VERSLAG: Eurosonic Noorderslag 2013

Donderdag

In de omgebouwde stadsschouwburg mogen de Ieren van Little Green Cars de dag openen. Het gezelschap speelt een countryrock welke ruimschoots voorzien is van meerstemmige harmonieën. Dit doen ze aardig. De vocalen van de vrouwelijke zangeres klinken aangenaam en de mannelijke gitarist speelt lekker. De melodieën doen daarnaast hypnotiserend en mysterieus aan. Na veertig minuten begint alleen het zoveelste meerstemmig gezongen “La-La-La” wel iets te veel van het goede te worden.

Orelha Negra betekend vrij vertaald zoiets als ‘Zwart Oor’. Het is de naam van een Portugese band die instrumentale hiphop speelt. De band bestaat uit twee DJ’s, een drummer, bassist en toetsenist. De set begint knallend met samples van Wu Tang Clan, Pharoahe Monch en Nas. Na verloop van tijd verschuiven de samples meer in de richting van moderne soul en R&B. Het optreden kakt halverwege dan ook helemaal in. Door het ontbreken van vocalen weten de heren de spanningsboog niet strak te houden. Slechts met de afsluitende House Of Pain sample komt er weer leven in.

Een verdieping hoger, in het Grand Theatre, speelt vervolgens Juan Zelada . De Spaanse zanger mocht afgelopen woensdag al een EBBA award in ontvangst nemen. Samen met zijn Engelse band poogt hij vanavond te laten horen waarom deze prijs aan hem toegekend is. De zanger heeft een fantastische stem. Dankzij een heerlijke gitaar, trompet en saxofoon weet hij een leuke mix van soul en singer-songwriter in zijn set te weven. Qua geluid doet Juan sterk aan Paolo Nutini denken, helaas ontbreekt het de Spanjaard nog aan nummers van de kwaliteit van Nutini. (KJ)

Tegelijkertijd speelt LCMDF een paar deuren verderop. Het bandje bestaat uit drie jonge Finse vrouwen. Drums, gitaar en rap zorgen voor moderne pop waar op gedanst kan worden. De vrouwelijke rapper doet dat, al springend, op het podium ook. Helaas zorgt het niet voor uitbundigheid bij het publiek. Wellicht dat de meeste liefhebbers al op weg waren naar dat andere bandje dat vandaag niet gemist mag worden: CHVRCHES .

De hype begint zich namelijk langzamerhand te ontwikkelen rondom deze Engelse band. Het eerste optreden buiten het Verenigd Koninkrijk vindt vanavond plaats in de Minerva Art Gallery te Groningen. In principe een weinig inspirerende plek voor een eerste optreden, CHVRCHES slaat zich er echter goed doorheen. Of de hype terecht is blijft echter nog ongewis. Het album is vanaf volgende week verkrijgbaar en daar zal het toch echt nog van af hangen. Helaas overtuigt het optreden niet genoeg om deze blindelings aan te schaffen. (EK)

De bedenker van de naam Cathedral voor de meest sfeerloze zaal van het festival moet zeker humor gehad hebben. In deze grote, kale festivaltent speelt een andere EBBA winnaar; C2C . Het viertal DJ’s heeft ieder voor zich reeds Europees succes gekend en hebben met C2C nu een nieuw project. Dat het niet de eerste keer is dat ze op zulke podia staan (Lowlands werd ook al aangedaan) is er duidelijk vanaf te zien. De vier DJ’s doen alles op de automatische piloot. Dankzij het enthousiasme waarmee dit gebeurt krijgen ze de zaal al snel mee. Dankzij het afwisselen tussen de decks, met zijn vieren één deck bedienen en een MCA tribute spelen ze een ontzettend leuke set. Doordat de decks naar de zaal toe gekanteld zijn is het ook eindelijk eens mogelijk om te zien wat er precies gebeurd op het podium. (KJ)

In tegenstelling tot LCMDF, en in voetsporen van C2C, krijgen Skip & Die en Gnucci er wel beweging in. Skip & Die is al een graag geziene gast op verschillende podia en festivals. De combinatie van afrobeats met balkan invloeden en het charisma van zangeres Cata Pirata werkt ook vanavond. Het publiek gaat mee in de show van de steeds schaarser geklede zangeres. Met een duik in het publiek vormt bereikt ze uiteindelijk een hoogtepunt. Iets wat later op de avond herhaald wordt door Ana Rab. Onder haar artiestennaam Gnucci blijkt ze veel fans meegebracht te hebben. Deze gaan helemaal los en beginnen, onder leiding van Ana zelf, een enthousiaste moshpit. (EK)

De Franse band Shaka Ponk moest helaas afzeggen en Orgel Vreten kon als vervanging geboekt worden. Dit blijkt een goede keuze. Organisten Robin Pison en Thijs Schrijnemakers gaan elkaar stevig te lijf op hun orgels. Alles lijkt geïmproviseerd en de jankende orgels klinken heerlijk door de zaal. Wanneer er plotsklaps een wild geworden tubaspeler het podium op springt kan het optreden niet meer stuk. Zonder zich ergens druk om te maken slaat hij drie microfoons van het podium af, rukt een klok van de muur en beklimt de geluidstoren. Het moet raar lopen wil deze band niet de publiekslieveling van de Nederlandse festivals worden. (KJ)