VERSLAG: Le Guess Who? May Day 2014

Festivalinfo was aanwezig op Le Guess Who? May Day 2014 voor een verslag in woord en beeld. Bekijk hier de 78 foto's.

VERSLAG: Jasper Klomp  

Le Guess Who? May Day 2014

Het broertje van het hoofdfestival blijft groeien. Om de honger tussen de reguliere edities in november enigszins te stillen, heeft Le Guess Who? sinds 2012 een May Day. De vroege aankondiging van blikvanger Neutral Milk Hotel zorgde voor euforische reacties. Na zestien jaar zouden de makers van de klassieker In The Aeroplane Over The Sea eindelijk weer eens naar Nederland komen. Le Guess Who? May Day is echter zoals altijd meer dan die ene bijzondere naam. Een rits bands, van jong tot gevestigd, neemt de Utrechtse poppodia over. En hoe.

Tussen al het internationale geweld heeft Hallo Venray een plek op het affiche veroverd. De Hagenezen brachten eerder dit jaar alweer hun tiende album uit. In de Oudegracht, wegens de verhuizing naar TivoliVredenburg voor het laatst een Le Guess Who?-locatie, zetten ze de toon voor wat een gedenkwaardige avond zal blijken te zijn. Na anderhalf nummer stoïcijns gebracht te hebben, gaat de beuk erin. Hallo Venray brengt zijn indierock vol vuur en is niet te beroerd om af en toe buiten de lijntjes te kleuren. Het gitaarspel van frontman Henk Koorn is uiterst effectief. Verwacht geen ellenlange solo’s, maar wel een dynamische speelstijl vol frivoliteiten. Het als rustige nummer aangekondigde ‘Drunken People’ toont Hallo Venray op zijn best. Een tekst vol ware observaties over het gedrag van de beschonken medemens heeft in eerste instantie inderdaad een ingetogen muzikale begeleiding. De ritmesectie voert het tempo vervolgens gestaag op. Langzaam maar zeker begint het te razen en laat het trio zijn tanden zien. Hallo Venray is na een carrière van vijfentwintig jaar nog altijd springlevend, waarvoor hulde.

In de Spiegelbar is de beurt vervolgens aan Mutual Benefit. De combinatie van folk en baroque pop lijkt op voorhand een perfecte setting gevonden te hebben in het met kleine discoballen volgehangen zaaltje. De band laat het echter afweten. Door een combinatie van factoren is het optreden allerminst geslaagd. Ten eerste blijken de liedjes geen enkele zeggingskracht te hebben. De muziek ligt weliswaar prettig in het gehoor, maar dat geldt voor duizenden andere bandjes ook. Daarnaast is de uitvoering an sich slordig. Een trillende snaredrum vergalt een rustig intro, waarin de heren overigens laten horen dat er op de samenzang niets aan te merken valt. De door Jordan Lee gemaakte grap, “We are Neutral Milk Hotel, it has been a great ten years”, is helaas het hoogtepunt van de set.

Le Guess Who? is ook keuzes maken. Zo staan de Lettermanhelden van Future Islands geprogrammeerd tegenover een andere grote naam van dit jaar, The War On Drugs. Met het in maart uitgebrachte Lost In The Dream heeft laatstgenoemde zijn beste episode tot nu toe gerealiseerd. Na een aarzelend begin – het gitaargeluid ontbeert kracht tijdens het openingsnummer ‘An Ocean In Between The Waves’ – herpakken de Amerikaanse indierockers zich. Op het tragere ‘Suffering’ na is er sprake van een constante drive. The War On Drugs is een machine, met Adam Granduciel als het aansturende middelpunt. Bij hem zijn gitaarsolo’s niet achterhaald. Ze komen op het juiste moment en geven de machine het laatste zetje naar de hoogste versnelling. Daarbij wijken Granduciels zanglijnen voortdurend af van de gekende albumversies. De meerwaarde van live muziek heet dat. Een optreden van deze band is geen herhaling van zetten. Het toch al niet misselijke materiaal van Lost In The Dream komt live pas echt tot volle wasdom. De (bescheiden) hit ‘Red Eyes’ ontketent een dynamiek die aan The E Street Band doet denken. Herhaalde uitroepen van Granduciel (“Wooo”) zijn steevast het sein om bij te schakelen. Na enkele up tempo krakers neemt The War On Drugs aan het einde gas terug. Het aan de jarige Bob Dylan opgedragen ‘Lost In The Dream’ is kenmerkend voor de meer traditionele nieuwe gedaante van de band. Granduciel en de zijnen bevestigen met dit optreden de stijgende lijn waarin The War On Drugs nog altijd blijkt te zitten.

