VERSLAG: Wâldrock 2002

VERSLAG: Jeroen Verdel  

1234

Waldrock verslag deel 1

Met de nadruk op Slayeresk gitaarspel, brullende zang en blastende drums doet Friese opener Room no. 13 denken aan zowel Napalm Death als Pantera. Een goed begin.
Er staan maar liefst drie Nederlandse gothic-rock bands op het programma. Onbekendste van de drie is zeker het Groningse Autumn, dat het tweede podium mag openen. Lang zal Autumn niet onbekend blijven, de band speelt strak en heeft met Nienke de Jong een zangeres die bijzonder goed kan zingen en ook zeer charismatisch is. Qua muziek staat Autumn dichter bij After Forever dan het wat rustigere Within Temptation, maar de band weet zich van After forever te onderscheiden door meer Symfonische rock invloeden. Het debuut album van deze band verschijnt tijdens Waldrock en als Autumn op CD net zo goed is als ze live zijn is dit album een aanrader voor de vele mensen die van dit genre houden.
Ondanks de mooie dure Parker Fly gitaren en outfits al waren zij de perfecte schoonzonen (pantalon, witte blouse, stropdas), lijkt niemand onder de indruk te zijn van de black metal van Akercocke De gitaristen doen wel hun best, maar de drummer houdt het optreden op hetzelfde niveau als dat de productie van de meeste black metal albums is. Laag dus. Terwijl de Burgumse gelovigen bidden voor de zieltjes van de Waldrock gangers, prevelt Akercocke over hun meester ""Satan"". Van beide soorten geprevel wordt echter niemand een beter mens, laat staan muzikant. Het is te hopen dat deze heren in de bomvolle tent bij Deströyer 666 zijn gaan kijken. Daar is het namelijk beter toeven. Deze allochtone medelanders (de band is vanuit Australië naar Nederland geëmigreerd) beheersen hun instrumenten duidelijk beter en weten met hun meer thrashy geluid de apocalyps van een stukken betere soundtrack te voorzien. De solo's worden met toewijding gespeeld, er valt bij een van de nummers een geweldig instrumentaal intro te beluisteren. Zonder al te veel poeha is deze band precies zo stoer als Manowar zo graag zou willen zijn. Maar gelukkig wel met echt brute nummers.

Agnostic Front is een van de meest legendarische bands van de New Yorkse hardcore scene en dus zijn de verwachtingen hooggespannen. Helaas staat het geluid, zoals bij alle bands die 's middags op het hoofdpodium staan, erg slecht afgesteld. Bovendien is zanger Roger niet echt bij stem, gelukkig wordt hij bij een hoop nummers geholpen door het meeschreeuwende publiek. Agnostic Front maakt namelijk bijzonder energieke nummers die zich heel goed lenen om, met de rechtervuist in de lucht, keihard mee te brullen, goede voorbeelden hiervan zijn de nummers 'Gotta go' en afsluiter 'Take em all'.

1234
 
festival logo

PARKPOP 2002 FOTO'SHet grootste gratis festival van Nederland heet natuurlijk Parkpop. Maar wie...

festival logo

BEECKESTIJN POP 2002 Het nadeel van een gratis festival is dat de bezoekers minder hun best doen...