VERSLAG: Le Guess Who? 2016

VERSLAG: Marco Vlot  

1234

Le Guess Who? 2016 - Dag 2

Waar accordeonist Mario Batcovic vrijdag in de Janskerk voor een vroeg hoogtepunt zorgt, laten de bands in TivoliVredenburg het nog een beetje afweten. Blues gitarist Duke Garwood lijkt op het eerste gehoor een schot in de roos. Met zijn diepe, lage stem aangevuld met sfeervolle gitaarpartijen past hij zo in het rijtje Nick Cave, Mark Lanegan, Tom Waits. Helaas ontbreekt het bij Garwood aan onderscheidende songs en dwalen de gedachten al snel af door de onverstaanbare mompelzang. Al even richtingloos is Good Sad Happy Bad. Als we binnenkomen horen we fijne shoegazey rock, maar de gitaarmuur kan niet verbloemen dat de band weinig schrijftalent heeft.

Componist Kherek Bischoff weet de zaal in ieder geval te charmeren met zijn vlotte babbel. De uitgebreide introducties maskeren echter ook het gewicht van de composities. De componist probeert de rock & roll te mixen met het klassieke. Dat laat hij niet alleen zien - Bischoff heeft een dikke vetkuif maar verschijnt tegelijk strak in pak - maar ook horen. De composities hebben een filmische toon met een snufje pop dankzij de door hemzelf gespeelde baslicks. Jammer genoeg blijkt ook hier dat pop en klassiek slecht samengaat. Ironisch genoeg zijn de stukken waarin Bischoff geen hoofdrol opeist, maar als dirigent optreedt, het best. Stukken waarin de spanning te snijden is door het fantastische samenspel van het strijkerskwartet.

Voor Geoff Barrow en consorten van Beak> lijkt dit optreden wel een schoolreisje. 'This is the first show in ages. I'm tired already', grapt Barrow al na het eerste nummer vanachter z'n drumstel. De band is onderling losjes, er wordt heen en weer gegrapt en gegrinnikt, maar zodra Barrow aftikt is het trio in opperste concentratie. Het is knap met hoe weinig middelen Beak> spanning weet te creëren. Drums, bas en orgel of gitaar is alles wat ze nodig hebben om hun stuwende krautrock te spelen. Dat minimalisme zorgt er tegelijktijd voor dat dit erg taaie, en voor sommige misschien saaie kost is. Afsluitend speelt Beak> zelfs nog een 'echt' liedje. Het intieme liedje When We Fall van de vorig jaar uitgebrachte Split EP mondt voor de gelegenheid uit naar een epos van Pink Floydiaanse proporties.

Savages heeft eigenlijk de vrijdag al gewonnen voordat ze goed en wel op het podium staan. Hun live reputatie gonst door TivoliVredenburg en het is dan ook niet gek dat de Ronda ruim voor aanvang propvol staat. Frontvrouw Jenny Beth hitst het publiek vanaf de eerste minuut op en windt ze om haar vinger. Totdat ze halverwege het publiek in springt en onderweg bijna haar zender verliest, geeft het publiek echter maar weinig sjoege. Gelukkig verandert dat als ze zittend op de armen van het publiek Shut Up inzet. Dan beseft het publiek zich ook; wat wij geven krijgen we in veelvoud terug. In de tweede helft is de sloophamer die Savages op haar best is, niet meer te stoppen. Beth heeft een felheid die ongekend is. Prijsnummers Adore en Fuckers worden met luid gejuich onthaald. In vijf kwartier veegt Savages de grond aan met iedereen die vrijdag speelt.

Voor veel mensen zal Tim Hecker op vrijdag de afsluiting zijn. Zoals gewoonlijk waarschuwt Le Guess Who? voor het volume waar Hecker bekend om staat. De doorgewinterde bezoeker heeft die waarschuwing echter niet nodig. In plaats van zover mogelijk vooraan hebben de meeste luisteraars zich zover mogelijk achter op het balkon verschanst. Veel valt er toch niet te zien, want een half uur voor aanvang wordt de zaal al volgepompt met rook en gaat het licht uit. Hecker brengt een relatief lichte set. Weinig noise, maar des te meer ruimte voor diepe subbassen. Langgerekte melodieën voeren je mee in een uur durende trance.

1234
 
festival logo

POPRONDE ENSCHEDEPopronde Enschede 2016! Bekijk hier het fotoverslag!

festival logo

REC. 2016 Op 4 en 5 november vond REC. 2016 plaats in het kader van de MTV EMA awards....