronde theater zichtbaar. De Belgische band Amatorski maakt muziek die daar prima past. Sfeervol met rustige zang laat de band een goede indruk achter. Aan de podiumpresentatie mag echter nog een hoop gebeuren. Dat de band het over Friesland heeft is hen vergeven, maar het in gebrekkig Engels verhalen vertellen tussen de nummers door geeft het een wat knullig aanzicht. Alsof de heren en dame op hun zolderkamer per ongeluk prachtige muziek maakten en zonder enige voorbereiding op een podium zijn gezet. (RM)

De IJslandse Sóley Stefánsdóttir is bekend van het indie-collectief Seabear, maar kwam onlangs met haar eigen debuutplaat. Het afleveren van We Sink betekent ook veel touren. "Mijn hart begon vijf minuten voor aanvang enorm te kloppen en ik viel bijna flauw", bekend de fragiele eilandbewoner. Het optreden begint hierdoor onzeker en met veel vreemde gesprekken, maar ze eindigt veel zekerder. Het publiek verlaat halverwege massaal, geheel onterecht, het optreden en de multi-instrumentalist is niet verlegen om er iets over te zeggen. "Waarschijnlijk is er iets anders leuks gaan, maar ik ben echt bijna klaar trouwens hoor", grapt de solist. (MK)

De bovenzaal van het Grand Theatre is nog zo’n fijne locatie in Groningen. De rij die er staat voor Anna Aaron is wat minder fijn. Bij binnenkomst speelt Aaron (een stoere Zwitserse jongedame) een mooi liedje op piano. Wat daarna gebeurt is wat minder fijn. Ze pakt haar gitaar en speelt met band een nummer waar zo hard mogelijk in geschreeuwd moet worden. En net op het moment dat het voor Aaron wel klaar lijkt te zijn speelt ze haar laatste nummer. En dat (up-tempo) nummer is, in tegenstelling tot alles wat daarvoor gebeurde, geweldig. Aaron op piano, meerstemmige zang; het kan dus wel. (RM)

Tove Styrke, in de benedenzaal van het theater, is zeker geen Lykke Li (zoals het programmaboekje wil doen geloven) en is ook zeker geen Madonna (zoals haar danspasjes willen doen geloven). De muziek pakt niet en het is tijd om weer terug naar de bovenzaal te gaan. Daar staan de The Webb Sisters, een sensatie in Engeland en nu in een klein zaaltje in Nederland. De zussen, met drummer en daarnaast zichzelf begeleidend op harp, mandoline en gitaar klinken samen prachtig, maar staan wel heel erg professioneel hun setlist af af te werken. Pas bij de laatste twee nummers komt het echt los: akoestisch met begeleiding op harp coveren ze 'I Want You To Want Me'(Cheap Trick). Daarna volgt nog een eigen nummer terwijl ze tussen het publiek gaan staan. Eindelijk lijken ze het zelf ook naar hun zin te hebben. (RM)

In de benedenzaal is het vervolgens aan Elektro Guzzi om de zaak weer wakker te schudden. En dat lukt de band prima. De drie heren maken pure techno zonder computerinvloeden. Ofwel, techno met gitaar, bas en drums. En dat doen ze ontzettend knap. De zaal doet mee (en trilt alsof hij in gaat storten) en dé festivalband van 2012 komt uit Oostenrijk. Oordoppen aan te raden, feest gegarandeerd. (RM)

De folk singer-songwriter Benjamin Francis Leftwich staat vijfmaal in Nederland geprogrammeerd, maar vandaag is ongetwijfeld het belangrijkste optreden. De Engelsman presenteert momenteel met een zachte stem en weinig middelen (een gitaar, een enkele klap in de handen en de juiste hoeveelheid zang) zijn debuutplaat Last Smoke Before The Snowstorm aan Nederland. Het publiek reageert verschillend, maar het vele gepraat wordt gelukkig niet opgemerkt door de 22-jarige. Naast een makkelijke albumpresentatie komen ook oudere en onuitgebracht nummers langs, die helaas wel erg op elkaar lijken. Het optreden is voor de zanger een "awesome welcome to Europe", maar de meeste bezoekers zal het niet bijblijven. (MK)

Terug in de Schouwburg speelt Team Me zeker niet onaardig, maar het wachten is op de afsluiter in de Schouwburg. Vorig jaar al op veel plekken te zien (zowel in zalen als op festivals), maar dat was grotendeels solo. James Vincent McMorrow speelt vanavond met band. Vorig jaar riep hij bij elk optreden dat hij dat zo graag zou willen; zijn nummers met band laten zien aan publiek. En vanavond zien we waarom. De nummers klinken meer zoals op zijn album en de stukken waar gas wordt gegeven komen geweldig over. Zijn stem blijft overeind tussen het geweld en ook solo (bij afsluiter Wicked Games) is McMorrow nog steeds een van de grootste ontdekkingen van vorig jaar. Met band is hij in 2012 klaar voor de grote festivals. (RM)