VERSLAG: Holland International Blues Festival 2017

Zaterdag

Het succes van de openingsavond staat in schril contrast met de tweede dag van het Holland International Blues Festival. De eerste dag zat stampvol met blues, vandaag voert de blanke classic rock de boventoon. Er is weinig ruimte voor subtiliteit en de meeste bands vallen ook op andere festivals te bewonderen.

Gelukkig is er één uitschieter. Dat zijn de mannen rond mondharmonica speler Kim Wilson. Onder de noemer van The Fabulous Thunderbirds speelt hij al 40 jaar in verschillende settingen live. Onder andere Jimmie Vaughan speelde lang mee. Vandaag brengen ze het echte Austin geluid naar Grolloo. Geen traditionele blues, wel een swingende mix van boogiewoogie en zuidelijke rock ’n roll. Kim Wilson heeft een aantal topmuzikanten verzameld. Dat leidt tot heerlijke gitaar- en Hammondsolo’s, maar het is Kim Wilson die aan het einde de show steekt met een meer dan tien minuten durende mondharmonica solo. De act brengt lol en energie naar het festival. Daarmee sluit het sterk aan op de openingsavond.

Een heel andere sfeer hangt er bij de Magpie Salute. De reïncarnatie van The Black Crowes brengt het geluid van The Crowes naar Grolloo. The Magpie Salute bestaat ut drie gitaristen en zeven verschillende vocalisten. Allen lijken continu op volle sterkte mee te spelen. Alle subtiliteit gaat in het eindresultaat verloren. Er staan covers van Eric Burdon en Rod Steward op de setlist, maar het kost veel moeite om de liedjes te ontcijferen uit het overdonderende geluid. Buiten lokt al snel de zon. De keiharde rock vindt hier vandaag geen aansluiting.

Vintage Trouble is een sterke band, maar heeft het vandaag moeilijk in Grolloo. Het gezelschap stond reeds op festivals als Glastonbury en Pinkpop, maar merkt op vereerd te zijn op het “grote” Holland International Blues te spelen. Vanaf de eerste seconde moet er geklapt en gedanst worden. Laat dat nou net iets zijn dat de vijftigers en zestigers met baarden en meegebrachte echtgenotes zich niet zomaar laten aanpraten. Zanger Ty Taylor is echter een goede zanger en energieke showman. Tijdens ‘Doin’What You Were Doin’ kan men even op adem komen van de overdonderende opening. Een eerste dansje wordt gewaagd, tegen het einde krijgt hij alle oudere mannen zo ver om hem crowdsurfend over het publiek te sturen. De gelikte act verovert hier toch nog de nodige harten.

Warren Haynes is een van de grootste bluesgitaristen van deze tijd. Als lid van The Allman Brothers maakt hij indruk, maar ook als gastmuzikant bij verschillende muzikanten en in zijn solo projecten. Zijn vaste project Gov’t Mule is van een heel andere orde. Psychedelische hardrock om precies te zijn. De blues kunnen ze heel goed spelen, maar voor Grolloo hebben ze dit vandaag niet in petto. Warren Haynes beperkt zich tot een loodzware setlist. De gitaarsolo’s zijn voortreffelijk. Blues moet echter voelen alsof je naast de gitarist aan de bar jezelf zit te bezatten, met Gov’t Mule heb je meer de associatie van een ijskoud industrieterrein dat wordt platgewalst.

Dankzij de steengoede openingsavond heeft het Holland International Blues Festival zijn meerwaarde zeker aangetoond. Er bestaan in Nederland geen festivals waar de grote bluesacts de kans krijgen om gehoord te worden. De tent leent zich net zo goed voor de intieme ballades als voor swingende bluesrock en soul. Met het programma dat er op de zaterdag gepresenteerd wordt lijkt het festival echter akelig de plank mis te slaan. De gehele dag valt er geen echt bluesnummer te horen en de klassieke hardrock krijgt doorgaans op de andere festivals ook al genoeg de ruimte. Dat moet volgende jaar beter kunnen. Er zijn voldoende steengoede acts die dan kunnen bijdragen aan een passend eerbetoon aan Harry Muskee.