VERSLAG: Rhythm & Blues Night 2015

Rhythm & Blues Night 2015

Het is een standaard hoogtepunt voor de Noordelijke bluesliefhebber. Rond het eerste weekend van mei vult de Groningse Oosterpoort een zaterdagavond met de beste bluesmuzikanten. Na een kwart eeuw lukt het de organisatie nog steeds om de top van de hedendaagse blues naar Groningen te trekken. Met een affiche waarop toppers als Mavis Staples, Gov’t Mule en Heritage Blues Orchestra prijken is ook de 2015 editie ijzersterk.

Zoon van Muddy Waters Mud Morganfield mag in de kleine zaal de spits afbijten. De zaal is aan het begin van de avond al goed gevuld. De blanke band oogt als een klassiek rock ’n roll gezelschap. Na twee instrumentale nummers wordt er echter een swingende set met Chicago blues gestart. Enkele eigen nummers worden aangevuld met liedjes van Muddy Waters. ‘Baby Please Don’t Go’ krijgt een voortreffelijke mondharmonica solo. Het pianowerk speelt echter de hoofdrol en stuwt het ritme zonder pauze door. Mud Morganfield heeft een mooie uitstraling en ijzersterke stem. Hij bewijst daarmee als zelfstandige act het te verdienen om zeer serieus genomen te worden.

In de grote zaal put het Heritage Blues Orchestra uit hetzelfde vaatje. De band is speciaal voor vanavond uitgebreid met een blazerssectie om de sfeervolle blues te ondersteunen. Na een stukje a capella start het gezelschap met het opzwepende ‘Get Right Church’. De blazersectie klinkt om de paar seconden en geeft daarmee een extra trein gevoel mee aan het nummer. Vincent Bucher maakt indruk met zijn solo’s op de mondharmonica. De rest van het Blues Orchestra blijft echter heel dicht bij de traditionele arrangementen. Daardoor ontstaat niet de spontane sfeer die Morganfield eerder wel creërde.

Met Robben Ford staat er in de kleine zaal een ander type muzikant. Ford is een van de beste gitaristen in de blueswereld. Hij maakt gebruikt van invloeden uit de soul, jazz en funk. Dat komt samen in heerlijke liedjes. Zijn meest recente album Into The Sun vormt de basis van deze setlist. Zijn stem komt live een stuk beter tot zijn recht en het gitaarspel imponeert. Warren Haynes, van het later optredende Gov’t Mule, speelt ook twee nummers mee. De heren genieten zichtbaar en heerlijk gaan de gitaarsolo’s tegen elkaar in. Een ander hoogtepunt is ‘Cannonball Shuffle’, een instrumentale ode aan Freddie King.

De grootste headliner is vanavond Mavis Staples. De zangeres begon haar carrière in de Staple Singers. De groep bracht op originele wijze de rock’n roll en gospel samen. Op haar 75e maakt de zangeres nog steeds prachtige platen en tourt ze over de hele wereld. Mavis geeft verontschuldigend aan dat het vanavond de eerste keer is dat ze in Groningen speelt. Vanaf het begin gaat Staples er met volle kracht tegenaan. De nummers krijgen swingende, funky ritmes waarop het publiek laat op de avond een dansje kan doen. Echt indrukwekkend wordt het optreden pas wanneer Mavis Staples het tempo iets naar beneden schroeft. ‘The Weight’ krijgt een prachtige versie waarin ook de andere bandleden een couplet kunnen zingen en ‘I’ll Take You There’ wordt in een broeierige sfeer gebracht. Tijdens deze momenten valt het ook op hoe sterk haar stem nog steeds is.

In de kleine zal is het tijd voor bluesrock met Guy Forsyth. De Amerikaan werd bekend dankzij een live album opgenomen in Hengelo en vanavond imponeert hij wederom. Forsyth speelt verdienstelijk mondharmonica, de tweede gitarist draagt een steengoed boogie nummer solo en Guy Forsyth onderstreept de maatschappelijke essentie van blues met een referentie naar de Baltimore rellen voordat hij ‘Nobody Gonna Bail Me Out’ begint. Uiteindelijk gaat Forsyth zonder versterking al zingend, en met een fles drank, door de zaal wandelen. Het is muisstil en van achteruit de zaal pakt hij nog steeds hele ruimte in. Warren Heynes staat in een hoekje van de zaal het optreden te aanschouwen en kijkt goedkeurend toe.

De tweede headliner is Warren Heynes met zijn jamband Gov’t Mule. Het muzikale pallet van het gezelschap omvat alles van reggae tot keiharde rock, soul en blues. Waar Forsyth a capella zingend door de zaal wandelt, staat Haynes voor een muur met versterkers. Al snel blijkt een gedeelte daarvan niet te werken en worden deze snel verwijdert. Of het de oorzaak is van het vervreemdende optreden blijft de vraag. Haynes speelt een keiharde setlist waarbij nummers moeilijk te onderscheiden zijn, er relatief weinig ruimte is voor gevoelige gitaarsolo’s en het optreden eigenlijk de aansluiting mist met de rest van de avond. Het speelplezier dat hij eerder op de avond bij Robben Ford liet zien is ver te zoeken. Bluesklassieker ‘The Thrill Is Gone’, gespeeld met hulp van Junior Mack van het Heritage Blues Orchestra, vormt hierop de uitzondering.

De Rhythm & Blues Night kent ook dit jaar weer een fantastische editie. Het is oprechte blues wat de gehele avond de boventoon voert. De mix van chicago blues, bluesrock gitaristen en Mavis Staples als historische act werkt goed. Zelfs bij de weinig subtiele set van Gov’t Mule is het bluesgevoel nog voelbaar op de achtergrond. De avond vliegt voorbij tijdens de bezoekjes langs de verschillende zalen. 2015 kent wederom een prachtige editie waarop nieuwe acts net zo vier overeind blijven als de oudgedienden. Tot volgende jaar!