VERSLAG: Roadburn 2012

Roadburn zondag

De opener van de Roadburn Afterburner 2012 is het Mt Fuji Doomjazz Corporation project van een aantal leden van The Kilimanjaro Darjazz Ensemble. De duistere en donkere ambient tonen van de groep zijn niet in een genre te plaatsen en zijn alleen interessant voor de liefhebber. Weinig ritme, weinig melodielijnen, maar veel sfeer. (BvP)

Bongripper is een band die efficiëntie hoog in het vaandel heeft staan. Alles wat niet nodig is, wordt weggelaten. Dit levert uiterst precieze doom van hoog niveau op. Waar er een dag eerder al voor de kenners in het Patronaat een show stond ingepland, mag nu een afgeladen Grote Zaal van het functionele bulldozergeluid van de vier heren genieten. ‘Satan Worshipping Doom’ wordt in zijn geheel gespeeld, en het leek wel of iedereen die onder zijn arm had gedurende het festival. Het zou zeker niet vreemd zijn als dat de best verkochte plaat van het festival zou zijn. En niet geheel onterecht, de shows zijn erg goed en het gitaargeluid dat ten gehore wordt gebracht is zo ruw dat het bijna niet anders kan zijn of de speakers van hun sets zijn met messen te lijf gegaan. (JA)

In de internationale black metal scene wordt het Nederlandse Urfaust al enige tijd goed in de gaten gehouden. De zaal staat tien minuten voor de Urfaust begint al vol, wat een indicator voor het momentum kan zijn waar de band in zit. Het duo brengt met de simpele drums, uitwaaierende gitaarwaas en vooral met de bijna rituele hoge zang een eigengereid geluid dat de aandacht trekt. Op Roadburn speelt de band een solide set, maar komt het nergens echt los. Ook geen makkelijke opgave natuurlijk: spelen voor een publiek dat al drie dagen de hoogst mogelijke kwaliteit voorgeschoteld krijgt. Opvallend is dat er weinig tot niets van de laatste, en zeer goed ontvangen plaat Der Freiwillige Bettler gespeeld wordt. De band kiest zo voor de meer psychedelische kant van het oeuvre in tegenstelling tot de meer gestructureerde songs die op het laatste album staan. (JA)

Sinds Yob in 2010 voor het eerst op Roadburn stond, kan die band niet meer stuk bij de Roadburners. En terecht, er zijn weinig bands die zo gemakkelijk ogend zo zwaar kunnen klinken zonder de volumeknop tot 11 te draaien. Het zware geluid zit ín de muziek en is geen kwestie van decibellen, ook al hoeft er daarover ook niet geklaagd te worden. Foutloos speelt het trio zich door elk nummer, en laat het publiek hoofdwiegend even de tijd vergeten. Net als twee dagen eerder staat de band voor een (andere) prachtige backdrop en imponeert het van begin tot eind. (JA)

Ondanks de gedeeltelijke overlap met Yob staat het al goed vol in de kleine zaal voor het Engelse Dragged Into Sunlight. Behalve de bar is er in de zaal weinig te zien, tot dat de band er keihard inklapt en de stroboscoop overuren draait. Dragged Into Sunlight maakt behoorlijk benauwde black metal en knalt ondanks een uur speeltijd volgens het tijdschema in een half uur hun set er doorheen. Strak spel in combinatie met de benauwde nihilistische sfeer neerzetten is iets waar Celeste eerder het weekend niet helemaal in was geslaagd, maar deze band ruimschoots. (BO)

Het kleinste blokje op het tijdschema op de Afterburner komt van het Finse Fleshpress, die naar eigen zeggen nooit meer dan 35 minuten spelen. Met een aardige discografie gevuld met zwartgallige sludge platen ziet het er dan ook uit alsof dit nog wel eens een behoorlijk intense show kan gaan worden. Fleshpress blijkt live echter een stuk meer de post-metal kant op te gaan en wist slechts op enkele momenten echt uit te blinken. Gelukkig houden de Finnen zich aan hun woord want langer dan een half uur zal hun optreden het niet geweest zijn en daardoor ook gelukkig weer niet saai.