Dan is het moment daar. Jeff Mangum betreedt met zijn gitaar het podium en zet ‘The King Of Carrot Flowers Pt. One’ in. De overige leden van Neutral Milk Hotel sluiten zich bij hem aan en er gebeurt iets in de Oudegracht wat wellicht onmogelijk in woorden te vatten is. De eerder aangehaalde euforische reacties op de aangekondigde komst van de band krijgen een nieuwe dimensie. Zowel op het podium als ervoor is er sprake van een ongekende bundeling van energie. Zo hoort een rockshow te zijn. ‘Holland, 1945’ is een vroeg hoogtepunt. Hoewel de hele set een soort happening is, vormen de nummers van In The Aeroplane Over The Sea de pijlers ervan. Na het succes van dit album ging Neutral Milk Hotel uit elkaar en een grote fanschare heeft jarenlang moeten wachten om het materiaal live vertolkt te zien worden. Woordelijks meezingen is voor vele het devies. Ook het overige materiaal vergeten de Amerikanen terecht niet. ‘A Baby For Pree’, ‘Naomi’ en ‘Song Against Sex’ krijgen gelijkwaardige energieke uitvoeringen. Het enthousiasme bij de bandleden is groot. Scott Spillane zingt op de momenten dat hij niet op een trombone of trompet blaast alles woordelijk mee. Naast hem staat, springt en danst Julian Koster alsof het zijn eerste optreden is. Ondanks de zwaarmoedige teksten van Mangum is het een en al positieve energie die van het podium druipt. Het optreden is technisch gezien niet vlekkeloos, maar de beleving maakt alles goed. De blazers zorgen voor spektakel – vooral de hoorn klinkt prachtig – en Koster gaat los met zijn zingende zaag. Het onderscheid tussen deze frivoliteiten en de nummers die Mangum (deels) solo brengt, ligt ook ten grondslag aan het succes. De als Jezus / plaatselijke zwerver uitziende frontman brengt in een hoek van het podium op prachtige wijze ‘Two-Headed Boy’ en ‘Oh Comely’. Het is niet altijd zuiver, maar de emotie spat ervan af. Zijn opmerkingen over de schermen bij de bar en “corporate bullshit” vergeef je hem maar wat graag. “Soft silly music is meaningful magical”, zingt Mangum in ‘Oh Comely’. Silly is Neutral Milk Hotel allerminst, maar met de twee laatste woorden uit de zin duidt hij dit optreden treffend.

Voor de Oudegracht is de Le Guess Who?-geschiedenis dan afgesloten, maar in EKKO gaat het feest nog even door. The Fat White Family dient als gangmaker. Na een half nummer gaat het shirt van frontman Lias Saudi al uit. Het is namelijk een dampend feestje. Met hun opruiende garage rock creëren ze een constante moshpit in de zaal. Ondanks deze publieksreactie is het optreden muzikaal matig. Het is voornamelijk makkelijk scoren met up tempo materiaal, een knallende basgitaar en een licht maniakaal lijkende Saudi. ‘Bomb Disneyland’ is het treffendste voorbeeld van het karakter van deze show: puberaal. The Fat White Family is leuk voor een kwartier, maar kan bij lange na niet tippen aan het trio Hallo Venray, The War On Drugs en Neutral Milk Hotel. Dit drietal zorgde voor een waardige laatste Le Guess Who?-avond in de Oudegracht. In november is het festival terug en met Einstürzende Neubauten en St. Vincent bij de eerste bevestigingen zal dat ongetwijfeld weer groots worden.

FOTOGRAFIE: Tim van Veen  

1234567
Fat White Family foto Le Guess Who? May Day 2014 Fat White Family foto Le Guess Who? May Day 2014 Fat White Family foto Le Guess Who? May Day 2014 Fat White Family foto Le Guess Who? May Day 2014 Fat White Family foto Le Guess Who? May Day 2014 Fat White Family foto Le Guess Who? May Day 2014 Paul White foto Le Guess Who? May Day 2014 Paul White foto Le Guess Who? May Day 2014  foto Le Guess Who? May Day 2014  foto Le Guess Who? May Day 2014  foto Le Guess Who? May Day 2014  foto Le Guess Who? May Day 2014
 
1234567
 
festival logo

FORTAROCK 2014Fortarock 2014 is na vorig jaar geen XL meer maar nog steeds een van...

festival logo

MAMA'S PRIDE 2014 Ook dit jaar vond weer op moederdag het gratis festival Mama's Pride plaats...