VERSLAG: Lowlands 2006

Festivalinfo was aanwezig op Lowlands 2006 voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 28 foto's.

VERSLAG:

123456

Lowlands - deel 6

In 1994 stond op Lowlands de soulvolle Amerikaanse gitaarband The Afghan Whigs met voorman Greg Dulli. Deze band was redelijk succesvol, maar viel toch in 2001 uit elkaar. Al in 1997 startte Greg Dulli zijn nevenproject The Twilight Singers. Met deze band mag hij dit jaar in de India tent optreden. Als speciale gast heeft hij Mark Lanegan meegenomen. The Twilight singers klinken eigenlijk als een nieuwe versie van The Afghan Whigs, maar dat komt natuurlijk ook door de zeer kenmerkende stem van Greg Dulli. In het midden van de set komt Lanegan een paar nummers meezingen, waaronder een prachtige, zeer intense uitvoering van 'Where Did You Sleep Last Night'. Dit nummer van Leadbelly werd al eens door Mark Lanegan opgenomen, maar is natuurlijk vooral bekend in de uitvoering van Nirvana. Verder volgt aan het eind van de set nog een klein stukje Afghan Whigs. Hierbij blijkt nog eens hoeveel The Twilight Singers op de oude band van Dulli lijken. Het stukje uit 'If I Were Going' van het klassieke album 'Gentlemen' past naadloos in de set. Het is jammer dat ze niet even een heel Afghan Whigs nummer doen, maar toch is het concert van The Twilight Singers erg geslaagd.

Na The Twilight Singers is het in de India tijd voor Morningwood. Direct vanaf het begin van het optreden is het duidelijk dat deze band het vooral van de podiumact van zangeres Chantal Claret moet hebben. Ze schudt met haar hoofd, haar borsten en haar billen alsof ze in een stripclub staat op te treden. Maar dan wel een hele goedkope. Muzikaal gezien stelt Morningwood niet zoveel voor. Alle clichés uit de rock komen voorbij. Als de band dit serieus zou bedoelen, zou het echt heel erg slecht zijn. Overgoten met een flinke dosis humor wordt het erg vermakelijk. Tijdens het nummer 'Why Girls Like Horses' (of zoiets) komt Chantal Claret met een stokpaard het podium op (eigenlijk is het trouwens een eenhoorn, maar dit terzijde). Tijdens het zingen slaat ze deze helemaal aan gort. Het is natuurlijk heel flauw, maar wel uiterst vermakelijk. Hoogtepunt (of dieptepunt?) van de show is het nummer 'Take Of Your Clothes' waarbij een aantal mensen uit het publiek op het podium worden gehaald, die, inderdaad, hun kleren moeten uittrekken. Dit vinden ze zo te zien niet allemaal even leuk, maar ja, dan moet je niet het podium opgaan bij een nummer met zo’n titel. Zoals gezegd is Morningwoord muzikaal niet zo interessant, maar ze kunnen wel een set opbouwen. In het begin reageert het publiek nog wat tam, aan het einde, bij de nummers 'Nth Degree' en 'Jetsetter' springt de hele tent mee. Morningwood krijgt voor de muziek een 5, maar voor de show een 8.

Als je nog nooit van de Arctic Monkeys zou hebben gehoord. En als je niet naar het podium zou kijken om daar vier jochies met een babyface te spotten. Dan zou je zeker zeggen dat deze band al twintig jaar lang op het podium staat. Met loeistrak gespeelde drums en basloopjes, vlammende gitaarriffs en studiokwaliteit zangpartijen rockt dit viertal de Alphatent plat. Zoals gewoonlijk staat zanger Alex Turner er bij alsof de uithalen hem amper moeite kosten, waardoor hij een wat verveelde uitstraling krijgt. Pas na drie nummers, waarbij de tent al compleet uit z’n dak gaat, komt er een mat Thank you over z’n lippen. Hoogtepunt van de show is de pauze die de band inlast na het intro van ‘When The Sun Goes Down’. De Alpha joelt, stampt, schreeuwt, maar het blijft zeker een minuut stil. Als de muziek vervolgens weer wordt ingezet, gaat iedereen compleet uit z’n dak. Behalve natuurlijk op het podium zelf, want daar spelen de Monkeys op arctische wijze door. Toch lijken de vier knapen even van hun stuk gebracht als het publiek begin te joelen terwijl er geen muziek klinkt. Het blijkt dat de cameraman inzoomt op wat mensen die door de modder aan het rollen zijn, vlak achter en naast de Alpha-tent. Deze beelden verschijnen op de schermen naast het podium en dus uit het zicht van de band. Als er voor het laatste nummer toch een bedankje klinkt en er een heuse glimlach op het gezicht van Alex Turner verschijnt, kan de show niet meer stuk. Je zou haast zeggen dat enige arrogantie van het viertal gerechtvaardigd is…

