VERSLAG: North Sea Jazz 2002

North Sea verslag deel 2

Het wordt zo mogelijk nog drukker als een kwartier erna Saint Germain op het podium verschijnt. De franse producer heeft een achtkoppig gezelschap samengesteld wat spetterende nummers waaronder natuurlijk ""rose rouge"" en ""so flute"" ten gehore brengt. Weer even terug naar ""echte"" jazz, met levende harmonicalegende Jean ""Toots"" Thielemans. Samen met pianist Kenny Werner en gastartiest Oscar Castro-Neves ontroert de 80-jarige het publiek met zijn kenmerkende mondharmonicageluid. ""Smile"", een nummer van Charlie Chaplin, brengt de tranen van Toots én van het publiek zelfs aan het rollen. In één woord, schitterend. De jazzrock-fusion groep Yellowjackets sluit deze top-avond op een waardige manier af. De formatie, onder de vaste smaakmakers van het festival gerekend, laat de muziek spetteren. Ze komen ietwat langzaam op gang, spelen aan het begint redelijk ontoegankelijke lijnen, waar het publiek duidelijk aan moet wennen. Maar na het prachtige ""Geraldine"" waarbij saxofonist Bob Mintzer van tevoren het luidruchtige publiek nog nadrukkelijk om stilte heeft gemaand, komen de vier muzikanten los. Het festival kan niet meer stuk wanneer ze als toegift het swingende, gospelachtige ""Revelation"" spelen.

Het festival is altijd alweer veel te snel voorbij, zondag is de laatste dag. De New Cool Collective, van eigen bodem en oorspronkelijk een bigband die goed in het gehoor liggende, funky nummers brengt, vormt in helaas uitgedunde vorm, één van de openingsacts. Het swingt, maar door de beperkte bezetting komt hun typerende vette sound niet echt uit de verf. Daarentegen speelt het Jean-Michel Pilc trio in een van de kleinere zalen de sterren van de hemel. Beginnend met ""standards"", oude, bekende nummers maar met een compleet eigen, vrij interpretatie, gaan ze al snel over op eigen, hedendaags werk, vol met expressionistische uitspattingen. Daarna door naar de statenhal, voor een stukje Buddy Guy, bluescorifee bij uitstek, die zijn naam waarmaakt. De daaropvolgende act, alhoewel in een ander genre. laat de oude rot toch een beetje bleekjes afsteken. Marcus Miller, basgitaarvirtuoos en muziek-universalist, heeft met zijn Marcus Miller Band het publiek in de greep. Jarenlang was Miller sidekick van en producer voor trompetlegende Miles Davis, en hij is een graag geziene gast op het festival. Met een nonchalante hoed als handelsmerk zet hij met zijn band een stevig stuk jazzfunk neer. Davis' erfgoed komt terug in de vorm van de standard ""So what"", en de toegift ""Tutu"", geschreven door Miller zelf. Op de vraag of hij niet moe wordt van het almaar grijsspelen van Tutu, is zijn antwoord heel terecht ""No. Every time we play this it feels if Miles is here with us"". Het publiek is tevreden. Na afloop is het dringen geblazen bij de cd-zaak voor Miller's signeersessie.