VERSLAG: Sound of the Dutch Underground 2013

Sound of the Dutch Underground

Een paar honderd mensen staan in de Oude Zaal van de Melkweg gebiologeerd naar het podium te kijken. Wat er precies gebeurt weet waarschijnlijk niemand, maar fascinerend is het zeker. En goed! Welkom bij Sound of the Dutch Underground, een samenwerking tussen Subbacultcha en de Melkweg zelf. De Nederlandse underground scene speelt vanavond verspreid over vier zalen de oude melkfabriek plat. Want Nederland is groter dan de artiesten die doordeweeks een minuutje mogen vullen in De Wereld Draait Door. Gelukkig maar.

Terug naar het podium van de kleine zaal: op het podium Bismuth, een project van Arnold van de Velde en Yuri Landman. Laatstgenoemde verwierf bekendheid (wat heet) met het ontwerpen van instrumenten en leverde materiaal aan onder meer Sonic Youth, The Veils en Liars. Ook de show van Bismuth draait om zijn eigen instrumenten en dat levert een indrukwekkend schouwspel op, met name omdat een aantal stukken nagenoeg het hele podium bezetten. Muzikaal levert het een nog veel interessanter plaatje op, met experimentele noiserock, hypnotiserende soundscapes en elektronica. Met name het laatste nummer, waarop Landman een gitaar in zijn hand neemt, laat een diepe indruk achter.

Dat Space Siren voor veel mensen allang geen onbekende meer is vanavond, blijkt wel uit de opkomst in het theater. Het is dringen geblazen om iets mee te krijgen van de show, terwijl die eenmaal goed en wel aan de gang niet heel spectaculair is. Hoewel Gwendolien en haar band (al jaren) noiserock van de bovenste plank maken, verdrinkt een groot deel van de liedjes in het ietwat matig afgestelde geluid in de kleine zaal. Desalniettemin blijft het tot de laatste noten bomvol staan en wint Space Siren hier ongetwijfeld een paar nieuwe zieltjes.

Voor sommige bands blijkt zelfs de Oude Zaal van de Melkweg nog een stukje te overground. Zo lijkt Wolvon er althans over te denken, aangezien de band niet op, maar voor het podium begint te spelen. Dat levert een bijzondere show op, maar wel een die maar door een paar mensen echt gezien wordt. Een deel van de zaal gelooft het wel en zet het op een praten, terwijl Wolvon zelf onverminderd hard doorbeukt. Later dit jaar (mei) verschijnt de debuutplaat van de Groningse band en dan zullen ze er toch aan moeten geloven om voor veel meer mensen op het podium zelf te spelen. De kwaliteit is er namelijk zeker en dit willen we absoluut nog eens zien.

Tegelijk met Wolvon speelt Lemontrip in de Cimema. De Thaise Nederlander zet met zijn relaxe ambient beats een heel ander geluid neer dan de artiesten tot nu toe. Helaas is zijn chill-wave net niet dansbaar, maar de Cinema-zaal van de Melkweg zit vol met aandachtig luisterende hipsters die genieten van zijn intelligente, goed doordachte tracks.

Dan Nouveau Vélo. Deze jonge Helmondse heren weten duidelijk goed de weg in de jaren tachtig. Met een beetje wave, een beetje shoegaze, een lekker galmend geluid en erg goede liedjes geven ze een van de sterkste optredens van de avond. Deze band lijkt klaar voor het wat grotere werk. Nouveau Vélo heeft geen oude fiets meer nodig om het op te leren!

Met dik twintig underground acts op de affiche, kon een underground muziek-liefhebber vanavond zijn of haar hart ophalen in de Melkweg. Ook voor niet underground-liefhebbers is de zeer schappelijke ticketprijs (zelfs gratis voor Subbacultcha-leden) en de zeer diverse line-up reden genoeg om naar de Melkweg af te reizen. Dit maakt dat het voor een underground avond behoorlijk druk is. Superleuk natuurlijk voor de bands die uit het hele land zijn komen opdraven. Wat ons betreft mag er volgend jaar weer een Sound of the Dutch Underground georganiseerd worden.