VERSLAG: London Calling #2 2012

London Calling #2 2012

Dag 1 vervolg

Temples
Met een kapsel waar zelfs Jimmy Page jaloers op zou zijn, staat de frontman van Temples overtuigend in de kleine zaal. Als we het over London hebben, bevat Temples de echte London sound,overduidelijk Brits. Razende gitaarlijntje, psychedelische klanken, snaredrums en een tamboerijn. Het is alsof de sixties terugkomen in een hedendaagse jasje. Het is pakkend en ondanks de oude feel, een uniek geluid. De eerste single 'Schelter Song' kan je maar beter niet in de buurt van je moeder spelen, wie weet welke herinneringen dit boven brengt.

Cloud Nothings
Werkelijk het tegenovergestelde van Temples; deze snoeiharde band uit Ohio. Met razende gitaren, harde drum en weinig zangstem is het even zoeken naar het echte geluid van Cloud Nothings. Of is het echte geluid snoeiharde gitaren, harde drum en weinig stem? Cloud Nothings is een krachtige band die de halve zaal in een moshpit veranderd. Leek het derde album nog wat melodieuze punk mee te brengen, de band is weer terug bij de roots van veel vaart en bijzondere gitaarlijntjes. Een korte set waarin de bezoekers vooraan alle frustratie van een werkweek wordt botgevierd op andere London Calling gangers. Net zo vluchtig als de show.

Dag 2

Opossom
Kody Nielson heeft een flink rijtje beroepsnamen achter zijn naam staan; singer-songwriter, producer, multi-instrumentalist, muzikale duizendpoot, het houdt niet op. Dit keer komt de Nieuw-Zeelander met de band Opossom. Funky, psychedelisch, experimenteel; de woorden die aan deze band kleven. Het is een bijzondere mix van pop en droommuziek. Luistermuziek waar je zelf naar betekenis en doel moet zoeken. Een flinke opgave voor de London Calling bezoeker, vooral het nummer 'Change' doet flink wat wenkbrauwen stijgen, maar het is een interessant begin op deze tweede dag van London Calling.

Savages
De Engelse Savages wordt getipt voor de grote festivals volgend jaar. Zonder enig album, alleen een live-EP, staan ze nu al regelmatig in ons land op te treden tussen de andere beloften. Live-EP, dat zegt veel over de gedachten van deze rockende band. Optreden is wat hen betreft het allerbelangrijkste. En daarom staat dit vrouwelijke viertal vandaag in Grote Zaal in Paradiso. Allemaal in het zwart, allemaal opgeslokt door de muziek. Postpunk zoals Joy Division het bedoelt had, met elementen van new wave. Zangeres Jehnny Beth staat sterk in haar glitterpumps en zingt alsof haar leven er vanaf hangt. Rauw en duister met als hoogtepunt de single 'Flying To Berlin'. De songs van Savages lijken nog erg op elkaar, wellicht dat een studioalbum ze zou dwingen tot meer diversiteit in de songs.

Jessie Ware
Het begint niet goed vanavond voor Jessie Ware. Ze krijgt de mensen niet mee, ondanks haar mooie gezicht en bijzondere kleding. Haar gevoelige, soulvolle songs ogen wat saai tussen het gitaargeweld vanavond. Jammer, want als iemand met passie speelt en zingt vanavond is het Jessie wel. Ze heeft de meest geschoolde stem en komt met een frisse combinatie van soul, r&b en elektronica. Haar elektronische grapjes komen echter niet goed uit de verf en de band staat een beetje ongeïnteresseerd achter haar te spelen. Hoewel Jessie haar ziel en zaligheid in de droevige liedjes stort, mist ze de overtuiging om het publiek te betrekken bij haar set, die nemen de tijd om een dutje te doen of te kletsen over de saaie college en het schattige kindje van ome Jan. Zonde voor die mensen, want hiermee hebben ze een uniek en getalenteerde topzangeres gemist. Tja.