VERSLAG: London Calling #1 2014 - dag 1

London Calling dag 1

London Calling: al 22 jaar een toonaangevend festival voor de échte muziekliefhebber. Twee avonden lang is het Amsterdamse Paradiso gevuld met de nieuwste bandjes van over de hele wereld. Ja, je leest het goed, tegenwoordig staan er niet meer alleen bandjes uit Londen op London Calling. Deze editie staan ook onder andere de Canadeze Folly and the Hunter, de Amerikaanse Gambles en de Australische The Delta Riggs op de Paradiso podia. Toch blijft het festival haar naam aandoen met bands als Jungle, Wolf Alice, Royal Blood en Childhood. Zit er dit jaar weer een nieuwe The Kooks, Blur, Franz Ferdinand, The XX of Editors tussen zitten? Wie zal het zeggen, we zullen het zien.

Festivalinfo start het London Calling festival in de knusse bovenzaal. Alhoewel, Kins zorgt er in de eerste seconde al voor dat dit knusse zaaltje gevuld wordt met extreem harde, galmende indierock. De band heeft zijn huiswerk goed gedaan en bevat alle ingrediënten voor een werkende band met een mogelijke carrière. Een knappe bassist waar alle tienermeisjesogen op gericht zijn, check. Een mooie, heldere goede zangstem, check. Pakkende popdeuntjes, check. Toch is er in de kleine Paradiso zaal weinig nieuws aan de zon. Kins heeft dezelfde ingrediënten als duizenden bands voor hen en waarschijnlijk ook duizenden bands na hen zullen hebben. Waar de Britse jongens zich wel mee weten te onderscheiden zijn hun ellenlange, meeslepende, instrumentale muziekstukken. Ontzettende fijne wegdroommuziek voor het moment, maar niks dat de hipsters in de zaal lang bij zal blijven.

We blijven in de bovenzaal hangen, waar de Canadeze Folly and the Hunter een halfuurtje hun ding zullen doen. Zij hebben een volle bovenzaal voor zich weten te winnen. De band heeft ook een synthesizer meneer met een Waar is Waldo mutsje en een vrouwelijke drummer met een uilenbril op het podium staan. Verder heeft Folly and the Hunter zulke zoete, lieve, oninteressante nummertjes die het glazuur op je tanden doet barsten. Ook heeft de band een toetsenist die met een uiterst geconcentreerde blik gebruik maakt van maar liefst twee pianotoetsjes per nummer die eindeloos herhaald worden. Wat Folly and the Hunter helaas niet heeft, is onze aandacht.

Teleman heeft het nog niet tot Spotify maar wel tot de grote zaal van Paradiso geschopt. Een paar integere, ingetogen jongens staan bescheiden op het podium. Ze deinzen op hetzelfde ritme op en neer terwijl zij hun muziek, die vleugjes Snow Patrol bevat, rustig de zaal in laten glijden. Tot halverwege de show zijn de brullende synthesizers het spannendste dat gebeurd. Dan, in een vingerknip, kent Teleman ineens verrassend veel variatie. Het vleugje Snow Patrol verdampt door de dansende menigte vooraan. Teleman is veranderd in een minimale, doch erg sterke, versie van Kraftwerk en dan is de fel belichte show toch geslaagd.

We blijven hangen in de grote zaal, Wolf Alice staat op het programma. De vorige editie hadden ze afgezegd en bij deze editie hoorde ze bij de eerste reeks bevestigde namen. Frontvrouw Ellie Rowsell zou met flair het zusje van Laura-Mary Carter (Blood Red Shoes) kunnen zijn en bassist Joel is een eigentijdse David Bowie. De aandacht is er, de performance volgt snel. David Bowie grijpt de microfoon stevig vast: “Let’s make a fucking party!” De adrenaline, die er bij de voorgaande bands op de avond nog niet uit kon, vliegt nu met terugwerkende kracht de zaal in. De scheurende gitaren, dreunende drums en prachtig scherpe, heldere stem van Rowsell galmen door de zaal. Er ontstaat een vriendelijke moshpit. Deze veranderd bij een rustiger moment, het enige rustigere moment, in een zwaaiende menigte om vervolgens uit te groeien tot een heftigere pit. Dan volgt Wolf Alice het voorbeeld van London Grammar op de vorige editie en doet een mee uptempo cover van Wicked Game. De moshpit beslaat inmiddels de halve zaal, een enkele crowdsurfer doet z’n ding en dan eindigt Bowie hun eigen fenomenale feestje met z’n tong uit zijn mond.

Om de misverstanden maar meteen de wereld uit te helpen: Jungle bestaat niet uit twee donkere mannen in groene trainingspakken. In de bezetting van de zevenkoppige band zijn er slechts twee donker gekleurd, waarvan er één een vrouw is. Het mysterie rondom deze band is tevens een flinke charme. Onder daadwerkelijke junglegeluiden doemen naast de contouren van twee drumstellen, twee synthesizers en twee microfoons in een rookwolk zeven gedaantes op. Het mysterie blijft nog enkele seconden bestaan. En dan wordt er ingezet, en verandert Paradiso in een jungle waar wij leven op een dans-instinct. Dansen wordt ons tweede natuur. Het is een halfuur lang onmogelijk om stil te staan op de onmenselijk ritmische muziek en het tweepersoonskoortje steelt de show door extreem synchroon te bewegen. De kwaliteit van het optreden is zo hoog als van welke artiest dan ook kan verwachten. Jungle kent geen hoogtepunten of dieptepunten, het constant goed. Als afsluiter wordt Platoon met drie minuten gerekt. En wij maar dansen. En wij maar genieten. Als de band van het podium verdwijnt, juicht het publiek hen nog, begeleid door de junglegeluiden, na. Zonder twijfel het hoogtepunt van dag 1, zonder twijfel één van de beste optredens die London Calling heeft gezien.