VERSLAG: Grauzone 2013

Festivalinfo was aanwezig op Grauzone 2013 voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 21 foto's.

VERSLAG:

Grauzone

Op het Grauzone Festival staat new wave en postpunk centraal: de muziek en cultuur uit de vroege jaren tachtig, gekoppeld aan de revival die het momenteel aan het maken is. Dat betekent oude (Echo & The Bunnymen) en nieuwe helden (Iceage) op het podium, films, videoart en zelfs een heuse platenbeurs. Het volledige pand van De Melkweg staat in het teken van Grauzone en de opkomst op deze eerste editie is uitstekend, het oogt praktisch uitverkocht. De klik met een jongere generatie wordt echter nauwelijks gemaakt, het publiek bestaat voor driekwart uit veertigers en vijftigers. Grauzone is vooral het ideale 40 Up-feest voor de Joy Division-generatie.

Dat komt natuurlijk omdat er niet genoeg aansprekende nieuwe acts op het affiche staan. Geen Wild Nothing, Girls Names of The Soft Moon, maar rank (Just Frank), Linea Aspera en Lebanon Hangover, en die spelen allemaal in de bovenzaal. Frank (Just Frank) maakt met minimale middelen (een gitaar, een bak pedalen, een keyboard) bezwerende coldwave. Zo is A Certain Ratio uit Manchester ook ooit begonnen maar dat is inmiddels uitgegroeid tot een zeskoppige band, zo zien we in The Max. Na een wat onverschillig begin komt de band lekker op stoom en gaat de onderkoelde mix van postpunk en funk daadwerkelijk swingen. A Certain Ratio schuurt tegen het geluid van de Talking Heads aan, maar de uitstraling van originele leden Jez Kerr (zanger/bassist) en Martin Moscrop (gitarist) is bepaald ondermaats. Ze hebben met 'Do The Du' en 'Shack Up' een paar fijne songs in huis maar dat A Certain Ratio het destijds nooit echt heeft gemaakt, is begrijpelijk. Veel net-niet hits, maar die swingen wel lekker.

De programmeurs van Grauzone hebben er geen half werk van gemaakt, want wie van onder de 40 kent Zounds nog? Het trio uit Reading maakte in de vroege jaren tachtig één album en een handvol singles en EP’s. Frontman en enige originele lid Steve Lake ontpopt zich als een ouderwetse anarchist, en gaat tekeer tegen de anti-kraak wetgeving in Engeland. Een aimabel figuur is het wel en de no nonsens punkrock – denk New Model Army - van Zounds is zeker vermakelijk. Liedjes als 'Demystification' en 'Subvert' klinken aanstekelijk, politiek en toch luchtig. Het kan.

The Chameleons Vox is de doorstart van The Chameleons uit Middleton met originele zanger/bassist Mark Burgess en drummer John Lever in de gelederen. Met hun ruimtelijke gitaargeluid en ijle zang zijn ze de archetypische waveband uit de vroege jaren tachtig. Stuwende doompop, een geluid waar je in 2013 weer mee kunt aankomen. Liedjes als 'Up The Escalator' klinken vitaal en eigenlijk nauwelijks gedateerd, The Chameleons kunnen weer.

Fehlfarben uit Düsseldorf is een fraaie vergeten exponent van de Neue Deutsche Welle-beweging. Zanger Peter Hein vertelt in het Engels dat dit zijn eerste optreden in Nederland is, maar wordt door het publiek aangemoedigd om in het Duits over ter schakelen. De met aatschappijkritische teksten doorspekte postpunk van de band klinkt even gedreven als aanstekelijk en is zeker een reden om de plaat 'Monarchie Und Alltag' op Spotify op te zoeken. Deze oudjes klinken verre van uitgeblust.

Hoofdact Echo & The Bunnymen valt dan weer een beetje tegen. In tegenstelling tot de meeste acts vanavond is de band rond Ian McCulloch alweer vijftien jaar actief en het optreden doet dan ook wat plichtmatig aan. Echo & The Bunnymen is wel de band die wave – samen met The Cure – echt groot heeft gemaakt. Op Grauzone worden 'The Killing Moon', 'Lips Like Sugar' en 'Rescue' woord voor word mee gezongen, het is bijna stadionrock voor de wave-generatie. McCulloch is wat schor en staat een uur lang stoïcijns te zingen, gitarist Will Sergeant excelleert vooral in het psychedelische werk van 'Ocean Rain'. 'Villiers Terrace' gaat fraai over in 'Roadhouse Blues' van The Doors, drieëndertig jaar na 'Crocodiles' steekt de band zijn invloeden niet onder stoelen of banken. Degelijk optreden, ijzersterke setlist.

Het Deense Iceage is de enige nieuwe band die beneden is geprogrammeerd en eigenlijk een vreemde keuze van het festival. Hun snoeiharde trashpunk heeft weinig met new wave te maken, de link is vooral hel en verdoemenis, het end of the world-gevoel. Muzikaal is het een grote puinhoop bij Iceage, maar de zelfdestructieve uitstraling van zanger Elias Bender Rønnenfelt intrigeert deste meer. Op het podium houdt hij het midden tussen Ian Curtis, Pete Doherty en Sid Vicious. Iceage is daadwerkelijk gevaarlijk, performance art waarbij er van alles kan gebeuren. Dat hebben we vanavond natuurlijk niet gezien bij alle vijftigers op het podium, die zijn gewoon oud geworden.

Na Iceage kan er tot in de kleine uurtjes gedanst worden op oude postpunk en wave en wordt het een echt alternatief 40 Up-feestje. De eerste editie van Grauzone is meer dan geslaagd, alleen draait het festival vooralsnog vooral om oude muziek. Dat daarin echter nog genoeg te ontdekken valt, is ook bewezen.

FOTOGRAFIE: Gertjan van der Loo  

12
Linea Aspera foto Grauzone 2013 Linea Aspera foto Grauzone 2013 Ulterior foto Grauzone 2013 Ulterior foto Grauzone 2013 Ulterior foto Grauzone 2013 Ulterior foto Grauzone 2013 A Certain Ratio foto Grauzone 2013 A Certain Ratio foto Grauzone 2013 A Certain Ratio foto Grauzone 2013 Das Ding foto Grauzone 2013 Zounds foto Grauzone 2013 Zounds foto Grauzone 2013
 
12
 
festival logo

STUKAFEST ROTTERDAM 2013Angela Moyra, Andy Smart en Neco Novella gaven optredens tijdens de...

festival logo

LES TRANSARDENTES 2013 Terwijl in Eindhoven zo’n vierduizend man los staan te gaan op Awakenings,...