VERSLAG: Pukkelpop 2013 - dag 2

Zaterdag

De vrijdagmiddag blijkt een ontzettend zomerse dag te worden. Chuck Ragan kan gelukkig nog in de schaduwrijke tent bekeken worden. De punkzanger zong in Hot Water Music, nu probeert hij het met een folk inslag. Hij heeft een groepje bekwame muzikanten om zich heen staan. Met name de viool levert soms heerlijke momenten op. Helaas schreeuwt Ragan nog steeds alsof hij een punkconcert staat te geven.

Te midden van de hoge temperaturen staat het duo van Twenty One Pilots al vroeg op de middag op mainstage. Het duo produceert recht-voor-zijn-raap-popliedjes in de stijl van Fun. en Gym Class Heroes. Daarbij wordt piano gespeeld, gerapt en verkleed. Het is echter een verbloeming voor de tape waar het duo zijn kunsten overheen speelt. Als beide heren voor op het podium staan zonder een instrument in hun handen en er nog steeds muziek doorloopt is de lol er snel vanaf.

Het gezelschap van Noah And The Whale sluit beter aan bij het drukkende weer. De vrolijke popliedjes krijgen al snel iedereen op het veld aan het wiegen. Een grote glimlach ontbreekt dan ook niet bij de gemiddelde festivalganger. De band sluit goed aan bij de huidige hype rond folk acts zoals Ben Howard en Mumford & Sons.

Uit een totaal ander vaatje tappen de mannen van Yellow Claw . De Nederlanders doen het met hit 'Thunder' goed in Belgie. Hun liveshow is echter een opeenvolging van makkelijk scorende trap-nummers. De MC probeert het publiek enthousiast toe te roepen, maar slaagt daar niet gemakkelijk in. Ook in de categorie makkelijke scorende DJ acts valt Major Lazer . Het gezelschap rond superproducer Diplo scoorde deze zomer een monsterhit met ‘Watch Out For This (Bumaye)’. Live wordt de unieke combo van dancehall en dance ondergeschikt gemaakt aan scoringsdrang. Tussen flarden dancehall door worden de makkelijkst scorende hits gedraaid. Een festivalweide met Snoop Dogg-, House Of Pain- en Nirvananummers helemaal gek laten worden is nauwelijks nog een kunst te noemen.

Van betere kwaliteit zijn de heren van Fun. . De feelgood-pop deed het al goed in de hitlijsten en brengt het gezelschap nu ook naar de festivals. Het optreden komt langzaam op gang, wanneer de bekendere nummers ingezet worden ontstaat er echter een vrolijke stemming. Deze blijven live ook fier overeind staan. Alleen The Rolling Stones-cover ‘You Can’t Always Get What You Want’ is ietwat ongelukkig gekozen voor de vriendelijke stem van Jack Antonoff.

Tot rust komen lukt vervolgens uitstekend bij Rone . Onder de noemer Rone Presents MODULE heeft de Fransman Erwan Castex een minimalistische set in elkaar gezet. Tussen al het lompe DJ-geweld dat uit de Boiler Room klinkt is dit een ware verademing. De lome beats sluiten uitstekend aan bij de trage videobeelden.

De verrassing van de dag wordt veroorzaakt door Johnny Borrell . In het programmaboekje wordt gewaarschuwd dat het eerste solo album van de voormalige frontman van Razorlight slechts 594 keer verkocht was. Zijn show, waarbij hij ondersteund wordt door Zazou , blijkt echter gevuld met heerlijke soul-, blues- en jazznummers. De band is omgeven door een hippiegevoel en de statige Borrell blijkt een heerlijke stem te hebben voor jazzy soulmuziek.

In de eerder genoemde Boiler Room geven onze eigen Bingo Players een show in degelijke dance-lompheid. Slechts een van de Bingo Players is vandaag aanwezig, er wordt echter heerlijk door een set keiharde beats geknald.

Eels mag zich vanavond op het tijdstip van Neil Young begeven. De band lijkt het daarbij uitstekend naar haar zin te hebben. Bij de opening gooit hij het meteen over de rockboeg. De gitaren gaan lekker en pas na enkele nummers duikt de gevoeligere kant van het gezelschap op. Het harde werk klinkt echter heerlijk. De rock ’n roll sijpelt aangenaam over het veld. Uiteraard kan een Neil Young-cover niet ontbreken en dus wordt ‘Cinnamon Girl’ ten gehore gebracht. Alleen de zogenaamde joligheid gaat op een gegeven moment op de zenuwen werken. De mannen kunnen beter muziek maken dan sarcastisch doen over het muzikant zijn en zogenaamd per ongeluk een Rolling Stones cover spelen na de aankondiging een Neil Young nummer te doen.

Het staat in schril contrast met de indringende folk van Low . Het drietal muzikanten maakt muziek die je tot op het bot bekruipt. Na een tweetal nummers staat het kippenvel je op de armen en kun je niks anders dan dieper meegezogen te worden de duistere wereld van Low in.

Bijkomen gaat dan prima met The Prodigy . De iconen uit de jaren ’90 hebben het beste van hun carrière nu wel echt achter zich gelaten. Het optreden doet lichtelijk uitgeblust aan, met name de gebruikelijke sit-in lijkt nu een verplicht nummertje voor de heren. Het onderscheid tussen live- en tape-elementen is ook lastig te maken. Desondanks zorgen de enkele hitjes nog voor enthousiaste oplevingen in het publiek.