De Grolsch tent wordt dit jaar afgesloten door Belle & Sebastian. Deze veelkoppige band uit Glasgow maakt frisse, folky popliedjes met invloeden uit de Franse sixties pop. Onlangs bracht de band het album 'The Life Pursuit' uit. Op dit album wordt de electronische benadering van eerdere albums ingeruild voor een wat stevigere sound. De singles van het nieuwe album en veel oudere nummers komen voorbij. Waaronder het prachtige 'The Boy With The Arab Strap', 'If You’re Feeling Sinister' en 'Le Pastie De La Bourgeoisie'. Voor het nummer 'Lord Anthony' met de tekstregel ‘Blue Mascara Running Over Your Eye’ gaat zanger Stuart Murdoch de veligheidsgeul in en vraagt aan een meisje om mascara bij hem op te brengen. Bij het nummer Johnathan David haalt hij een ander meisje het podium op om met hem te dansen. Zij is erg enthousiast en opvallend is dat de uiterlijk toch wat ingetogen zanger best goed kan dansen. Samen met de prachtige muziek maken dit soort leuke uitstapjes het optreden van Belle & Sebastian tot een onvergetelijke gebeurtenis.

Vorig jaar bood Goldfinger het alternatief voor de grote afsluitende klappers. Dit keer zijn de skacore mannen van Less Than Jake uitgenodigd. Gegarandeerd prima vermaak in de vorm van een flauwe grap als on-stage doen alsof men reeds backstage is en heel veel interactie tussen band onderling en tussen band en publiek. Een poging tot het vormen van een circlepit en slordig uitgevoerde versies van krakers als 'Richard Allen George...', 'All My Friends Are Metalheads' en 'Nervous In The Alley' is wat we willen en natuurlijk krijgen. Niet alleen een kinderhand is snel gevuld. Ook Lowlanders kunnen eenvoudig tevreden gesteld worden.

De slotact op het Alpha-podium wordt dit jaar belichaamd door Muse. Op het podium staan de typerende vierkante witte schermen, waar tijdens de show matrix-projecties op verschijnen. Deze strakke podiumpresentatie past bij de haast buitenaards klinkende zangpartijen van zanger Matthew Bellamy. Zijn lange, hoge uithalen passen perfect bij de prachtige piano-melodieën die hij uit de sneeuwwitte piano haalt die op het podium is gezet. Het blijft ongelofelijk knap en mooi om te horen hoe Muse met slechts drie man sterk nummers ten gehore brengt als 'Bliss' en 'Sing for Absolution'. Al na het tweede nummer zoomt de cameraman in op de brede glimlach van basgitarist Chris Wolstenholme. De muziek mag dan vaak in het hokje emo gestopt worden, dit doet niets af aan de positieve vibe die Muse vanaf het podium door de zaal laat gaan. Ondanks de verweekte voeten en natte outfits van velen wordt er dan ook volop gedanst en meegezongen. Echte stoorzenders voor de sfeer tijdens het optreden zijn de videoschermen waarop om de paar nummers de tekst: "Laatste bussen vertrekken om 23.15." komt te staan. Mensen die hiervan gebruik willen maken, missen toch zeker het laatste gedeelte van de set. Officieel duurt het optreden dan wel tot 23.00, het trio van Muse weet er met drie toegiften twintig minuten aan vast te plakken. Heel toepasselijk beginnen ze met 'Time is Running Out'. Twee nummers later is het helaas toch echt afgelopen.

123456

FOTOGRAFIE:

123
Arctic Monkeys foto Lowlands 2006 Arctic Monkeys foto Lowlands 2006 Arctic Monkeys foto Lowlands 2006 Bloc Party foto Lowlands 2006  foto Lowlands 2006 Gogol Bordello foto Lowlands 2006 Gogol Bordello foto Lowlands 2006 Iggy & The Stooges foto Lowlands 2006 Iggy & The Stooges foto Lowlands 2006 Iggy & The Stooges foto Lowlands 2006 Infadels foto Lowlands 2006  foto Lowlands 2006
 
123
 
festival logo

HUNTENPOP 2006Gezien de weersvoorspelling lijkt de zeventiende editie van Huntenpop in het...

festival logo

SUMMER DARKNESS 2006 Afgelopen weekend was het weer zover, de vierde editie van het lifestyle...