VERSLAG: Take Root 2016

Take Root 2016

Het is alweer de tiende keer dat het Take Root festival in Groningen wordt georganiseerd. Eerder vond het festival negen keer plaats in Assen. Groningen kan zich nu dus officieel de vaste houder van het Americana festival noemen. Ook voor deze 19e editie staat er weer een fantastische vertegenwoordiging van de folk, country en aanverwante stijlen op het podium.

Zoals gebruikelijk zijn alle zalen van de Oosterpoort in gebruik. De Foyer wordt benut voor de feestelijke bands, in de kelder en de binnenzaal staan de traditionele singer-songwriters en de normale zalen bieden ruimte aan meer gevestigde namen. Deze insteek is vanaf de opening duidelijk. Terwijl in de Foyer JP Harris de avond opent met een countryfeestje, inclusief steelgitaar en de bekende snik in de stem, speelt in de kleine zaal Gill Landry een fantastische set. De gehele zaal hangt geluidloos aan de lippen van deze muzikant. Eerder speelde hij in de Old Crow Medicine Show, nu staat er een authentieke folk muzikant op het podium. De nummers ademen in alles vakmanschap. 'Mutiny’ wordt gebracht als eerbetoon aan Donald Trump. Het liedje gaat over donkere wolken die aanvoelen als een bedreiging. De connectie met Trump maakt het nummer extra krachtig.

Het zal de eerste keer in de geschiedenis van Take Root zijn dat een nummer van Marco Borsato gespeeld wordt. Admiral Freebee doet het en komt er mee weg. Halverwege een prachtige versie van 'Hesitation’ zingt hij knipogend; „de meeste twijfels zijn bedrog, maar als ik wakker word naast jou dan twijfel ik nog”. Het is vanavond tekenend voor de Belgische rootsrocker. Hij staat solo op het podium, maar weet het optreden dankzij zijn clownesque aanpak boeiend te houden. Tussen de steengoede Americana wordt er gedold over de slechte Nederlandse imitaties van Belgen, het ontbreken van zijn band en over zijn twijfels of hij 'Hesitation’ al eerder gespeeld heeft. Een vroeg hoogtepunt waarmee Freebee de behoudendheid wegens het ontbreken van een band binnen enkele minuten wegneemt.

In de Foyer speelt vervolgens Carter Sampson. Ze wordt begeleid door de mannen van de Oklahoma Roots Revue die later vanavond ook nog op het programma staan. Carter maakte eerder al indruk met haar album Wilder Side. Het geluid van gitarist Paul Benjamin sluit perfect op haar nummers aan. De muzikant doet sterk aan JJ Cale denken en versterkt het middle-of-the-road gevoel van Carter. De zangeres vertelt net opnamen met een Nederlandse band achter de rug te hebben. Ongetwijfeld gaan we deze dame nog vaak in Nederland zien. Ze laat horen een verrassende zangeres te zijn die zich kan meten met Lucinda Williams en Patty Griffin. Het is knap hoe ze deze muziekstijl swingend omkleedt.

Waar onlangs bleek dat Seasick Steve heeft gelogen over zijn verleden is Doug Seegers wel een muzikant die enkele jaren geleden als dakloze werd ontdekt. Nog wel door een Zweedse tv-ploeg. Een doorbraak in Scandinavië en later de Verenigde Staten volgde. Vanavond staat Seegers voor het eerst in Nederland. Zijn mix van country, bluegrass en een beetje blues klinkt goed. De violist in de band brengt een prettige aanvulling. De swingende gospel van 'Take The Hand of Jesus’ en de meeslepende blues van 'Zombie’ zijn ware hoogtepunten van deze avond.

The Jayhawks staan al vele jaren aan de top van de Americana. Inmiddels zijn Gary Louris en Marc Perlman nog de enige leden van het eerste uur. De huidige bezetting is echter niet de minste. De recent uitgebrachte plaat Paging Mr. Proust getuigt bijvoorbeeld van de kwaliteit van deze bezetting. Het optreden begint lekker met enkele vuige gitaren. Het vocale samenspel tussen Gary Louris en Karen Grotberg geeft de groep een geluid dat het midden tussen The Band en Fleetwood Mac houdt. Na verloop van tijd trekt de swing er echter wat uit. Robert Ellis speelt tegelijk in de kleine zaal. In zijn glitterpak wint Ellis zonder twijfel een eervolle vermelding voor best geklede muzikant van de avond. Hij komt speciaal voor dit optreden over uit de VS; twaalf uur eerder gaf hij nog een optreden in Houston. Het blijkt al snel waarom de organisatie hem hier voor de tweede keer in twee jaar heeft uitgenodigd. Zijn nummers zijn niet alleen steengoed, Ellis speelt ook fantastisch. Het optreden is het ene moment pure pop om vervolgens door te schakelen naar rock ’n roll en americana. Robert Ellis onderstreept dat hij nog een hele grote artiest gaat worden.

De Ben Miller Band bleek eerder een groot succes in het voorprogramma van ZZ Top en vorige week nog op Into The Great Wide Open. Vanavond laten ze horen de perfecte afsluiter te zijn. De muziek, gespeeld met wasbord, viool en een zelfgemaakte bas, swingt de pan uit. De nummers flirten afwisselend met de bluegrass, blues en psychedelica. Ben Miller begint het optreden zittend, maar tegen het einde staat ook hij op om af te sluiten met een heerlijke medley van 'Black Betty’ en 'John the Revelator’. Het vormt een swingende finale van een fantastische Take Root. Met hoofdzakelijk jonge bands op het programma bewijst het genre springlevend te zijn. Gelukkig! Het maakt de kans dat TakeRoot Groningen nog vele jaren als standplaats kan houden alleen maar aannemelijker.