VERSLAG: Bospop 2006

Dag 2, zaterdag 8 juli

Sting liep gisteren in zijn eentje ontspannen over het backstageterrein, maar voor Anouk wordt de weg naar het podium met linten en hekken afgezet. Niemand mag in de buurt komen van deze 'diva', die met security naar het podium loopt. Over kapsones gesproken. Maar goed, zingen kan ze als de beste, zoals ze later bewijst in een stevige rockset. Met nummers zoals 'Only You', 'Nobody’s Wife', 'Home is in my head' en de succeshit 'Girl' bestormt Anouk het podium. Een mooie lichtshow en goed geluid zorgen voor een mooi optreden. Het enige minpuntje is dat Anouk niet veel contact wil leggen met het publiek en alle nummers maar achter elkaar doorspeelt, ergens in het midden van de set kan er slechts één bedankje vanaf.

Gelukkig vandaag geen regen. Integendeel, de zon brand er heftig op los, maar dat deert de ruim 12.000 bezoekers niet. Voor mij is de eerste band op deze mooie zaterdag Living Colour. De laatste jaren heeft de band met de toch grote gitarist Vernon Reid weinig nieuw werk uitgebracht, zodat deze band moet teruggrijpen op oudere albums zoals 'Vivid 'en 'Time’s up'. Desondanks vermaken band en publiek zich meer dan goed. Zoveel plezier op een podium heb ik zelden meegemaakt. De muziek is ook nog eens rete strak en loeihard gebracht met meer dan een indrukwekkende speeltechniek. Super optreden dus!

De voor mij onbekende Popa Chubby speelt in de tent. De onbekende bluesachtige muziek maakt toch enige indruk. Met name omdat het in de tent steeds drukker wordt met luid klappende en juichende mensen. Na een uur spelen zit de set erop, worden de lichten
gedempt en gaat de pauzemuziek aan. Het publiek kan er echter geen genoeg van krijgen en na vijf minuten besluit Popa dan toch terug te komen. Hij brengt een laatste nummer, waarvan ik denk dat het Halleluja heet (en nee, niet Hardrock Halleluja van Lordi).

Vervolgens speelt Beth Hart op het hoofdpodium met een vrij stevige rockset, waarin nummers zoals 'Delicious Surprise', 'Learning to live' en 'Broken' voorbij komen.

Het gehalte aan pop-/rockbands is tijdens deze editie van Bospop vrij hoog. Een opvallende naam in het programma is dan ook Arjen Lucassen met zijn nieuwste project Stream of Passion. Absoluut de enige metal/gothicact van het weekend. Met twee fantastische zangeressen, die naast zingen ook nog viool en gitaar spelen. Het concert is onwaarschijnlijk goed. Het is afwisselend, aangrijpend en van a tot z in de puntjes verzorgd. Er zijn veel vette metalriffs en het enthousiasme spat van het podium af. Deze band heeft echt internationale allure. Wat opvalt is dat de band er (dit keer?) voor heeft gekozen om veel nummers van het andere project van Lucassen te spelen, namelijk dat van Ayreon. Zo komen er nummers als 'Computer Eyes', 'Castle Hall', 'Valley of the Queens' en de afsluiter 'Black Halio' voorbij. Het publiek lijkt het niets uit te maken. Goede muziek, biertje erbij en rocken maar, is het credo van velen.

Gezien de overweldigende reactie van het publiek is de symfoband The Alan Parsons Live Project de grote favoriet. Parsons, die ooit achter de knoppen zat bij de totstandkoming van Pink Floyd's  'Dark Side Of The Moon', maakt compacte liedjes met zijn solo band. Met dank aan de razend enthousiaste fans, die elk woord letter voor letter meebrullen, is deze man bekend geworden.

De Simple Minds sluiten de Bospop-zaterdag af. Een aantal jaar geleden stonden zij ook op Bospop en brachten toen, tot genot van het publiek, een set met hun complete hitverleden. Dit jaar is het echter andere koek. Te lange jams en een belabberde versie van Van Morrison’s 'The man' en 'Gloria' komen voorbij, maar zelfs deze nummers komen niet over op het publiek. Nee, volgens velen die ik sprak, was deze afsluiter was een teleurstelling.