VERSLAG: Festival Internacional de Benicassim 2006

Benicassim, vrijdag

Dit geldt ook voor de vrijdag, de eerste échte festivaldag. Het programma op het hoofdpodium wordt door The Futureheads geopend om 21:00 uur. Een tijdstip waarop we in Nederland gewend zijn headliners furore te zien maken na een lange dag van podium naar podium gehopt te hebben. In Benicàssim ziet zo'n dag er beduidend anders uit. De ochtend en middag lig je voor pampus buiten je tentje, waar je na enkele uren slaap vanzelf uitdrijft. Of je vertoeft op het strand, af en toe onderbroken door een duik in de zee die op loopafstand (anderhalve kilometer) van het festival haar aantrekkingskracht op de festivalgangers uitoefent.

That's the life. Strandje, duikje, siësta, cerveza en zodra je de zon in de zee ziet zakken, de hele nacht feest met bands, dj's en vrolijke mensen. Vandaag vertrekken we echter toch iets eerder richting podium voor Babyshambles. De band met celebrity-junkie Pete Doherty en (bijna) net zulke fijne deuntjes als Pete's vorige band, The Libertines. De compleet verrot uitziende Doherty weet vandaag ondanks alles muzikaal te overtuigen. Zijn gitarist oogt trouwens van dichtbij net als Doherty ook niet al te fris. Het publiek staat rijen dik opgesteld buiten de festivaltent. Waarom de immens populaire band niet op het hoofdpodium staat en de weinig bijzondere Futureheads wél, is een raadsel. Hoogtepunt van het optreden is de guest-appearance van Shane McGowan (zie foto's): de ook al jaren legendarisch gaar uitziende frontman van The Pogues. Wellicht is de aanwezigheid van deze in het verleden dikwijls afgeschreven cultheld als een soort statement te interpreteren? Laten we hopen dat ook Pete het ook nog een paar decennia volhoudt en de muziek, net als vandaag, weer regelmatig prioriteit geeft.

Een veel gezonder ogende, spichtige verschijning treffen we aan in de vorm van de frontman van de White Rose Movement. Vooral het volume is hier opengeschroefd om de indruk te wekken dat er iets bijzonders gebeurt. Hoewel de elektronische pop zeker interessant is, blijkt het aanbod een stuk minder opzwepend dan er door het volume en de nauwelijks stilstaande frontman wordt gesuggereerd.

The Pixies blijken enorm populair. Ze zijn in Spanje zelfs zo geliefd dat de dranghekken het begeven onder druk van het volledig gevulde veld voor het 'Escenario Verde' podium. Gelukkig heeft Frank Black het snel in de gaten. Tijdens het spelen fluistert hij in Kim Deal's oor. Direct valt de muziek stil en verlaat de band het podium. Even bestaat er onduidelijkheid, maar al snel verzoekt de organisatie het publiek om wat naar achteren te gaan. De afwezigheid van een opdeling in vakken om te grote druk op de mensen in het publiek te voorkomen doet even het ergste vermoeden. Gelukkig blijken er later geen slachtoffers te zijn gevallen en lukt het om het publiek rustig te houden. Na een minuut of twintig spelen The Pixies verder alsof er niets gebeurd is.

Alleen een figuurlijke 'Wave Of Mutilation' is de beloning voor het wachten. Opzettelijk een beetje 'Tame' uitgevoerd weliswaar. Ondanks de consternatie gewoon weer 'Gigantic' spelende, zijn The Pixies een genot om terug te zien. Voorafgaand aan het optreden gaf de band een pers-conferentie (zie foto), waar de verzamelde Spaanse pers niet veel vernam over de plannen van de band. Of geeft het vage antwoord dat de kans op nieuwe nummers sinds de heroprichting van de band gewijzigd is van 'niet waarschijnlijk', naar 'wellicht' misschien toch iemand hoop?

Echo & The Bunnymen spreekt duidelijk minder aan dan The Pixies. Wellicht is het tijd geworden voor het avondeten, zo rond de klok van 12? Of is het tijd voor een nieuw biertje (literbeker!)? The Strokes zijn de volgende echte klapper vanavond. Ook zij staan garant voor een hoge hitdichtheid en een goed gevuld asfaltveld.