VERSLAG: Deconstruction Tour 2002

Deconstruction verslag deel 1

De opener van de Deconstruction Tour speelt haar folk alsof de trein gehaald moet worden. Waar een band als Blood Or Whiskey regelmatig gas terugneemt, ramt Flogging Molly maar door. De gevolgen hiervan blijken al snel wanneer er meerdere mandolinesnaren knappen. Er wordt een beperkte drumkit gebruikt en in tegenstelling tot eerder genoemde genregenoot is er een elektrische gitaar waardoor de band een hogere punkfactor heeft. De harmonica legt verder een dikke laag onder het totaalgeluid. Hoewel de zon buiten schijnt, waan je je dankzij de sfeer welke het Nederlandse podiumdebuut van deze Amerikanen oproept al snel in een zompige Guinnesskelder.

Het uit New York afkomstige Turbo AC's is een driekoppige band, die de roots in de rock 'n' roll heeft liggen. Vorig jaar bracht de band hun meest recente album onder het voor hen nieuwe label Nitro (Offspring, AFI, Vandals) uit. Hun muziek wordt vaak omschreven als ""Motörhead meets Dick Dale"". Wanneer de drie heren gekleed in stereotype rock 'n' roll outfit het podium opkomen, maak ik me dan ook op voor een vette show. Helaas wordt dit niet helemaal waar gemaakt. Het lijkt of de drummer moeite heeft met hetgeen hij moet spelen en de zanger/gitarist af en toe vergeet te zingen. De nummers die ze spelen bevatten te weinig energie en power, wat bij echte rock 'n' roll natuurlijk wel van essentieel belang is. Ondanks de omschrijving valt er geen surf invloed te ontdekken in de muziek. Op één ""Dick Dale Pulp Fiction"" riff na. De set wordt uiteindelijk afgesloten met een niet al te goed uitgevoerde cover, ""Where Eagles Dare"" van The Misfits.

Het eveneens uit New York afkomstige The Movielife gooit er een dubbele Gibson Les Paul gitaarbezetting tegen aan. Niet alleen de gitaristen zijn goed voorzien, de hele band blijkt de juiste onderdelen te hebben om een energiek optreden mogelijk te maken. Met als gevolg dat er om 4 uur een circlepit ontstaat in Tilburg. Iets wat niet iedere vrijdagmiddag het geval zal zijn!

Stel je voor; ergens in Zweden zitten vier heren twee maanden lang onafgebroken tv te kijken, bier te zuipen en chips te vreten. Opeens volgt er een grote lichtflits en staan dezelfde vier heren met instrument op het podium van de 013 in Tilburg. Bovenstaande omschrijft nog wel het beste hoe Randy eruit ziet, maar de schijn bedriegt, en hoe! Deze Zweedse band, die sinds begin jaren '90 bij elkaar is, speelt lekkere punkrock 'n' roll en zo nu en dan onvervalste streetpunk met af en toe een uitstapje naar de melodieuze punk. Ik moet voorzichtig zijn in deze vergelijking maar af en toe hoor ik in de verte zelfs The Clash! De teksten van Randy staan bol van Marxistische, socialistische en anarchistische gedachtegoed, maar toch komt de band niet prekerig over. De band straalt één en al sympathie uit, zonder dat ze aan geloofwaardigheid hoeft in te boeten.