VERSLAG: Cross-linx (Amsterdam) 2016

VERSLAG: Jasper Klomp  

Cross-linx: divers en ijzersterk

Vier dagen lang trekt Cross-linx door Nederland. Het rondreizende festival biedt jaar in jaar uit een divers programma. Pop, jazz en avant-garde smelten samen, vooral ook door collaboraties tussen de artiesten. Op de tweede dag vindt het festival in het Amsterdamse Muziekgebouw aan ’t IJ plaats.

Het hele Muziekgebouw wordt benut: er staat een klein podium in de entree en de foyerdecks met uitzicht over het IJ zijn perfecte plekken voor de kleinere optredens. In het Bimhuis verzorgt On Fillmore de aftrap. Glenn Kotche en Darin Gray maken experimentele en genre-overstijgende muziek. Kotche - naast Wilco-drummer medebandleider van het Unlimited Orchestra dat later op de avond speelt - toont zijn klasse door zowel op glockenspiel als hard meppend onvoorspelbare keuzes te maken. Hiermee doet hij bassist Gray een groot plezier. Meermaals lacht hij hardop om de fratsen van Kotche. Zelf is Gray een uiterst begaafde muzikant, die houdt van show. Hij rent al struikelend de trappen van het Bimhuis op om midden in het publiek een stuk op een fluit te spelen. On Fillmore nodigt voor het laatste nummer onder meer Neil Finn uit op het podium. De frontman van Crowded House - tevens de andere bandleider van het Unlimited Orchestra - toont aan dat hij niet alleen van de mooie popliedjes is. In het nummer lopen verschillende lagen door elkaar heen, zonder elkaar in de weg te zitten. Kotche, Gray en hun muzikale vrienden openen het festival in stijl.

In de Grote Zaal staat vervolgens een band met een discografie om u tegen te zeggen. The Notwist speelt tijdens Cross-linx de nummers van het album Neon Golden uit 2002. De Duitsers houden zich niet aan de volgorde van de tracklist, maar dat deert niet. Al jaren bewijst de zeskoppige band pas op het podium tot volle wasdom te komen, hoe goed de albums ook mogen zijn. De soms breekbare mix van indierock en elektronica dient bij de optredens van The Notwist enkel als startpunt. ‘Pilot’ springt er wat dat betreft bovenuit. Het middenstuk is een soort ode aan het belangrijkste muzikale exportproduct van Duitsland. Onvervalste techno dendert de zaal in, waarbij de uitblinkende drummer Andi Haberl een strak tempo oplegt. Neon Golden live is dus meer dan het naspelen van het album. Aan het einde van de set is er tijd over. Met onder meer ‘Into Another Tune’ en de meer ingetogen afsluiter ‘Gone Gone Gone’ blijft The Notwist tot het einde overtuigen.

Op Cross-linx is er nauwelijks tijd om bij te komen van de goede optredens. Kort na de laatste klanken van The Notwist begint Son Lux in de Kleine Zaal. Zanger en toetsenist Ryan Lott en zijn bandleden zijn niet vies van het grote gebaar. De muziek van Son Lux heeft duidelijke raakvlakken met Sufjan Stevens’ muzikale achtbaan The Age Of Adz. Net als Stevens slaagt Lott - beide heren werkten overigens samen in Sisyphus - erin om niet over-the-top te klinken. Lotts grote vocale bereik en voorliefde voor uitbundige synths gaan namelijk gepaard met waanzinnig spel van drummer Ian Chang en gitarist Rafiq Bhatia. Chang zorgt voor een enorme energie in de band en Bhatia brengt het geheel naar een hoog niveau met complexe gitaarpartijen. De sing-along in afsluiter ‘This Time’ heeft Son Lux niet nodig om een onuitwisbare indruk te maken.

Neil Finn & Glenn Kotche’s Unlimited Orchestra heeft vervolgens de zware taak om het hoge niveau van de andere bands te benaderen. Daar slaagt het orkest half in. De gelegenheidsformatie speelt uiterst strak, maar na het muzikale geweld van The Notwist en Son Lux klinkt het allemaal erg braaf. Het orkest speelt onder meer bekend en minder bekend werk van Finn, waarbij bijvoorbeeld de percussie en het spel van de violiste een meerwaarde blijken: de Split Enz-klassieker ‘Message To My Girl’ klinkt bijzonder rijk. Uitblinken doet het Unlimited Orchestra echter pas wanneer Son Lux het podium betreedt om ‘Easy’ en ‘You Don’t Know Me’ te spelen. Hij trekt het niveau van zijn eerdere optreden ogenschijnlijk makkelijk door.

Het einde van het concert van het Unlimited Orchestra overlapt met het begin van Dawn Of Midi. Volgens het programmaboekje althans. Op Cross-linx gaat namelijk ook wel eens wat mis. Het opbouwen en de soundcheck nemen veel tijd in beslag. Ruim een half uur later dan gepland begint het trio aan zijn concert, maar het was het wachten waard. De akoestische jazz van de New Yorkers is fabelachtig. De drummer, pianist en contrabassist spelen elk hun eigen ritme. Het geheel valt echter naadloos in elkaar. Om de klanken zo kort mogelijk te houden speelt pianist Amino Belyamani veelal met één hand aan de snaren van zijn vleugel. Met hun bezwerende jazz is Dawn Of Midi een plezierige afsluiter van een schitterende editie van Cross-linx.

 
festival logo

CROSS-LINX (ROTTERDAM) 2016Het rondreizende festival Cross-linx streek op zaterdag neer in de Doelen...

festival logo

SCUMBASH 2016 Voor een portie rock-'n-roll moest je vanavond bij ScumBash zijn....