VERSLAG: Groezrock 2012

Groezrock zondag

Na een korte nacht trappen we af voor Groezrock dag twee met Make Do And Mend. De Amerikaanse post-hardcoreband gooide hoge ogen met debuut End Measured Mile en brengt later dit jaar Everything You Ever Loved uit. Goede muziek om mee wakker te worden. Afsluiter ‘Night’s The Only Time Of Day’ kan op veel applaus rekenen en wordt prachtig gebracht. Jammer alleen dat deze band geen plaats op het akoestische podium heeft gekregen, gezien de steengoede vorig jaar uitgebrachte EP Part and Parcel.

Op het Macbeth podium mogen achtereenvolgens twee Nederlandse talenten aantreden. As Enemies Arise heeft inmiddels een groep fans vanuit heel Europa opgebouwd. Dat blijkt wel uit de ontvangst van de mannen: tot ver in het veld staat het publiek al te wachten. Vanaf de eerste noot bewijzen de Brabanders waarom. De show is hard en strak. As Enemies Arise heeft vroegere crowd-pleasers als ‘Show Me That Smile’ totaal niet meer nodig om de massa gek te maken. Wordt er gewerkt aan het eigen geluid, dan staat deze band een grote toekomst te wachten.

Ditzelfde publiek stroomt alweer weg voordat John Coffey aan kan treden. Ze namen hun nieuwe plaat op met de producer van Refused en The Ghost of a Thousand. Een belofte op zichzelf. Door de vele dubbele of driedubbele vocalen onderscheidt John Coffey zich van de massa. Het resultaat is een lekkere mix van rock ’n' roll en hardcore. Maar hoe zanger David ook door het publiek heen rent, van voren lijken maar een stuk of drie mensen zich écht te vermaken. Misschien heeft het is te maken met het slechte geluid op het podium. Het optreden smaakt naar meer.

In de akoestische tent is het nog erg rustig, als Jonah Matranga het podium betreedt. De singer-songwriter, met name bekend als zanger van Far, trekt het publiek gelukkig binnen no-time naar binnen. Matranga is geweldig bij stem. De artiest krijgt iedereen stil met zijn gevoelige nummers. Als zelfs de stoerste mannen kippenvel krijgen, weet je dat je iets goed gedaan hebt.

Ondertussen staat een heel ander type band de Impericon plat te spelen. Your Demise is met het gloednieuwe The Golden Age afgestapt van de ‘tough guy-hardcore’ en kan tegenwoordig ingehuurd worden voor al uw punkrock feestjes. Het heeft ze in ieder geval een stuk vrolijker gemaakt. De heren hebben er veel plezier in vandaag. Maar waar van te voren al voor gevreesd werd blijkt waarheid: zanger Ed McRae kan zijn nieuwe nummers niet aan. Hij laat halve refreinen weg en het erbij halen van Down To Nothing vocalist en Terror bassist David Wood maakt pijnlijk duidelijk dat McRae een stap te ver heeft gezet. Hij wordt simpelweg overklast tijdens zijn eigen kunstje. Dat valt niet goed te praten, hoeveel zin Your Demise er ook in heeft.

De rollen zijn omgekeerd bij Architects. Zowel muzikaal als vocaal gezien staat de Engelse band als een huis, maar juist het plezier lijkt vandaag te ontbreken. Sam Carter vraagt tot vervelens toe om meer respons vanuit het publiek, dat het vervolgens verrekt om nog meer te bewegen. Pas tegen het einde van de set volgt een bedankje voor de respons en een referentie naar het vertrek van gitarist Tim Hillier-Brook. Dit is zijn laatste show met de mannen. Gelukkig krijgt hij alsnog een gewenst uitzwaai-momentje middels de prima ontvangen afsluiter ‘These Colours Don’t Run’. Architects laat het juist vandaag na om alles te geven.

Na het maar liefst vijf minuten uit te hebben gehouden bij Macbeth-act We Butter The Bread With Butter, is het tijd om op tijd naar het hoofdpodium te gaan. Daar zal Thrice zijn voorlopig laatste Europese show gaan geven. Dat doet de band met verve. Ze trappen af met ‘Yellow Belly’ en gaan vervolgens over op knaller ‘Image of the Invisible’. Het eerste kippenvelmoment van de set. Alle twintigers in het publiek veranderen weer in tieners, zeker als het nummer daarna doorgetrokken wordt naar hit ‘The Artist in the Ambulance’. Eigenlijk hoeft Dustin Kensrue niet eens meer zelf te zingen. Voor het eerst in tijden voert de band het oude ‘Stare at the Sun’ weer eens met zijn allen uit. Alles wordt luidkeels meegezongen. Het is eigenlijk onbegrijpelijk dat de set na vijftig minuten ten einde is en Simple Plan het stokje dan over mag nemen. Thrice had hier nog makkelijk een uur het publiek kunnen vermaken, wat een rockgoden.

Datzelfde Simple Plan zet wel goede show neer. Het is een van die bands die hordes jonge meisjes naar de festivalweide trekt. Door af te trappen met ‘Shut Up’ wordt de skaterboy weer omhoog gehaald in alle rondhangende begin-twintigers. De muziek van het vijftal mag dan weinig verheffend zijn, het is tot in de puntjes perfect uitgevoerd. Door veel gebruik te maken van pop-medleys tussen de nummers en een handvol flauwe grappen verslapt de aandacht bovendien niet. De gigantische tent mag dan niet volgelopen zijn voor de Canadezen, spelen kunnen ze in ieder geval.

Terwijl Gorilla Biscuits het Etnies podium compleet aan gort speelt en vele jongelingen al naar de camping wandelen, maakt het hoofdpodium zich op voor de enige echte afsluiter van Groezrock. Het Zweedse Refused liet de wereld zo’n vijftien jaar terug op haar grondvesten trillen met hun linkse, keiharde en vernieuwende hardcore. Sinds begin dit jaar is het vijftal weer bij elkaar voor een aantal shows. Het publiek dat al naar huis is mag zich voor zijn of haar hoofd slaan. Refused schrijft vanavond geschiedenis op de Groezrock velden. Er is niks aan creativiteit en strakheid ingeboet; nummers als 'New Noise' en 'Refused Are Fucking Dead' staan nog steeds als een huis. Rest ons niks anders dan de bandleden te danken voor het bijleggen van hun conflicten. Een geweldige afsluiter van een schitterende Groezrock editie.