VERSLAG: London Calling #2 2012

London Calling #2 2012

Vervolg Dag 2

Wild Nothing
Droompop; is dat een genre waarbij je vooral lekker je ogen dicht kan doen of meer een genre waarin dromerige klanken de hoofdtoon voeren? Als je de Grote Zaal in Paradiso mag geloven is het beide. De Amerikanen van Wild Nothing hebben in no time twee albums uitgebracht. Albums met elektronische songs die hoger zweven dan de 38 km van Baumgartner. In Paradiso zet de jonge band een fijne show neer, met als belangrijkste hoofdnoot de stem van frontman Justin Stewart en de sfeervolle synthesizer. Tel daarbij een bijzonder dromerige lichtshow en toegankelijke lyrics bij op en je hebt een beeld bij het optreden. De continue kwaliteit is een aangenaam moment tussen de ietwat rommelige sets eerder op de avond. Wat niet wil zeggen dat het voor sommigen toch echt een tikkeltje te soft is voor op de zaterdagavond.

Theme Park
Misschien geldt dit laatste ook wel voor Theme Park, maar dromerig zal je ze niet snel noemen. Alhoewel; wie droomt er tijdens deze herfstige dagen niet over een heerlijke zomervakantie. Want dat is waar Theme Park ons brengt deze zaterdagavond. Strand, zee, zon en cocktails. Vrolijke songs met optimistische lyrics en up-tempo, dansbare melodieën. Met slechts een EP brengen ze vanavond een goede set gedoseerde popsongs. Erg toegankelijk, weinig diepgaand. Maar wie heeft dat ook nodig als je in de zomerzon staat te swingen tussen alle anderen in driekwartbroek en bikini. Tot op de zomerfestivals.

The Walkmen
De Amerikanen van The Walkmen zijn de oude rotten van dit festival. Waarom deze band met zeven albums (!) op een showcasefestival als London Calling staat? Heel simpel, de band heeft haar Nederlandse doorbraak nog niet gehad. Terwijl ze goede pogingen deden de afgelopen jaren, bijvoorbeeld op Crossing Border en Lowlands. Vanavond krijgt de indierock band een plek op het hoofdpodium, met een show van maar liefst 1,5 uur, waarin ze zowel ontwikkeling, als groeipotentie laten horen. Met de jaren is de muziek van de heren volwassener geworden, kalmer en dieper. Meer ruimte voor het tonen van bijzondere muzikaliteit en speltechnieken. De ervaring komt de jaren, de vele jaren van The Walkmen geven een scala aan fijne indierock. Van oude songs zoals ‘The Rat’, naar het nieuwe ‘Love is Luck’, laat de band zien ze kwaliteit op de eerste plek zetten. Of de doorbraak met deze optreden dan eindelijk is gekomen, valt te bezien. In deze tijd is de hype soms net wat belangrijker dan de kwaliteit. De bezoekers van London Calling gaan in ieder geval sowieso met één hoogtepuntje naar huis.